Αποκτήσαμε πλήρη γνώση, για το πώς οι ήρωες που κρατούν όρθιο στις πλάτες τους το δημόσιο σύστημα υγείας, διαπομπεύονται και λοιδορούνται όταν μιλούν για τις δραματικές ανάγκες του ΕΣΥ
Δε βλέπω να γιορτάζεται με… παλαμάκια ο σημερινός εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Υγείας. Από το πρώτο στο τρίτο κύμα της πανδημίας όλα έχουν αλλάξει. Η ξέφρενη κούρσα των θανάτων, η βαθιά φτωχοποίηση, ο φόβος για την επόμενη μέρα, που ξημερώνει θεμελιακές ανακατατάξεις σε κάθε επίπεδο οργάνωσης της κοινωνίας…
Μέσα από αυτή την οδυνηρή μετάβαση αποκτήσαμε πλήρη γνώση, για το πώς οι ήρωες που κρατούν όρθιο στις πλάτες τους το δημόσιο σύστημα υγείας, διαπομπεύονται και λοιδορούνται όταν μιλούν για τις δραματικές ανάγκες του ΕΣΥ.
Είναι φανερό ότι, για τα κυβερνητικά στελέχη είναι πιο βολικό να ενημερώνονται μέσα από τις διορισμένες διοικήσεις, που αν μη τι άλλο, χειρίζονται με ευελιξία τον παραμορφωτικό καθρέφτη της πραγματικότητας, παρέχοντας όλους τους αναγκαίους καθησυχαστικούς και επαινετικούς αντικατοπτρισμούς, ώστε να μη στραπατσάρεται, η πολιτική διαχείριση που έχουν επιλέξει.
Έτσι και αλλιώς όμως, τα ερωτήματα είναι αμείλικτα όπως και οι πολιτικές ευθύνες της διαχείρισης που ανατρέπεται από τα μέσα, αφού οι απαγορεύσεις που θεσπίζει η κυβέρνηση, καταπατούνται από τα «άριστα» τα επίλεκτα στελέχη της, δηλαδή από την ίδια της την κορυφή.
Ομοίως η επικοινωνιακή χειραγώγηση μέσα από την οποία επιχειρείται να εξωραϊστεί η κατάσταση στο δημόσιο σύστημα υγείας, καταρρίπτεται από την ίδια την πραγματικότητα με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η κοινωνία, δηλαδή όλοι εμείς που ερχόμαστε σε επαφή με τις κλινικές, τις μονάδες υγείας, όταν προστρέχουμε για την παροχή ιατρικών υπηρεσιών.
Όπως και να το κάνουν, είναι πιο δυνατή η κραυγή των γιατρών που φωνάζουν ότι «δεν μπορούμε να αποδεχόμαστε τη βαρβαρότητα σαν «φυσικό φαινόμενο», σαν αναπόδραστη εξέλιξη». Όπως και να το κάνουν έχει φτάσει στην κοινωνία το μήνυμα τους ότι « δεν είναι φυσιολογικό να πεθαίνουν άνθρωποι με φορητό αναπνευστήρα επειδή η κυβέρνηση ένα χρόνο τώρα δεν εξασφάλισε τον αναγκαίο αριθμό κρεβατιών ΜΕΘ που έχει ανάγκη η χώρα μας».
Όπως και να το κάνουν, δεν κρύβονται οι τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό, υποδομές και εξοπλισμό που είναι το αποτέλεσμα της διαχρονικής πολιτικής της υποχρηματοδότησης και της εμπορευματοποίησης του δημόσιου συστήματος υγείας. Όπως και να το κάνουν, δεν κρύβονται οι ευθύνες όσων αναγκάζουν την πλειοψηφία των γιατρών να εργάζεται συνεχόμενα 24ωρα χωρίς ρεπό, εδώ και ένα χρόνο.
Όπως και να το κάνουν δεν κρύβεται η γύμνια του συστήματος που αναγκάζει τους εργαζόμενους στη νοσηλευτική υπηρεσία να δουλεύουν διπλοβάρδιες, και το νοσηλευτικό προσωπικό να δουλεύει εξουθενωμένο χωρίς ρεπό και πολλές φορές χωρίς να ξέρει σε ποιο τμήμα θα είναι την επόμενη μέρα.
Και όμως μέσα σε αυτό το απερίγραπτο σκηνικό δεν έλειψαν στιγμή από το πόστο τους και συνεχίζουν τον αγώνα τους για τη μάχη της επιβίωσης στο πλευρό των ασθενών που δοκιμάζονται σκληρά. Μαζί με την κοινωνία, που δεν έπαψε ποτέ να βλέπει στα μάτια και να τιμά τους δικούς της ήρωες που έχουν κερδίσει το άπειρο σέβας και τη βαθιά ευγνωμοσύνη μας.