Στις αρχές της 10ετίας του ’90, όταν ακόμα τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά στο μικρόκοσμό μας, οι δημοσιογράφοι της γενιάς μου παρακολουθούσαμε με ανοικτό το στόμα ημερίδες που έφερναν στο φως στοιχεία για την επερχόμενη ξηρασία και την ερημοποίηση που τότε έμοιαζαν τόσο μακρινά στο μυαλό μας και συνοδεύονταν με πολλά ερωτηματικά για το πότε και αν τελικά θα συμβούν.
Όμως η ζωή αποδεικνύει ότι η ιστορία φυτρώνει εκεί που τη σπέρνουν και σήμερα αναδύεται απροκάλυπτα μπροστά μας, ωμή, αδιάψευστη και τιμωρητική, για τα μεγάλα λάθη, τις αυταπάτες και τις μοιρολατρικές σιωπές μας, στην εμπορευματοποίηση, την κατασπατάληση και την καταλήστευση του νερού.
Το «χρήμα είναι Θεός… αγοράζει μυαλά… αγοράζει συνειδήσεις αγοράζει Κυβερνήσεις…» είχε πει προφητικά, πολλά χρόνια πριν ο αξεπέραστος στο είδος του και εξαιρετικά ιδιοφυής Χάρρυ Κλιν, αλλά τότε φαίνεται ότι κοιτούσαμε το δέντρο ενώ αυτός μας έδειχνε το δάσος.
Και κάπως έτσι τα δάση μας, όσα γλύτωσαν από τις στοχευμένες πυρπολύσεις, αφυδατώθηκαν και στρέφουν τις ρίζες τους όλο και πιο βαθιά στους βράχους της γης ψάχνοντας για νερό, ενώ τα κλαδιά τους υψώνονται παρακλητικά στον ουρανό σαν ικέτες που εκλιπαρούν να ξεδιψάσουν.
Τα πηγάδια μας αντηχούν θλιβερά από την ερημιά της σκοτεινιάς τους ότι στέρεψαν, ενώ οι λίμνες μας ξεραίνονται και στο αποτύπωμα της αφυδατωμένης λάσπης που απέμεινε, αρουραίοι αγωνιωδώς καταβυθίζονται ψάχνοντας να ξεδιψάσουν.
Οι ενδείξεις για την προοπτική της ανάταξης της κατάστασης μόνο αισιόδοξες δεν είναι και πλέον όλοι μας είμαστε αντιμέτωποι με όλα αυτά που τα προηγούμενα χρόνια δεν έγιναν, για τα οποία δεν υπάρχει ίχνος αυτοκριτικής από το κυβερνητικό στρατόπεδο και το χειρότερο, δεν υπάρχει στρατηγικός συντονισμός για τη διαχείριση της κατάστασης.
Όποιες συντεταγμένες της γεωγραφικής περιφέρειας του τόπου μας και αν επιλέξεις, βλέπεις δίκτυα άρδευσης και ύδρευσης που θρυμματίζονται και στα χαρτιά ανικανοποίητα αιτήματα για έργα υποδομής, φράγματα ανάσχεσης, υδρολογικές μελέτες, έργα ανεκτέλεστα γιατί ποτέ δεν αποτέλεσαν πολιτική προτεραιότητα της Κυβέρνησης.
Έτσι φτάσαμε στο σημείο άλλοτε να πνιγόμαστε και άλλοτε να καιγόμαστε διανύοντας επώδυνους κύκλους γύρω από τα προβλήματα που ποτέ δε λύθηκαν. Στο Ηράκλειο το νερό, ενώ το πληρώνουμε χρυσάφι, κανείς δεν πίνει νερό από τη βρύση και όλοι αναγκάζονται να δαπανούν επιπλέον χρήματα για να αγοράσουν εξάδες εμφιαλωμένου νερού.
Έτσι η πόλη μας είναι καταναλωτής της ΔΕΥΑΗ και ταυτόχρονα ο ιδανικός πελάτης των βιομηχανιών εμφιάλωσης νερού. Το μεγάλο δράμα όμως εξελίσσεται στη Μεσσαρά, όπου οι γεωτρήσεις βαθαίνουν απεγνωσμένα όλο και περισσότερο, ψάχνοντας νερό προς τα έγκατα της γης.
Το ερώτημα είναι, πώς θα επιβιώσει ο εύφορος κάμπος της Μεσσαράς, οι καλλιέργειες, η αγροτική παραγωγή των ανθρώπων. Όμως στην ίδια περιοχή υπάρχει και άλλη μια κρίσιμη παράμετρος που αφορά στη ραγδαία ανάπτυξη Airbnb στην ενδοχώρα του νότου, όπου χτίστηκαν δεκάδες μικρές βιλίτσες πολυτελείας και το ερώτημα είναι με τι νερό θα γεμίζουν οι πισίνες τους, την ίδια ώρα που οι άνθρωποι δεν έχουν νερό να πιούν…
Βέβαια την περίοδο που ακόμα η φύση κρατούσε τις ισορροπίες της ανάμεσα στις τέσσερις εποχές, όλα αυτά μοιάζαν τόσο μακρινά σχεδόν αδύνατα.
Τότε ο Ν. Γκάτσος είχε γράψει με όλο το ποιητικό του μεγαλείο «και αν διψάσεις για νερό θα στύψουμε ένα σύννεφο» και να που σήμερα καταλήγουν κάποιοι να λένε ότι θα ήταν ίσως μια κάποια λύση τα χημικά σφαιρίδια που προκαλούν βροχή από τα σύννεφα…