Ήρθε κι έκατσε κορόνα στο κεφάλι μας. Απρόσκλητος, αόρατος, χωρίς φιλίες και διακρίσεις. Ήρθε κι έφερε μαζί του θεωρίες συνωμοσίας για μυστικά εργαστήρια, έτοιμα κρυμμένα εμβόλια και παγκόσμια πειράματα. Ήρθε και χτύπησε με μανία την γειτονιά μας,χώρες με λαούς εξωστρεφείς όπως εμείς.
Το να “μην γίνουμε Ελλάδα “ που ακούγαμε αποσβολωμένοι όταν ζούσαμε την οικονομική κρίση στην χώρα, ηχεί σχεδόν σαν μουσική στ’ αφτιά μας, σε σχέση με το “να μην γίνουμε Ιταλία”. Στο κάτω-κάτω όπως έλεγα τότε προς υπεράσπιση μας, εμείς χρωστούσαμε μόνο λεφτά, χαρτί σκέτο,ενώ άλλοι, πόντος για τον μισητό Σόιμπλε-είχαν αιματοκυλίσει τον κόσμό δύο φορές.
Σήμερα παγκοσμίως το να ”μην γίνουμε Ιταλία” ισοδυναμεί με εκατόμβη νεκρών, με εικόνες στρατιωτικών οχημάτων να μεταφέρουν φέρετρα, με γιατρούς να αποφασίζουν ποιος μπορεί να ζήσει και ποιος όχι, με ανθρώπους που δεν μπόρεσαν να πουν το τελευταίο αντίο στους δικούς τους που έφυγαν.
Το να βγούμε έξω, να κάνουμε παρέα, να πιούμε καφέ, να πάμε στην ταβέρνα με φίλους μπορεί να χαρακτηρίζει τον τρόπο ζωή μας έως τώρα, μπορεί όμως να μπεί σε αναμονή, για λίγο ή για περισσότερο.
Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι κάθε γενιά έχει να αντιμετωπίσει τις δικές της μάχες. Οι πατεράδες και οι παππούδες μας έζησαν καταστροφές, Κατοχή, εμφύλιο, φτώχεια, ξενιτιά.
Είμαι σίγουρη ότι η γιαγιά μου η Κατίνα και τα αδέλφια της, η Θεανώ και ο Σάββας που έζησαν τον ξεριζωμό από την πατρίδα τους την Καππαδοκία, θα γελούσαν αν άκουγαν ότι “καταδίκη” είναι να κάτσεις στην ηρεμία του σπιτιού σου είτε να δουλέψεις είτε να ζήσεις κοντά στα αγαπημένα σου άτομα και να κάνεις όσα μέχρι σήμερα δεν μπορούσες λόγω έλλειψης χρόνου.
Γιατί καλά είναι τα χειροκροτήματα σε γιατρούς, νοσηλευτές και όλους όσοι εργάζονται αυτές τις ημέρες για να είμαστε εμείς ασφαλείς και χορτάτοι,αλλά πρέπει να κάνουμε κι εμείς όλα όσα είναι απαραίτητα για να παραμείνουν κι εκείνοι υγιείς.
Θα πει κανείς ”μα πάνω που έφυγε το μαύρο σύννεφο από την οικονομική κρίση”, (τουλάχιστον σε επίπεδο ψυχολογίας, γιατί στις τσέπες μας δεν είδαμε και καμιά διαφορά), να τύχει κι αυτό;” Ε, λοιπόν ο κόσμος, η ζωή δεν είναι δίκαιη και οι περισσότεροι το έχουμε καταλάβει.
Όμως το σίγουρο είναι ότι η ζωή θα βρίσκει πάντα έναν τρόπο να νικάει τον θάνατο.