Τι να απαντήσεις σε αυτό το κορίτσι που πριν από λίγο είπε το πρώτο του ποίημα για την Ελλάδα στο σχολείο;
Φορούσε ένα κόκκινο φέσι στο κεφάλι, στο χέρι κρατούσε ένα χαρτί που έγραφε “Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά 40 χρόνια σκλαβιά και φυλακή”. Τραγουδούσε “Μου ξανάρχονται ένα- ένα χρόνια δοξασμένα”.
Κάποια στιγμή, από το πουθενά, ήρθε μία ερώτηση που με άφησε με το στόμα ανοιχτό: “Μαμά, αν έρθουν ξανά οι Τούρκοι τι θα κάνουμε χωρίς αρχηγό; Ποιος θα είναι ο αρχηγός μας; Ο Τσίπρας;”
Τις προηγούμενες ημέρες είχαν μάθει για τον Κολοκοτρώνη, μου είχε ήδη ζητήσει στις επόμενες Απόκριες να βάλει φουστανέλα και ένας νέος σούπερ ήρωας είχε πάρει τη μορφή του Γέρου του Μοριά.
Η απορία, λοιπόν, είναι εύλογη για ένα κορίτσι που σε ένα μήνα κλείνει τα 6. Σκέφτεται, το 1821 η δασκάλα μας είπε ότι οι Έλληνες είχαν έναν αρχηγό, η μαμά είπε ότι δεν ήταν βασιλιάς αλλά αγωνιστής.
Τότε, νικήσαμε τους Τούρκους. Σήμερα, αν γίνει το ίδιο, ποιος θα είναι ο αρχηγός μας; Ο Τσίπρας; Από το ύφος της κατάλαβα ότι μάλλον δεν έμεινε ικανοποιημένη.
Αλλά, τι να απαντήσεις σε αυτό το κορίτσι που πριν από λίγο είπε το πρώτο του ποίημα για την Ελλάδα στο σχολείο.
´«Ποια είναι αυτή η περήφανη η κόρη που αστράφτει, που φως σκορπάει τριγύρω της και σαν τον ήλιο λάμπει; Είναι η Ελλάδα η χώρα μας που μέσα στους αιώνες πάντα τη στεφανώνουνε θαύματα και αγώνες».
Σε λίγους μόνο στίχους χωρά η Ιστορία, η περηφάνεια, η αγάπη για την πατρίδα μας, ακόμα και αν δεν ξέρεις καλά- καλά, αφού πηγαίνεις ακόμα στο Νηπιαγωγείο, τι σημαίνει «Ελλάδα».
Επειδή, όπως είπα, η απορία είναι εύλογη και, μάλιστα, δεν είναι κάτι που περνά μονάχα από το μυαλό μίας εξάχρονης.
Σε δύσκολες περιόδους, όπως αυτή που διανύουμε τα τελευταία χρόνια, η κάθε χώρα χρειάζεται κάποιον που θα μπορεί να αντεπεξέλθει και να την οδηγήσει έξω από το τούνελ. Οι επίδοξοι σωτήρες είναι πάρα πολλοί, η σωτηρία, όμως, δεν έρχεται ποτέ.