«Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται το κράτος». Είναι μια φράση που ακούμε συχνά αλλά περισσότερο είναι μια πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά.
Ως γεγονός καταγράφεται σε θέσεις, τοποθετήσεις και απόψεις που εκφράζονται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής αλλά και κατά καιρούς σε δημοσκοπήσεις.
Άραγε ως πολίτες, είμαστε τέλειοι; Προφανώς και δεν είμαστε. Είμαστε καχύποπτοι; Προφανώς και είμαστε. Αν ανατρέξουμε στα γεγονότα που μας έκαναν σταδιακά να χάσουμε την εμπιστοσύνη μας, θα δούμε ότι είναι τόσα πολλά που δεν ξέρουμε από πού να αρχίσουμε και πού να σταματήσουμε.
Κάποιες φορές μάλιστα είναι τόσα και αλυσιδωτά, που μας κάνουν να φανταζόμαστε ακόμα και συνωμοσίες εναντίον των πολιτών.
Το σίγουρο είναι πως δεν υπάρχει καμία συνομωσία. Και αυτό φαίνεται στην πορεία.
Το κεντρικό κράτος έχει ένα φορολογικό σύστημα. Ο πολίτης ανοίγει μια επιχείρηση με βάση τα δεδομένα που ισχύουν επίσημα. Ξέρει τι θα συμβεί;
Νομίζει πως ξέρει και κάνει το κουμάντο του για το πώς θα πληρώσει φόρους, εισφορές κ.λπ. Λίγο αργότερα όταν φτάσει η ώρα του ταμείου, το κράτος έχει αλλάξει το σύστημά του και ζητά όλο και περισσότερα.
Ποιος δεν θυμάται όσα έχουν υποστεί τα προηγούμενα χρόνια οι ελεύθεροι επαγγελματίες, με κορυφαίο το μέτρο της συνάφειας, που ούτε λίγο ούτε πολύ θεωρούσε τον επιχειρηματία κλέφτη, αλλά αν δεχόταν να πληρώσει ένα ποσό όλα έκλειναν. Η επιτομή της εντιμότητας;
Αλλά δεν είναι προφανώς μόνο τα φορολογικά. Πολλές φορές οι πολίτες προσπαθώντας, όχι να βρουν το… δίκιο τους αλλά να κάνουν την πιο απλή διαδικασία σε σχέση με το δημόσιο, «σκοντάφτουν» σε πράγματα απλά και αυτονόητα, όπως είναι μια ημερομηνία ή οτιδήποτε άλλο.
Θα ήταν ανώφελο να μπούμε στη διαδικασία να αναλογιστούμε αν τελικά ισχύουν όσα στις προεκλογικές περιόδους ακούμε ως εξαγγελίες και τελικά δεν βλέπουμε ποτέ να υλοποιούνται, καθώς θα ακούσουμε «έτσι είναι η πολιτική». Σχολιάζοντας όμως αυτήν την κατάσταση δεν μπορούμε να μην πούμε πως «η πολιτική δεν πρέπει να είναι έτσι» αλλά να είναι η τέχνη της υπηρεσίας προς τον πολίτη.
Γιατί άραγε θα έπρεπε να περιμένουν δεκαετίες ολόκληρες οι Μεσαρίτες για να αποκτήσουν ένα σύγχρονο και ασφαλή δρόμο κι ωστόσο να ακούνε υποσχέσεις που δεν τηρούνταν; Αφήστε δε που κι αυτός ο δρόμος, δεν είναι ό,τι τελικά υποσχέθηκαν στους πολίτες.
Οι Κρητικοί έχουν βαρεθεί τις εξαγγελίες επίσης, για ένα σύγχρονο ΒΟΑΚ, που ποτέ δεν αρχίζει και ποτέ δεν τελειώνει, όπως παρακολούθησαν να αλλάζουν καμιά τριανταριά φορές τα σχέδια για λοξό διάδρομο στο αεροδρόμιο Ηρακλείου και τελικά να εγκαταλείπεται η ιδέα και να πηγαίνουμε στο αεροδρόμιο Καστελίου.
Ας μην πούμε και για την… αξιοπιστία του κράτους στην εφαρμογή των σχεδίων πόλης, που κατά κανόνα έρχονται να νομιμοποιούν αυθαίρετα και έχουν τέτοια καθυστέρηση που το οικόπεδο που αγοράζει σήμερα ένας άνθρωπος, είναι στοίχημα αν θα μπορούν να το οικοδομήσουν νόμιμα τα εγγόνια του.
Η καθημερινή μάχη με το τέρας της γραφειοκρατίας δυστυχώς συνεχίζεται ακόμα και στην εποχή της ηλεκτρονικής διακυβένρησης και της ψηφιακής εποχής στο δημόσιο τομέα.
Ο πολίτης δεν είναι καθόλου σίγουρος για την ασφάλεια και τη σύνταξή του, ενώ καθημερινά βλέπει το σύστημα υγείας να απαξιώνεται και δεν ξέρει αν όταν το χρειαστεί θα μπορεί να τον καλύψει.
Και να, αυτή η ιστορία με την εστίαση που σήμερα δημοσιεύεται στο πρώτο θέμα της εφημερίδας, όπου ο Δήμος Ηρακλείου, ενώ εισέπραξε πρόστιμα για την ανέγερση αυθαίρετων κατασκευών, έρχεται τώρα και ζητά οκτώ χρόνια μετά πρόστιμα διατήρησης.
Αυτή η ιστορία στάθηκε η αφορμή για να σκεφτώ πως καλώς οι πολίτες δεν εμπιστεύονται το κράτος και το ευρύτερο κράτος και τους φορείς του και θυμήθηκα και όλα τα υπόλοιπα.