Της κοινωνίας που συνθλίβεται στις μυλόπετρες της φτώχειας, της ανέχειας
«Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι», με έναν τρόπο πιο σκληρό από όλους τους άλλους. Τους συναντάμε σε παγκάκια της παραλιακής, σε ανήλιαγες γωνιές των δρόμων και σε στοές, να έχουν στήσει τα ελάχιστα προσωπικά είδη που έχουν μαζί τους και αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα της στέρησης, της απόγνωσης και της εγκατάλειψης που έχουν βυθιστεί.
Κάποιοι από αυτούς προσπαθούν να φανούν αόρατοι στα μάτια των περαστικών που βιάζονται να προσπεράσουν και άλλοι επιχειρούν να πιάσουν κουβέντα μαζί τους, που όμως συνήθως δεν καταλήγει κάπου.
Προχθές έπιασα τον εαυτό μου να κοιτά από απόσταση μια τέτοια συζήτηση, χωρίς να ακούω τι ακριβώς λεγόταν. Παρακολουθούσα μόνο τους εξωλεκτικούς κώδικες μιας κουβέντας δραματικής και βαθιά ανθρώπινης που ανέδυε την ανάγκη επικοινωνίας και από τις δύο πλευρές που προσπαθούσαν να σπάσουν το φράγμα της απόστασης μεταξύ τους, αλλά ήταν αδύνατο να συνεννοηθούν.
«Είναι ψυχιατρικό περιστατικό» μου ψιθύρισε χαμηλόφωνα κάποιος που παρακολουθούσε το σκηνικό και έμοιαζε να ξέρει περισσότερα. «Έχουν έρθει υπηρεσίες του Δήμου αλλά δυστυχώς δε δέχεται βοήθεια και δε μετακινείται από τη θέση αυτή».
Μοιραία έφερα στο μυαλό μου αντίστοιχο περιστατικό που ζήσαμε στο γραφείο με μια μητέρα και την κόρη της που ήταν φανερό ότι είχαν την ανάγκη πολυεπίπεδης ιατρικής βοήθειας και ζητούσαν στέγη καθώς μετά από έναν άγριο καβγά, βρέθηκαν έξω από το σπίτι τους στον δρόμο.
Πιάσαμε όλοι οι συνάδελφοι τα τηλέφωνα απευθυνόμενοι σε φορείς και δομές που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν τις δύο γυναίκες. Τηλέφωνα που εμφανίζονταν ως γραμμές επικοινωνίας είτε «δεν αντιστοιχούσαν σε συνδρομητή του ΟΤΕ» είτε δεν απαντούσαν… λες και τα προβλήματα του κόσμου, σταματάνε μετά τις 2.30 το μεσημέρι.
Όταν μιλήσαμε με τους αρμοδίους πέσαμε πάνω σε χρονοβόρα και άκαμπτα πρωτόκολλα διαδικασιών που έκαναν πιο περίπλοκα τα πράγματα, παρά έδιναν λύση και προοπτική. Εναλλακτικά μας παρέπεμπαν στα νοσοκομεία ή την αστυνομία, αφού δεν υπάρχει καμία δομή για τη διαχείριση έκτακτων περιστατικών που προκύπτουν μετά τις ώρες γραφείου.
Η προθυμία όσων είχαν πραγματική διάθεση προσφοράς εγκλωβιζόταν στην απουσία ενός ολοκληρωμένου πλαισίου διαχείρισης και ευέλικτων δομών οι οποίες θα μπορούσαν να δώσουν διεξοδικές λύσεις σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες που απαιτούν μια πολυεπίπεδη ψυχολογική, ιατρική και κοινωνική στήριξη.
Και αυτό αποτελεί βαρύτατη πολιτική ευθύνη του Δήμου και της Περιφέρειας που δε νομιμοποιούνται να διαχειρίζονται το κρίσιμο κεφάλαιο της κοινωνικής πολιτικής αυτοπεριοριστικά προσφέροντας τα λίγα λιγότερα από τα έτοιμα πακετάκια των προγραμμάτων που έρχονται από το αρμόδιο υπουργείο που εφαρμόζονται copy paste.
Οφείλουν να παρέμβουν δυναμικά χαρτογραφώντας τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας που συνθλίβεται στις μυλόπετρες της φτώχειας της ανέχειας, της φρικτής εκμετάλλευσης και οδηγεί ανθρώπους στην κατάθλιψη. Ανθρώπους που προσπαθούν να κρυφτούν απεγνωσμένα στις γωνιές των δρόμων «σαν ξερόκλαδα σπασμένα» και κάποιους βολεύει να ασχολείται μαζί τους μόνο ο πρωινός οδοκαθαριστής…