Αναδύονται σε όλο τους το μεγαλείο οι δυσθεώρητες κοινωνικές ανισότητες
“Ό,τι άρχισε πριν λίγα χρόνια στην Ελλάδα έφτασε και στη Γαλλία”, είπε στην “Π” τις προηγούμενες μέρες η Μαρία Δεναξά, περιγράφοντας τη δραματική φτωχοποίηση, την αφόρητη εργασιακή ανασφάλεια και τη λιτότητα που επελαύνει πανηγυρικά, ισοπεδώνοντας τα όρια της αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Και είναι πραγματικά συγκλονιστικός ο τρόπος με τον οποίο απλώνεται όλο αυτό το κύμα της γενικευμένης εξαθλίωσης σε ολόκληρο τον πλανήτη αναδύοντας σε όλο τους το μεγαλείο τις δυσθεώρητες κοινωνικές ανισότητες, που επιβάλλονται με όρους άγριας καταστολής.
Ποιος μπορεί να βγάλει από το μυαλό του την εικόνα των 150 παιδιών που υποχρεώθηκαν από τις αστυνομικές Αρχές να γονατίσουν σε στάση αιχμαλώτου σε ένα από τα πλέον υποβαθμισμένα προάστια του Παρισιού, στο Μαντ λα Ζολί, επειδή διαμαρτυρήθηκαν για τις μεταρρυθμίσεις στις εξετάσεις που κάνουν δυσκολότερη την πρόσβαση στα πανεπιστήμια στερώντας τις ίσες ευκαιρίες για όλους.
Ποιος δεν εξοργίστηκε με το βίντεο, που κάνει τον γύρο του διαδικτύου προκαλώντας αφόρητη οργή, όπου ένας διαδηλωτής με κίτρινο γιλέκο στέκεται με ανοικτά χέρια απέναντι σε ομάδα αστυνομικών, που δεν διστάζουν να τον πυροβολήσουν με πλαστικές σφαίρες.
Ποιος δεν “εξερράγη” από την εικόνα του διαδηλωτή που είναι καθηλωμένος σε αμαξίδιο, τον οποίο μεταφέρουν βίαια άνδρες της Αστυνομίας και φτάνουν στο σημείο να τον ρίξουν στο έδαφος;
Ποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος απέναντι στην κλιμακούμενη εξέγερση του γαλλικού λαού, που βγαίνει στον δρόμο για να διεκδικήσει το δικαίωμά του στη ζωή, την ώρα που ο τραπεζίτης Μακρόν απαντά με τανκς και ρίψη δακρυγόνων;
Ο τρόπος που εξελίσσονται τα πράγματα γύρω μας δεν αφήνει κανένα περιθώριο να αμφισβητήσει κανείς πια τους στόχους που έχουν τεθεί σε αυτή τη νέα «εποχή της οργής», την οποία περιέγραψε η κ. Κ. Λαγκάρντ: «Tίθενται αντιμέτωπα γιγαντιαία μονοπώλια της τεχνολογίας με αδύναμα κράτη.
Οι προνομιούχες κατηγορίες του πληθυσμού θα μπορούν να ζουν ως τα 120 ενώ εκατομμύρια άλλοι θα υπομένουν τη φτώχεια». Όπως σοφά είχε πει ο Γ. Σεφέρης, «μας σκοτώνουν με μικρές δόσεις, πολύ ταχτικά, πολύ σιωπηλά, πολύ σοφά.
Κάθε μέρα γυρίζουμε στο σπίτι μας για να θάψουμε ένα νεκρό: μια σκέψη, ένα αίσθημα.
Σε λίγο δε θα ‘χουμε τίποτε άλλο να κάνουμε παρά να κοιτάζουμε πώς να βρούμε το ταΐνι μας, σαν τα σκυλιά και σαν τις γάτες με μόνη τη διαφορά, το χειρότερο, πως θα κουβαλούμε μαζί μας τα υπολείμματα των ανθρώπων που ήμασταν».
Αυτό είναι λοιπόν το μέλλον που ονειρευτήκαμε;