Το καλοκαίρι τέλειωσε. Τουλάχιστον επίσημα, γιατί υπάρχουμε και μεις οι καλοκαιρινοί τύποι που δεν ζούμε χωρίς ήλιο και το θερμόμετρο χαμηλά. Αν είναι να διαλέξουμε ανάμεσα στον ήλιο να σκάει τις πέτρες ή βροχές και χιόνια, σίγουρα θα πούμε «ναι» στο πρώτο.
Υπάρχει το νερό, οι ανεμιστήρες και τα air condition, βρε αδερφέ!
Αφήστε που τώρα οι χειμώνες, τα φθινόπωρα αλλά και τα καλοκαίρια μάς κρύβουν εκπλήξεις όλο και πιο δυσάρεστες. Στην εποχή που η κλιματική αλλαγή είναι στο ζενίθ της, η πρώτη επίπτωση ήταν πως καταργήθηκαν οι εποχές και η δεύτερη οι δραματικές συνέπειες της πρώτης.
Πρωτοβρόχια φέτος δεν θα δούμε, όπως δεν είδαμε και άνοιξη και έχουμε να δούμε πολλά χρόνια- και πόσα ακόμα άραγε; Αντιθέτως είδαμε το καλοκαίρι να φεύγει άγριο και ορμητικό σαν τους χείμαρρους εκείνους (ή μήπως δρόμους;) που είδαμε να σέρνουν τα πάντα στο πέρασμά τους πριν καταλήξουν στο Παλαιόκαστρο, στην Αγία Πελαγία κι αλλού.
Ποτάμια τελικά ή δρόμοι; Ερμηνεύεις ανάλογα από ποια μεριά βρίσκεσαι. Ή μήπως με την εποχή; Δηλαδή αυτό που σήμερα είναι δρόμος, μήπως πριν από μερικές δεκαετίες ή και περισσότερες ήταν ποτάμι; Κι ύστερα τι έγινε; Ψιλά γράμματα, όλοι ξέρουν πως χτίστηκαν και τα ποτάμια. Μόνο που έρχονται εν μέσω κλιματικής αλλαγής να μας θυμίζουν πως αυτά θα βρουν τον δρόμο τους έτσι κι αλλιώς, με όποιο κόστος και όποιες συνέπειες.
Τα δε αντιπλημμυρικά πολύ μοιάζουν με κείνα τα σχέδια πόλης. Ξέρετε, αυτά που έρχονται κατόπιν εορτής με προτεραιότητα τη νομιμοποίηση αυθαιρέτων.
Και το «κερασάκι» στην τούρτα, το χαλάζι που στην «ράβδισε» τις ελιές στο Μονοφάτσι.
Η διαδικασία για την εκτίμηση των ζημιών και στη συνέχεια για την καταβολή των αποζημιώσεων έχει ήδη ξεκινήσει. Μόνο που κανείς δεν μπορεί να μας πει γιατί τα λεφτά δεν μπορούν να αποζημιώσουν την απόγνωση και την απελπισία να βλέπεις το «χρυσάφι» της γης σου και το αποτέλεσμα του μόχθου σου να χάνεται σε λίγη ώρα.
Αυτά ως χθες. Γιατί στον ευμετάβλητο καιρό της κλιματικής αλλαγής και στην Κρήτη, που ακόμα παραμένει με όλα του τα προβλήματα ευλογημένος τόπος, αύριο, μεθαύριο, τον Σεπτέμβρη, τον Οκτώβρη ακόμα και τον Νοέμβρη θα έχουμε καλοκαιρινές ανάπαυλες.
Τόσο καλοκαιρινές μάλιστα, που θα προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε όσα ως τώρα συνέβησαν. Αλλά αυτά μέχρι να έρθουν τα επόμενα.
Και κάπου εκεί που νομίζεις πως «καθάρισες» με τις εικόνες των καταστροφών από την κλιματική αλλαγή να «στοιχειώνουν» τις μέρες σου, κάτι σου λέει ότι τα δύσκολα μόλις αρχίζουν.
Τα σχολεία ανοίγουν όχι με τις καλύτερες συνθήκες, στην πολιτική η κυβέρνηση θα προσπαθήσει «να παίξει μπάλα» στη ΔΕΘ, με την αντιπολίτευση είτε να παραπαίει, είτε να έχει να λύσει δικά της σοβαρά προβλήματα.
Το ερώτημα «τι θα πέσει πάλι στην πλάτη των πολιτών;» δεν είναι ρητορικό. Όπως δεν είναι ρητορική και η απάντηση. Ρεύμα που καίει, φόροι που τρέχουν και ακρίβεια που καλπάζει σε όλα τα επίπεδα.
Σε ένα φθινόπωρο που μοιάζει αλλά δεν είναι διαφορετικό από τα άλλα τα δύσκολα στην ουσία. Σε ένα δύσκολο φθινόπωρο που όλοι ελπίζουν να φέρει κάτι καλό στον δημόσιο βίο, αλλά λίγοι πραγματικά το πιστεύουν.
Αλλά πάντα υπάρχουν και οι μικρές προσωπικές νίκες που φέρνουν ένα χαμόγελο, όπως και τα μικρά εκείνα κι ανεπαίσθητα ευχάριστα της ζωής. Κι αυτοί οι αδειούχοι του Αυγούστου που μπαίνουν στο γραφείο κουρασμένοι… από τις διακοπές, έτοιμοι να σου ευχηθούν «Καλό χειμώνα!».
Ε, όχι κύριοι! «Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού» λένε στον τόπο μας!