Σήμερα, ωστόσο, ο κάθε δικυκλιστής, όχι μόνο λόγω έργων, αλλά και λόγω συγκεκριμένων πολιτικών, αισθάνεται “εξόριστος” από το κέντρο
Σήμερα ένιωσα λίγο σαν … κλέφτης. Παρά το κρύο, ως επίμονος δικυκλιστής επιλέγω μηχανάκι, σχεδόν από παιδί. Ως «ρομαντικός» παράλληλα έφηβος κι ευσυνείδητος, θέλω να πιστεύω, πολίτης, επέλεγα διαχρονικά νόμιμες θέσεις στάθμευσης, όχι υπό τον φόβο μίας κλήσης, αλλά από άποψη, που πολλοί κατά καιρούς έχουν χαρακτηρίσει «βλακεία».
Τα τελευταία χρόνια βέβαια, όλα αυτά έχουν αλλάξει, αφού πλέον στερούμαι καθημερινά τη δυνατότητα αυτής της επιλογής.
Αυτό συμβαίνει, διότι στο κέντρο της πόλης πλέον δεν υπάρχει καμία δυνατότητα και σχεδόν κανένας χώρος νόμιμης στάθμευσης δίκυκλων, παρά το γεγονός ότι στο πρόσφατο παρελθόν υπήρχε ο στοιχειώδης σεβασμός προς τους δικυκλιστές, με νόμιμους χώρους, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν επαρκείς.
Σήμερα ωστόσο, ο κάθε δικυκλιστής, όχι μόνο λόγω έργων, αλλά και λόγω συγκεκριμένων πολιτικών, αισθάνεται «εξόριστος» από το κέντρο, εφόσον επιθυμεί να σταθμεύσει νόμιμα. Πρέπει να παρανομήσει αναγκαστικά. Κι αναρωτιέμαι: Πώς μια δημοτική Αρχή που έχει κάνει σημαία της την τήρηση της νομιμότητας – και καλά το πράττει ασφαλώς -, επιτρέπει έστω και σιωπηλά αυτή την υπερέξαρση της ανομίας;
Ενδεχομένως τώρα που η περίοδος είναι προεκλογική κι όλοι ή σχεδόν όλοι αναζητούν μια θέση στο κάδρο, θα μπορούσαν να εξετάσουν και το συγκεκριμένο υπαρκτό φαινόμενο. Και ασφαλώς να τοποθετηθούν. Γιατί μέχρι στιγμής, η έμμεση πολιτική χάραξη είναι μία: Σε μια πόλη που δεν μπορεί να κινηθεί κανείς ούτε με αυτοκίνητο, δεν θέλουμε κανένα δίκυκλο.
Για να εξηγούμαι βέβαια, δεν υπάρχει κάτι προσωπικό ούτε καμία διάθεση αλλαγής της υφιστάμενης κατάστασης, εφόσον δεν υπάρχει πολιτική βούληση. Κάθε αρχή κρίνεται από τους πολίτες για τις επιλογές και τις πολιτικές της.
Το να συντηρείται ωστόσο τα τελευταία χρόνια μια εικόνα πλήρους ανομίας στο κέντρο της πόλης, που η μόνη «λύση» της είναι η εκ περιτροπής βεβαίωση παραβάσεων κατά το δοκούν, δεν βοηθά πουθενά.
Επαναλαμβάνω: Τώρα που πλησιάζουν εκλογές, μπορούν οι υποψήφιοι να τοποθετηθούν. Και να διευκρινίσουν αν επιθυμούν ένα κέντρο χωρίς δίκυκλα, ένα κέντρο με δίκυκλα, ένα κέντρο που βρίθει αναγκαστικών καθημερινών παραβάσεων ή ένα οργανωμένο κέντρο με εξεύρεση λύσεων και την περίφημη βελτίωση του πολιτισμού καθημερινότητας, που έχει γίνει πια σημαία.