Εξελικτικά έφτασαν σε σημείο να «αγιοποιηθούν» δήμαρχοι του κυβόλιθου και των πλακοστρώσεων
Υπάρχει μια θεμελιωμένη εδώ και χρόνια αντίληψη στον χώρο της αυτοδιοίκησης, σύμφωνα με την οποία η αποτελεσματικότητα μιας δημοτικής αρχής κρίνεται κυρίαρχα από το άθροισμα των τεχνικών της έργων.
Η προσέγγιση αυτή βρήκε πρόσφορο έδαφος σε τοπικό επίπεδο λόγω του βαθύτερου αναπτυξιακού ελλείμματος, ακόμα και σε βασικά έργα υποδομής.
Εξελικτικά έφτασαν σε σημείο να «αγιοποιηθούν» δήμαρχοι του κυβόλιθου και των πλακοστρώσεων και να τερματίσουν τα ποσοστά δημοφιλίας, καθώς αποδείχτηκαν εξαιρετικά επικερδείς ψηφοθηρικά οι παρεμβάσεις έργων, που με έναν αμφιλεγόμενο τρόπο ονομάστηκαν στο σύνολό τους αναπλάσεις…
Στις μέρες μας όμως αποδεικνύεται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο πόσο αβαθής είναι η πολιτική προσέγγιση της μονοσήμαντης εμμονής στα τεχνικά έργα. Όχι μόνο επειδή απέχει από τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, αλλά και επειδή αποδομεί και αυτοπεριορίζει τις ευθύνες της αυτοδιοίκησης απέναντι στους πολίτες.
Το πρόβλημα είναι ότι ενώ, όλοι δείχνουν να αντιλαμβάνονται ότι η αυτοδιοίκηση σήμερα οφείλει να έχει κυρίαρχο ρόλο στην κοινωνική πολιτική (στο όνομα της οποίας κατά τα άλλα ομνύουν), στην πράξη το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι αναντίστοιχο και εξαιρετικά πενιχρό σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες που υπάρχουν.
Ακριβώς επειδή ποτέ δεν έχει γίνει μια χαρτογράφηση των σημερινών αναγκών της κοινωνίας μέσα από την οποία θα προκύψει η απάντηση για το τι πρέπει να γίνει και πώς θα βοηθηθούν άνθρωποι που βρίσκονται σε κατάσταση εξαθλίωσης.
Αντίθετα υπάρχει μια στερεοτυπική εμμονή στην υιοθέτηση μοντέλων κεντρικών δομών που ανακοινώνονται με αυτοϊκανοποίηση, αφήνοντας να διαφανεί μπροστά στα φλας της δημοσιότητας το μειδίαμα της αυταρέσκειας, που σφραγίζεται με τη βεβαιότητα ότι «κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε…».
Μια βεβαιότητα σαθρή και ευθέως προκλητική απέναντι στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, που περιμένει πολλά και παίρνει ελάχιστα. Διότι δεν μπορεί να θεωρείται σύνθετη σκέψη το να ασχοληθείς με τους ανέργους, για παράδειγμα, και να δημιουργήσεις δομές επιμόρφωσης, απασχόλησης, εξειδίκευσης, κατάρτισης, μέσα από τις οποίες θα μπορούν να εξελιχθούν και κυρίως να αξιοποιούν δημιουργικά τον χρόνο τους.
Μια μόνο σκέψη για τα πολλά που μπορούν να γίνουν και η κοινωνία περιμένει επιτακτικά. Άλλωστε «κάθε μικρή διαφορά μπορεί να γίνει μεγάλη αν επιμείνουμε σε αυτήν…».