Αν δεν πιστέψει ένα παιδί στον Άγιο Βασίλη, σε αυτή τη μαγεία των Χριστουγέννων, σίγουρα έχει χάσει κάτι από την αθωότητά του
“Πεινάω” και “κρυώνω”, δύο λέξεις, μία τραγωδία. Ένας μήνας, κι αυτός λειψός, έμεινε ώς τα Χριστούγεννα και στο μυαλό μου, πέρα από τις γνωστές μελωδίες, έρχεται το παραμύθι που από την παιδική μου ηλικία μού προκαλεί ανατριχίλα. “Το κοριτσάκι με τα σπίρτα”, μία ιστορία του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν που δε θυμίζει το κλασικό παραμύθι με το happy end.
Η ιστορία εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1845. Λέγεται πως ο Άντερσεν την εμπνεύστηκε από μια ξυλογραφία του γνωστού Δανού καλλιτέχνη Γιόχαν Τόμας Λόντμπι, που είχε τυπωθεί σ’ ένα ημερολόγιο του 1843. Στην ξυλογραφία αυτή απεικονιζόταν ένα φτωχό παιδί να πουλάει σπίρτα.
Άλλοι υποστηρίζουν πως ο συγγραφέας επηρεάστηκε από ένα ταξίδι του στην Μπρατισλάβα το 1841, όπου έγινε μάρτυρας της καταστροφής της πόλης Ντέβιν από πυρκαγιά και είδε πολλές μητέρες να ψάχνουν για τα χαμένα τους παιδιά.
Ένα κοριτσάκι που μάταια καίει σπίρτα για να ζεσταθεί και τελικά, ξημερώματα Πρωτοχρονιάς, το βρίσκουν περαστικοί ξυλιασμένο, με ένα χαμόγελο στα χείλη.
Πόσα κοινά έχει αυτή η ιστορία που στα παιδικά μου χρόνια έμοιαζε τόσο μακρινή με την Ελλάδα του σήμερα; Πόσα παιδιά δε θα γνωρίσουν φέτος τον αγαπημένο Άγιο των πιο προνομιούχων μικρών; Φυσικά αναφέρομαι στον Άγιο Βασίλη.
Θυμάμαι χρόνια πριν τον νονό μου να λέει ότι, αν δεν πιστέψει ένα παιδί στον Άγιο Βασίλη, σε αυτή τη μαγεία των Χριστουγέννων, σίγουρα έχει χάσει κάτι από την αθωότητά του…
Τι πιο μαγικό από την εικόνα ενός παιδιού όταν περιγράφει τη συνάντησή του με τον Άγιο; Μία συνάντηση που έγινε στη χώρα της φαντασίας, όπου τα παιδιά πάντα έχουν την ανάγκη να καταφεύγουν.
Εντάξει… και τα λίγο μεγαλύτερα παιδιά.
Αν περνάει από το χέρι μας, ας δώσουμε την ευκαιρία στα παιδιά να απολαύσουν τη μαγεία των φετινών Χριστουγέννων…