Μην τον ξεσυνερίζεσαι γιατί φαίνεται να έχει περισσότερες αντοχές και κουράγια από σένα
Μήπως ζούμε σε άλλον πλανήτη; Μήπως είμαστε από άλλο γαλαξία; Δεν ξέρω τι να πω με τα όσα συμβαίνουν δίπλα μας, που, αν και σοβαρά, δεν μας αγγίζουν. Άψυχο- που λέει και μια ψυχή; Ίσως.
Είναι σημεία των καιρών, που εύστοχα είχε περιγράψει στη δική του εποχή ο Επτανήσιος λυρικός ποιητής Λορέντζος Μαβίλης, με τα απαισιόδοξα σονέτα του.
Μην πάτε μακριά, δείτε τι γίνεται στο Ηράκλειο, που κάνουμε διάλογο για τον αν πρέπει ή όχι να κόβονται τα δέντρα. «Γιάννη, γιατί έκοψες το πεύκο» που αναρωτιέται και ο ποιητής (ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου για να μην μπερδευόμαστε). Μόνο που εδώ κόβουμε και ένα και δύο και τρία πεύκα και ό,τι άλλο μας προκύψει.
Και βρίσκονται κάποιοι που «βάζουν μπέτη» για να σταματήσει η υλοτόμηση και λοιδορούνται και αποκαλούνται “αντιδραστικοί” και “γραφικοί”. Από ποιους; Από αυτούς που δεν έδειξαν ποτέ πρώιμο ενδιαφέρον.
Τι τα θέλετε όμως; Το τοπίο γενικά γίνεται ακόμα πιο γκρίζο και μια αδικαιολόγητη μαυρίλα σκιάζει την πόλη και κάνει τους κατοίκους της να τους… φταίνε και τα ρούχα τους.
Η θερμοκρασία έχει πέσει αισθητά και πόσο να προστατευτείς με το παλτό, τα κασκόλ και τις εσάρπες;
Κατηφορίζεις στην πόλη και το κρύο σε κόβει, ειδικά αν έχει πέσει το σκοτάδι. Η υγρασία σού διαπερνά τα κόκκαλα και σου χαλά τις μπούκλες, και άντε τώρα να τρέχεις για μπικουτί.
Χωρίς μπούκλες, και τι έγινε; Ίσια, και η πρέσα να είναι καλά.
Το σπίτι σε πνίγει, οι τέσσερις τοίχοι δεν σε βοηθούν να πας παραπέρα. Θέλεις να βγαίνεις, να ξεδίνεις για να ξεχνιέσαι.
Το «ευτυχώς που είναι η δουλειά και θα ξεχαστώ» δεν βοηθά. Θέλεις ν’ αλλάξεις δουλειά. Καιρό τώρα γι’ αυτό και στέλνεις βιογραφικά παντού. Δεν βλέπεις φως, μα μισείς το σκοτάδι. Κάπου θα φέξει, δεν μπορεί. Και αυτός ο μπόμπιρας σ’ έχει τρελάνει.
Δεν λέει να το βάλει κάτω. Πάει κι έρχεται, μονολογεί, χειρονομεί, μα δεν τα παρατάει. Υπερκινητικός ο άτιμος και σκανδαλιάρης. Μην τον ξεσυνερίζεσαι γιατί φαίνεται να έχει περισσότερες αντοχές και κουράγια από σένα.
Και φοβάμαι πως θα σε φέρει με τα νερά του. Τουλάχιστον αυτός έχει τον τρόπο του και οι δικές του ιστορίες είναι πιο αισιόδοξες από τα σονέτα του Μαβίλη. Και τα δικά του δέντρα ανθίζουν μες στο καταχείμωνο. Και ας είναι τα δέντρα που πληγώναμε!