«Δεν με αντιπροσωπεύει το χαρτί, αλλά ο λόγος τιμής μου»
Τα μέσα ενημέρωσης κατακλύζονται από πρόσωπα, συνεντεύξεις και βαρύγδουπα λόγια, από ένα ατέλειωτο μπλα-μπλα που τις περισσότερες φορές τίποτα δεν σου προσφέρει, γιατί δεν σε πάει παραπέρα, δεν σε κάνει να σκεφτείς. Ίσως γι’ αυτό με κέντρισε τόσο μια συνέντευξη που διάβασα πρόσφατα, του Δημήτρη Αποστολάκη των Χαΐνηδων, στο inexarchia.gr.
Κάθε απάντηση σε κάθε ερώτηση με έβαζε σε σκέψεις.Όχι μόνο φιλοσοφικές, αλλά πρακτικές, κ αθημερινές, από αυτές που μετά από κάποιο ερέθισμα, σου περνάνε φευγαλέα από το μυαλό, αλλά δεν κάθεσαι να τις πολυαναλύσεις.
Ο μουσικός Δημήτρης Αποστολάκης λοιπόν, που χειρίζεται εξαιρετικά τη γλώσσα, αλλά και το σπαθί, καθώς ασχολείται και με τις πολεμικές τέχνες, είναι από τους λίγους φιλοσοφημένους ανθρώπους που γνωρίζω, οι οποίοι κάνουν τα λόγια τους πράξεις και τρόπο ζωής.
Έλεγε, μεταξύ πολλών άλλων σε αυτή την ενδιαφέρουσα, για εμένα τουλάχιστον, συνέντευξη-συζήτηση καλύτερα, που έγινε σε ένα καφενείο στο Θησείο: «Στο σχολείο μου λέγαν πάντα ότι ήμουν παράξενο παιδί, έκανα τον δικό μου, και στο πανεπιστήμιο είχα το δικό μου τρόπο να παρακολουθώ μαθήματα.
Κάποια στιγμή σταμάτησα να μπαίνω σε τάξεις, έπαιρνα reading course, και πήγαινα στα βουνά, γυρνούσα μετά από δυο μήνες και έλεγα του δασκάλου τι δεν κατάλαβα. Είχα την τύχη στη ζωή μου να μη μου βάλει κανείς σαμάρι. Και δεν ήτανε επειδή εγώ ήμουν τόσο πολύ ατίθασος γάιδαρος, αλλά όσο με ευνόησε η συνθήκη.
Εγώ δεν πιστεύω ότι μπορεί να διδαχτεί κάτι σε ένα ίδρυμα. Ελάχιστα πράγματα. Πιστεύω ότι το σημαντικότερο, το 90% της παιδείας είναι η περιρρέουσα παιδεία. Δηλαδή, οι συγκινητικοί, ποιητικοί άνθρωποι που βρίσκουμε στην πλατεία, το καφενείο. Στον δρόμο, στο σπίτι μας, έχεις κάποιο δάσκαλο στο σχολειό, μια ιερή μειοψηφία που να είναι ερωτευμένη με αυτό που κάνει.
Και επειδή κάθε άνθρωπος έχει χαρίσματα, έχει μια ή περισσότερες περίεργες φυσικές προδιαθέσεις, αυτό θα έπρεπε να ήταν η συνθήκη της παιδείας σε έναν τόπο, αυτός που θα αναδεικνύει τις διαφορές και τα χαρίσματα του καθενός, κι όχι να τους βάλει στην κιμαδομηχανή της ομοιομορφίας».
“Τι ωραία που τα λέτε”, σχολίασε ένας θαμώνας από το διπλανό τραπέζι, ενώ τα παιδιά που του πήραν τη συνέντευξη τον ευχαρίστησαν που ζήτησε να συναντηθούν από το να πάρουν γραπτές τις απαντήσεις σε 3 κόλλες χαρτί.
«Προτιμώ το μούρη με μούρη. Όλα τα συμβόλαιά μου τα έχω κάνει με το λόγω τιμής, δεν με αντιπροσωπεύει το χαρτί αλλά ο λόγος τιμής μου »τους εξήγησε ο Δ.Αποστολάκης και στο ερώτημα αν την έχει «πατήσει» εξαιτίας αυτής του της επιλογής, τους είπε: Και να την πατήσω δεν με νοιάζει, εσύ θα είσαι κλέφτης, εγώ τον λόγο μου θα τον κρατήσω.
Τα χρήματα δεν με ενδιαφέρουν, πάλι θα έτρωγα ψωμί και ελιές. Η φήμη δεν με αφορά, γιατί δεν έχω κοινωνική ζωή, τους αγαπώ τους ανθρώπους αλλά από μακριά.Όταν εγώ είμαι πληγωμένος, κάθομαι σπίτι και γλείφω τις πληγές μου. Όταν βγω από το σπίτι μου, θέλω να έχω μια τσέπη γεμάτη όρεξη να κεράσω και μια τσέπη αδειανή για να βάλω την όρεξη του πλησίον μου. Δεν έχω κανέναν άλλο λόγο να βγω έξω».