Τα παιδιά εξακολουθούν να κάνουν μάθημα σε κοντέινερς, περιμένοντας «να ωριμάσουν οι συνθήκες»
Στη διαδρομή που έχει διανύσει η δική μου δημοσιογραφική γενιά, στον τοπικό μικρόκοσμο μας, υπάρχουν μια σειρά από θέματα με τα οποία ήρθαμε αντιμέτωποι στα πρώτα επαγγελματικά μας μπουσουλήματα, ανυποψίαστοι ακόμα για το τι θα ακολουθήσει. Φτάνοντας πια μεσήλικες, εξακολουθούμε να τα έχουμε μπροστά μας, για να μας θυμίζουν επίπονα και οδυνηρά, πόσο ακριβά πληρώνει διαχρονικά η κοινωνία τις ανοχές της στις βολικές δικαιολογίες της διαχειριστικής ανικανότητας, που πολύ απλά δείχνουν ότι οι πραγματικές ανάγκες της δεν αποτέλεσαν το πρόταγμα αλλά το σκαλοπάτι για να χτιστούν καριέρες, όσων μοίραζαν πολιτικές δεσμεύσεις χωρίς αντίκρισμα.
Ενδεικτικά, αρκεί μόνο να σκεφτεί κανείς τι έχει συμβεί με το Βόρειο Οδικό Άξονα και την απαράδεκτη κατάσταση των δρόμων, -όπου συνεχίζουμε να μετράμε νεκρούς. Αντίστοιχο το σκηνικό και με τα πολεοδομικά σχέδια που στοιχειώνουν και ναρκοθετούν σε μια αφόρητη ομηρία χιλιάδες ανθρώπινες ζωές που μάταια περιμένουν απαντήσεις για το πότε θα προχωρήσουν και απαξιώνονται ακόμα και σε σχέση με το δικαίωμα τους, σε μια καθαρή εξήγηση.
Ομοίως, η οξύτατη έλλειψη σχολικής στέγης που είναι ένας από τους πιο κρίσιμους δείκτες για το πώς η πολιτική εξουσία αντιλαμβάνεται τους μικρούς μαθητές, δηλαδή το μέλλον της ίδιας της κοινωνίας… Χρόνια τώρα γενιές και γενιές μαθητών βιώνουν την αφόρητη κατάντια των ακατάλληλων αιθουσών, των νοικιασμένων χώρων που στριμώχνονται όπως όπως, για να μην αναφερθώ στο φιάσκο του Καπετανάκειου που αναλώθηκαν κοντά δέκα ολόκληρα χρόνια για να τελειώσει ένα κτηριακό συγκρότημα που ακόμα και σήμερα έχει εκκρεμότητες που πρέπει να κλείσουν.
Τραγέλαφος η περίπτωση του 9ου Δημοτικού Σχολείου, όπου οι γονείς παρέδωσαν προ πενταετίας στη Λότζια μελέτες για την αντιμετώπιση της στεγαστικής ανεπάρκειάς του, και της στατικής ενίσχυσης του. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα παιδιά εξακολουθούν να κάνουν μάθημα σε κοντέινερς, περιμένοντας «να ωριμάσουν οι συνθήκες» και να αποκτήσουν κανονικές σχολικές αίθουσες.
Δεν μπορεί να μη σκεφτεί κανείς πόσες γενιές θα τελειώσουν το Δημοτικό, περιμένοντας να μπουν στη λίστα των προτεραιοτήτων της δημοτικής Αρχής που αναπτύσσει μοναδικές δεξιότητες στο να επιλέγει το πρόβλημα ακόμα και όταν έχει στα χέρια της τη λύση. Νέο αλαλούμ επίκειται τώρα με τη δίχρονη προσχολική αγωγή, καθώς δεν υπάρχουν ούτε οι προκατασκευασμένες αίθουσες για τη στέγαση 550 παιδιών που δια νόμου εντάσσονται στο νέο πρόγραμμα.
Έτσι, οδηγούμαστε στη χρήση αιθουσών των δημοτικών παιδικών σταθμών και την επιστράτευση ακόμα και αποθηκευτικών χώρων των σχολείων, όπως προέτρεψε η ίδια η γ.γ. του Υπουργείου Παιδείας κ. Αν. Γκίκα. Αντιλαμβάνεται κανείς την έκταση της ευθύνης του Υπουργείου που εισάγει τη δίχρονη προσχολική αγωγή με απολύτως υποβαθμισμένους όρους και πλαίσιο, το οποίο η Λότζια κατά τη συνήθη πολιτική πρακτική της αποδέχτηκε στωικά…
Έτσι, καθώς όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας έρχεται να επιβεβαιωθεί με όλους τους τρόπους η πολιτική ερμηνεία του Μπ. Μπρέχτ ότι «οι άνθρωποι παραείναι ανθεκτικοί, αυτό είναι το πρόβλημα. Είναι σε θέση να κάνουν υπερβολικά πολλά σε βάρος του εαυτού τους. Αντέχουν υπερβολικά πολύ».