Το ενδιαφέρον της υπόθεσης, εκτός των άλλων, είναι ότι κανείς από τους αυτοδιοικητικούς δεν είχε απορίες…
Από τότε που άρχισαν τα πέτρινα χρόνια των μνημονίων, καθώς κλιμακωνόταν αυτή η βίαιη υφαρπαγή γης και δημόσιου πλούτου θυμήθηκα πολλές φορές τον πατέρα μου, που συνήθιζε να μου λέει όταν ήμουν πιτσιρίκι, ότι «όλα στη ζωή, παιδί μου, είναι θέμα πολιτικό… Ακόμα και το να τρως… Ακόμα και το αν τρως…».
Αυτές τις μέρες τον ξαναθυμήθηκα έντονα καθώς άρχισα να συνειδητοποιώ ότι βαθιά πολιτικό θέμα είναι και ο αέρας που αναπνέουμε… Αν μπορούμε να αναπνεύσουμε… Νιώθω να κόβεται η ανάσα μου κάθε φορά που σκέφτομαι τον θάνατο του 27 χρονου Βασίλη Μάγγου.
Είναι το παλικάρι που διαμαρτυρόταν ενάντια στην καύση σκουπιδιών από την LAFARGE/ΑΓΕΤ και κατά της δημιουργίας εργοστασίου SRF από το Δήμο Βόλου, χτυπήθηκε βάναυσα από την αστυνομία, υπέστη βαριά τραύματα, και ένα μήνα μετά έφυγε από τη ζωή. Ένας νέος άνθρωπος, με επίγνωση τι σημαίνει «καύση σκουπιδιών» που τόσο μεθοδικά εισάγεται στις ζωές μας από τους πλασιέ συστημάτων διαχείρισης απορριμμάτων και βρίσκει πρόθυμους συνεργάτες στους διαδρόμους της εξουσίας.
Σε ολόκληρη τη χώρα μέσα από τον περίφημο Νέο Εθνικό Σχεδιασμό επιχειρείται να δομηθεί μια νέα αρχιτεκτονική προσέγγιση στην πολύκροτη υπόθεση της διαχείρισης σκουπιδιών μέσα από τις «μονάδες ενεργειακής αξιοποίησης απορριμμάτων». Μάλιστα στην πρόσφατη κάθοδό του στο Ηράκλειο, ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Περιβάλλοντος κ. Μ. Γραφάκος, μίλησε ευθέως για τη δημιουργία εργοστασίου καύσης στην Κρήτη και ξεκαθάρισε ότι η αναγκαία προσαρμογή του Περιφερειακού Σχεδιασμού στο Εθνικό Σχέδιο Διαχείρισης Απορριμμάτων δεν θα γίνει αποδεκτή, εάν δεν περιλάβει την επιλογή της καύσης.
Μάλιστα παραδίδοντας ταχύρρυθμα μαθήματα επικοινωνιακής διαχείρισης, συμβούλευσε επιμελώς τους αυτοδιοικητικούς, στον δημόσιο λόγο τους να μην επιλέγουν να χρησιμοποιούν τη λέξη «καύση» επειδή ακούγεται «κάπως» και να επιλέγουν άλλες λέξεις, όπως «μονάδα ενεργειακής αξιοποίησης»… για να ακούγεται πιο εύηχα στα αυτιά του κόσμου.
Το ενδιαφέρον της υπόθεσης –εκτός των άλλων- είναι ότι κανείς από τους αυτοδιοικητικούς δεν είχε απορίες… Στην πρώτη επίσημη παρουσίαση του Εθνικού Σχεδίου που προβλέπει μονάδα καύσης στην Κρήτη, κανείς δεν είχε αγωνία να θέσει ζητήματα επί της ουσίας.
Κανείς δεν ένιωσε την ανάγκη να ρωτήσει «μα τι είναι τέλος πάντων αυτή η υπόθεση της καύσης», «τι θα πουν οι κοινωνίες» «πού θα εγκατασταθεί η νέα μονάδα», «γιατί επιλέγεται ένα ακριβό και ξεπερασμένο μοντέλο διαχείρισης απορριμμάτων» μια επίσημη επιστημονική τεκμηρίωση γιατί να επιλέξουμε καύση και όχι κάτι άλλο βρε αδερφέ…
Για να μην πω για τη διάχυτη, περήφανη ανακούφιση που ανέδυαν, χαμογελαστά μάτια αυτοδιοικητικών, που σχολίαζαν με επιτηδευμένη αθωότητα ότι «το σχέδιο της καύσης επιβάλλεται άνωθεν και εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω, διότι δεν έχουμε εναλλακτική».
Αν για κάποιους τα ερωτήματα αυτά είναι λυμένα, υπάρχουν όλοι οι υπόλοιποι, που αγωνιούν για την επιλογή της καύσης, καθώς απελευθερώνει διοξίνες και άλλες τοξικές ενώσεις που εκλύονται στην ατμόσφαιρα και είναι αποφασισμένοι να δώσουν την απάντησή τους για να μπορούν να αναπνέουν. Να μπορούμε να αναπνέουμε…