Το Ηράκλειο δεν έχει την πολυτέλεια να κόβει δέντρα
Όταν πριν αρκετά χρόνια παραδόθηκε στο κοινό η πλατεία Ελευθερίας, ένας οδηγός ταξί μού είχε πει την πιο εύστοχη ατάκα: «Είναι σαν το νεκροταφείο με τα μάρμαρα, μόνο που το νεκροταφείο έχει πιο πολλά λουλούδια και δέντρα…‘’
Αυτή τη φράση τη θυμάμαι κάθε φορά που γίνεται μια παρέμβαση στη πόλη. Από την παραδοσιακή αγορά, τη 1866, που μαρμαροστρώθηκε επίσης, έως την προέκτασή της, την πλατεία Κορνάρου, που έγινε ταμάμ, για να υπάρχει, λέει, συνέχεια στο όλον θέμα και θέαμα. Πολλές φορές έκτοτε και μετά από πολλές ‘’πεσιές’’ εκατοντάδων Ηρακλειωτών στα μαύρα γλιτσιασμένα μάρμαρα, μετά από λίγο καιρό χρήσης όπως είναι φυσικό, ένιωθα τέτοια αγανάκτηση όπως ακριβώς ο Νίκος Κούρκουλος στην ταινία “Όρατότης μηδέν”.
‘’Όχι άλλο κάρβουνο» έλεγε ο πρωταγωνιστής κι εγώ σκεφτόμουν “Όχι άλλο μάρμαρομε πραγματικό μένος.
Όμως ενδόμυχα με κατηγορούσα όπως και όλους τους κατοίκους αυτής της πόλης, γιατί έβλεπα τα μάρμαρα να περνούν και να εγκαθίσταται και μόνο στα λόγια σκεφτόμασταν, χωρίς να είμαστε ειδικοί, το τι δουλειά έχει αυτό το κατά άλλα συμπαθέστατο υλικό σε παραδοσιακά και πολυσύχναστα σημεία της πόλης και ποια είναι η απαίσια εικόνα του μετά από λίγη χρήση. Κι ύστερα ήρθαν τα κουτσουρεμένα και ξεριζωμένα δέντρα, που με μεγάλη ευκολία πήγαιναν στο πυρ το εξώτερον, λες και το Ηράκλειο είναι μια πόλη στους τροπικούς που ένα δέντρο πάνω, ένα δέντρο κάτω δεν κάνει τη διαφορά,αλλά σε κάνει να λες όχι άλλη ανάπλαση”.
Γιατί και το ποσό του 1 εκ. που έχει εξασφαλιστεί, αν και δεν είμαι ειδική, μου φαίνεται τόσο πολύ που λες και θα φέρει μια ολοκαίνουρια εικόνα που καθόλου δεν είμαι σίγουρη ότι θα μου αρέσει…
Γι αυτό πέρα από όλα τα άλλα, νιώθω χαρούμενη που οι “Φυλές” ή φίλοι του πάρκου έδειξαν αυτή τη φορά έντονο ενδιαφέρον για το τι μέλλει γενέσθαι. Το Ηράκλειο δεν έχει την πολυτέλεια να κόβει δέντρα, παρά μόνο σε περίπτωση που κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές. Επίσης τα δέντρα δεν είναι άχρηστα πράσινα πράγματα που πρέπει να καταστραφούν για να μείνει ένας σκέτος κορμός που θα ανθίσει μετά από πόσο καιρό δεν ξέρω.
Πριν από λίγες ημέρες, όλως τυχαίως, η κρατική τηλεόραση παρουσίασε ένα ντοκιμαντέρ για τις εναέριες σιδηροδρομικές γραμμές της Ν. Υόρκης που πλέον δεν χρησιμοποιούνται. Όχι μόνο δεν κατεδαφίστηκαν, όπως ήταν το αρχικό σχέδιο και μετά από παρέμβαση των κατοίκων, αλλά δενδροφυτεύτηκαν και σήμερα αποτελούν κρεμαστούς κήπους τους οποίους επισκέπτονται καθημερινά εκατομμύρια άτομα.
Το πάρκο λοιπόν είναι μια χρυσή ευκαιρία για συμμετοχή των κατοίκων αυτής της πόλης στην διαμόρφωση των χωρών που ζουν, γιατί η συμμετοχή των πολιτών σε όλες τις αποφάσεις και τα στάδια της διαδικασίας δεν πρέπει να είναι ζητούμενο αλλά κανόνας.