Δεν μπορώ να φανταστώ καν, ούτε στον πιο άσχημο εφιάλτη μου, τι μπορεί να σκέφτηκε η μάνα που έκλεισε στα χέρια της το μικρό της παιδί την ώρα που το κακό, η φωτιά παραφύλαγε
Μία σφιχτή αγκαλιά, τόσο πολύ που ο πόνος της να ξεπερνά τη φρίκη. Λίγα λόγια αγάπης και παρηγοριάς για να ηχούν στα αυτιά του ως τη στιγμή που όλα θα σβήσουν, που οι φλόγες θα έχουν τυλίξει τα πάντα.
Η εικόνα μίας μάνας που έχει αγκαλιά το παιδί της, δύο καρδιών που για λίγες στιγμές έγιναν μία, που όλα γύρισαν στην πρώτη κατάσταση, όπου η μήτρα ήταν το πιο ασφαλές μέρος, εκεί όπου το κακό δεν μπορεί να εισβάλει, εκεί όπου δίνεται η πρώτη υπόσχεση, ότι θα κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για να είσαι πάντα ευτυχισμένο.
Αυτή η εικόνα δεν μπορεί να σβήσει από το μυαλό μου τις τελευταίες ημέρες, δεν μπορώ να φανταστώ καν, ούτε στον πιο άσχημο εφιάλτη μου, τι μπορεί να σκέφτηκε η μάνα που έκλεισε στα χέρια της το μικρό της παιδί την ώρα που το κακό, η φωτιά παραφύλαγε, τη στιγμή που συνειδητοποίησε ότι πάει, αυτό ήταν, δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να σώσω το παιδί μου, ακόμα και να θυσιάσω τη δική μου τη ζωή, τίποτα δε θα αλλάξει, σε λίγο θα είναι νεκρό, και ο θάνατος θα είναι εκείνος που θα το λυτρώσει από το βασανιστήριο, όχι εγώ…
Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει από το να το κλείσει για μία στερνή φορά στην αγκαλιά της και να προσευχηθεί στην άλλη πλευρά να μπορέσει να σταθεί στο ρόλο της και να προσφέρει ασφάλεια στο σπλάχνο της;
Όλοι μας παρακολουθήσαμε σκηνές που ευχόμασταν να ήταν μονάχα ένας εφιάλτης, όμως ήταν αλήθεια, και ακόμα και αν εμείς που τα ζήσαμε από μακριά τα ξεχάσουμε, οι αριθμοί θα παραμένουν άνθρωποι για κάποιους, τα παιδιά, οι γονείς, οι φίλοι τους.
Αυτό που σκέφτομαι μονάχα είναι αν βρισκόταν το παιδί μου σε αυτή τη θέση, να ήμουν δίπλα του στις τελευταίες του στιγμές, να είχα κι εγώ το ίδιο τέλος και να μην ήμουν κάπου ασφαλής και ανήμπορη να το βοηθήσω, να του προσφέρω έστω και αυτή την αγκαλιά.
Γιατί ζωή μετά από αυτό δεν είναι ζωή, καλύτερα ο θάνατος…