Από το overdose ενημέρωσης, τρομολαγνείας, πανικού και αποστείρωσης χάσαμε τον προσανατολισμό μας
Όταν ο Μητσοτάκης στα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας ηλιθίως και αυθαιρέτως συνέδεε την εξάπλωση του κοροναϊού με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, δεν φανταζόταν τι θ’ ακολουθούσε. Στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει τις κλειστές δομές στο Αιγαίο, τις οποίες δεν κατάφεραν να επιβάλλουν τα χουλιγκάνια των ΜΑΤ, εξετέθη βλακωδώς.
Πριν αλέκτορα λαλήσαι ο κοροναϊός είχε πάρει ελληνικό ΑΦΜ, ενώ χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες «πολιορκούσαν» τα χερσαία και θαλάσσια σύνορά μας, σε βαθμό τέτοιο που η αλαλάζουσα κυβέρνηση να κάνει λόγο για “ασύμμετρη απειλή”.
Στη διπλωματική σκακιέρα της Τουρκίας χιλιάδες πιόνια καθοδηγούμενα και χρηματοδοτούμενα από το καθεστώς Ερντογάν, βρέθηκαν μπροστά στον ανάλγητο και αγκαθωτό φράκτη, απαιτώντας από τους… γ@@@μένους Έλληνες ν’ ανοίξουν τα σύνορα.
Μεταξύ των εξαθλιωμένων προσφύγων και πολλοί μετανάστες από μη εμπόλεμες περιοχές, αλλά και Τούρκοι παρακρατικοί και μπαχαλάκηδες, που κραδαίνοντας την ημισέληνο πετούσαν πέτρες, δακρυγόνα και καδρόνια στα «δικά μας παιδιά», που είτε υπηρεσιακά είτε… εθελοντικά έσπευσαν να φυλάξουν Θερμοπύλες στον Έβρο!
Η Ελλάδα στα μάτια μιας μεγάλης μερίδας ανθρώπων φαντάζει ως μια απάνθρωπη χώρα απέναντι σε μια ανθρωπιστική κρίση, θύμα της οποίας- και ας το λησμονούν πολλοί και εντός των συνόρων- είναι και η ίδια. Οι σκηνές δε με τους εξαγριωμένους Λέσβιους να επιτίθενται στις όχι πάντα αθώες ΜΚΟ και σε «ενοχλητικούς» δημοσιογράφους, αλλά κυρίως σε άρτι αφιχθέντες με φουσκωτές βάρκες μετανάστες ή πρόσφυγες- όρκο δεν παίρνω- είναι σοκαριστικές.
Πώς να καταδικάσεις τον Αλγερινό μετανάστη που καθυβρίζει τους γ@@@μένους Έλληνες που δεν ανοίγουν τα σύνορα, όταν ο Μυτιληνιός Ελληναράς ωρύεται στην προβλήτα ότι δεν… γκάστρωσε αυτός την μετανάστρια που κάνει έρωτα σαν τη σκύλα, γεννοβολά σαν κουνέλα και με την κοιλιά στο στόμα εκλιπαρεί να πιάσει στεριά, για ν’ αμολήσει στα άγια χώματα μας το μπασταρδάκι της!
«Έχουμε πόλεμο μην το γελάς μωρό μου», που θα έλεγε και ο αείμνηστος μα πάντα αγαπημένος Τζιμάκος. Έναν πόλεμο, που προφανώς δεν κήρυξε η Ελλάδα, αλλά αναγκάζεται να μπει, και που προφανώς υποθάλπει η Δύση, όταν δεν τον φουντώνει σαν άλλη γραία πόρνη με πεσμένα ματοτσίνορα, που αρέσκεται να κάθεται στα τέσσερα μπροστά στον εκλεγμένο δικτάτορα Ερντογάν, ο οποίος τυγχάνει τεμενάδων από Ευρώπη και Αμερική. Χάνει στη Συρία και πρέπει να την πληρώσει η Ελλάδα και οι κατατρεγμένοι κι εμείς τρωγόμαστε και διχαζόμαστε για τον ορθό δρόμο.
Στο άλλο μέτωπο όμως- του covid- 19- τοίχο τοίχο μη σε πετύχω…
Πέρασαν οι Αποκριές, βασίλεψαν οι χαρταετοί στον ουρανό, πάνε και τα παραδοσιακά Κούλουμα, μπήκαμε στη Σαρακοστή και ούτε που το καταλάβαμε. Από το overdose ενημέρωσης, τρομολαγνείας, πανικού και αποστείρωσης χάσαμε τον προσανατολισμό μας και σιγά σιγά κλεινόμαστε στα σπίτια μας, ενώ, αν αφουγκραστούμε τα manual επιβίωσης σε λίγο θα κυκλοφορούμε στους δρόμους ενδεδυμένοι με ολόσωμα προφυλακτικά!
Δίπλα μας θα περπατούν φασκιωμένοι υπάλληλοι του Υγειονομικού που θα στοχεύουν με χειροκίνητες ψεκαστήρες σε ύποπτες εστίες μόλυνσης, ενώ με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου θα απαγορεύονται οι συναθροίσεις άνω των δύο.
Κινηματογραφικές εικόνες που κάποτε χλευάζαμε γίνονται τώρα πραγματικότητα. Σε ένα κόσμο που αλλάζει και αδειάζει… Σ’ ένα κόσμο γ@@@μένων και γκαστρωμένων σαν από έρωτα στα χρόνια της χολέρας!
Μα αυτά και μ’ αυτά μπαίνει άνοιξη και εμείς αποπροσανατολισμένοι κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το ανθισμένο δάσος.
Στο πείσμα των καιρών λοιπόν ας ξαναθυμηθούμε τον Πάμπλο Νερούδα, που έγραφε προφανώς για την καλή ή την μούσα του: «θέλω να κάνω μαζί σου αυτό που κάνει και η άνοιξη στις κερασιές»! Μπας και ξεμπλοκάρουμε, μήπως και ξελαμπικάρουμε…