Δεν χορταίνεις να το βλέπεις το αλάνι. Συγκλονιστική ερμηνεία.
Πιτσιρίκα δεν είχα σε εκτίμηση το τουρλού-τουρλού. Σήμερα το έχω. Είναι γιατί το τουρλού-τουρλού είναι ένα πιάτο που μοιάζει με τις ζωές μας. Απ’ όλα και ανακατωμένα. Σαν τα συναισθήματά μας, τις σκέψεις μας, τις μαύρες μας, τις άσπρες μας, τα χαχανητά και τα νεύρα μας… Αλάτι και πιπέρι, χαρά και πίκρα. Μελιτζάνες και κολοκυθάκια σε κύβους, όνειρα και αγωνίες σε καρέ. Ένα τουρλού είναι η ζωή μας… Τουρλού-τουρλού και το σημερινό μου στίγμα: ανάμικτα λαχανικά στη γάστρα πασπαλισμένα με τις σκέψεις των ημερών.
-Και που λες Ευτυχία… Ευτυχής για την κινηματογραφική Ευτυχία. Μεγάλη περσόνα η Παπαγιαννοπούλου. Έκανε τις… ζημιές της, το γούστο και το καπέλο της. Περπάτησε τη ζωή της όπως εκείνη ήθελε. Μεγάλη παιχτούρα όμως και η Κάτια Γκουλιώνη που ενσαρκώνει τη νεαρή «Ευτυχία». Δεν χορταίνεις να το βλέπεις το αλάνι. Συγκλονιστική ερμηνεία.
-Ευτυχής για το δίδυμο Ζηνοβίας-Ηφαιστίωνα, εν αναμονή της Αρετούσας… Μου υπενθύμισαν πόσο τυχεροί είμαστε στη θαλπωρή του σπιτιού μας αυτές τις κρύες νύχτες… Θυμήθηκα το κοριτσάκι με τα σπίρτα και όλα τα πλάσματα αυτού του κόσμου που είναι εκτεθειμένα στο ψύχος… άστεγους, πρόσφυγες… οικογένειες και ηλικιωμένους που ζουν χωρίς θέρμανση… Σκληρό και βασανιστικό πράγμα να τρέμεις από το κρύο, να μην μπορείς να ησυχάσεις μια σταλιά, να σφίγγεσαι τόσο πολύ που να πονάνε τα κόκαλα σου…
-Σφίγγεσαι όμως και από ντροπή σαν βλέπεις τον Φραγκιό να λαλιέται με τέτοιο τρόπο… Κοτζάμ Πάπας και συμπεριφέρθηκε σαν κακίστρω στη λολαμένη (με το συμπάθιο) πιστή. Κάποιος είπε ότι έπαιζαν «χαρωπά τα δύο μου χέρια να …τσιμπώ». Κολλάει στην περίσταση παραφρασμένο το άσμα του Τσαλίκι «και αν σου κάνω τον Άγιο, αχ, αμάρτησα». Βρε, Φραγκιό, πόσα θες να μας τρελάνεις;
-Τρέλα και πόνος ψυχής τα όσα συμβαίνουν στην… πέρα γειτονιά, στην Αυστραλία. Δεν βρήκα το σθένος να παρακολουθήσω τα βίντεο με τα σπαρακτικά ουρλιαχτά των φλεγόμενων ζώων. Το έχω γράψει ξανά ότι οι άνθρωποι δεν αντέχουν τους παραδείσους. Ονειρεύονται να αναληφθούν στους Ουρανούς, αφήνοντας στάχτη και καμένη γη στο πέρασμα τους από τούτο εδώ τον πλανήτη που ουρλιάζει… Κοαλιάζομαι από θλίψη!
Καλή χρονιά, λοιπόν, όπως λέμε «πάρτο Λίζα και κάντο κορνίζα».