Με κίνδυνο να με αφορίσουν οι υπέρμαχοι του «θεσμού», πιστεύω σήμερα ακράδαντα ότι όλη αυτή η διαδικασία περισσότερο κατάρα είναι για την Κρήτη
Είναι ακόμα πολλοί εκείνοι που εξακολουθούν να «επενδύουν» στον σασμό στην Κρήτη. Ιδιαίτερα σε περιπτώσεις απόπειρας ανθρωποκτονιών έχει μεγάλη πέραση…
Περισσότερο στο παρελθόν ο σασμός είχε ειδικό βάρος. Ξακουστός για τους σασμούς κρητικός, ο οποίος έχει συγχωρεθεί, είχε εκμυστηρευτεί πριν από χρόνια ότι είχε αφιερώσει την ζωή του σε αυτήν την διαδικασία σε βάρος της οικογένειας του.
Είχε κάνει, όπως υπερηφανευόταν, χιλιάδες σασμούς από τη μία άκρη της Κρήτης έως την άλλη. Μέχρι και ολόκληρος χρόνος πέρασε για να τελειώσει την δουλειά σε μία δύσκολη περίπτωση. «Να μην χυθεί άλλο αίμα, να σταματήσει εδώ το κακό» έλεγε.
Με κίνδυνο να με αφορίσουν οι υπέρμαχοι του «θεσμού», πιστεύω σήμερα ακράδαντα ότι όλη αυτή η διαδικασία περισσότερο κατάρα είναι για την Κρήτη.
Βγάζει ο άλλος το όπλο και πυροβολεί στο ψαχνό γιατί θυμήθηκε μια παλιά παρεξήγηση, γιατί τον στραβοκοίταξαν, γιατί του «πείραξαν» το αμόρε, γιατί είχε πιει όλο τον Βόσπορο ή γιατί στην τελική είναι άνδρας και το κέφι του θα κάνει. Και μετά την κοπανάει και κρύβεται για να γλυτώσει το αυτόφωρο και περιμένει:
θα την «βγάλει» ο τραυματίας; Και αν την «βγάλει», τι θα καταθέσει; Θα τον δώσει στεγνά ή θα κάνει ότι δεν θυμάται; Και αν τον δώσει, υπάρχει περιθώριο να στρογγυλέψει τα λεγόμενα του; Και τότε μπαίνουν στη μέση «λυτοί και δεμένοι» για να …φτιάξει η δουλειά με λεφτά, συντεκνιές, αρραβώνες…
Και έπειτα εμφανίζονται μονιασμένοι στα δικαστήρια, φιλιούνται και αγκαλιάζονται και μας αφήνουν όλους «κάγκελο». Από οχθροί καλύτερα και από αδέλφια. Και αν κάποιους δεν τους ξαναβλέπαμε στα δικαστήρια, θα λέγαμε τουλάχιστον ότι ο σασμός έπιασε τόπο και έβαλαν μυαλό.
Όμως το έργο δεν είναι μονόπρακτο γιατί πολύ απλά έτσι έχουν μάθει να λειτουργούν. Βρίσκουν και τα κάνουν και τα ξανακάνουν. «Ποια ανθρωποκτόνος πρόθεση; Κακή στιγμή ήταν». «Όχι και με σημάδευε! Στον αέρα πυροβόλησε», «τα παραφούσκωσα γιατί ήμουν νευριασμένος», «ε, φταίω και εγώ!». Τόσα απλά και τόσο απροκάλυπτα! Και μετά αναρωτιόμαστε…