Ένας καινούργιος άνεμος φυσά στο κέντρο της Αθήνας
Μεγαλώσαμε εμείς ή αυτοί έφυγαν νωρίς; Ο Μαχαιρίτσας στα 63, ο Σπυριδάκης στα 61. Ο Λαυρέντης πήρε την ευκαιρία του για τον… παράδεισο. Κάπου εκεί πήγε και ο «Αγαπούλας» που πλέον θ’ ανταλλάσσει πάσες με τον «άμπαλο» τον Πίου, όταν δεν χτυπά προσοχές σαν τον εμβληματικό Μπαλούρδο στη «Λούφα και Παραλλαγή».
Μα τι μπορεί να πει κανείς για τον Νάνο Βαλαωρίτη που έφυγε στα 98 του, πλήρης ημερών και ποιημάτων; Και ο Δημήτρης Ρίζος μάς αποχαιρέτησε στα 83 του, υπερβαίνοντας το προσδόκιμο ζωής. Δεν πρόλαβε να χαρεί την ολική επαναφορά της ΝΔ ο φίλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή και εκ Πρώτης Σερρών ορμώμενος. Πότε πέρασαν τα χρόνια;
Σαν να ήταν χθες το 1981 που από τον Ελεύθερο Τύπο αρθρογραφούσε κατά του άρτι αφιχθέντος Ανδρέα Παπανδρέου και της νέας τάξης πραγμάτων που δεν του επέτρεπε να πάρει… γάλα στα παιδιά του! Κόκκινο πανί για τους ΠΑΣΟΚους ο Δημητράκης, που στο πλαίσιο της αντιπολίτευσης και της ικανοποίησης ενός βαριά ηττημένου αναγνωστικού κοινού, έγραφε και καμιά υπερβολή παραπάνω και ας ήξερε ότι θα εκτεθεί. Κι όμως η ομοϊδεάτισσά του, Άννα Παναγιωταρέα, και μάλιστα κάτω από ευνοϊκές για τη Δεξιά συνθήκες, βάλθηκε να τον ξεπεράσει, επικρίνοντας με τη γραφίδα της τα… ΣΥΡΙΖΑϊκά αμπέχονα και την αφάνα, που είχαν πλήξει την πολιτική ζωή επί των ημερών του Τσίπρα!
Αίφνης και τα δύο εξαφανίστηκαν και έδωσαν τη θέση τους στις γραβάτες και τα ταγέρ, τα αυστηρά καρέ και τα γλυκανάλατα χωριστράκια, αποκαθιστώντας την καθεστηκυία τάξη και επαναφέροντας τη δεξιά στιλιστική. Κάτι τέτοια γράφει η καθηγήτρια- δημοσιογράφος και προσφέρουσα αμισθί τις υπηρεσίες της δίπλα στη Λίνα Μενδώνη, που δεν ξέρουμε αν δηλώνει περήφανη για την επιλογή της στο υπουργείο Πολιτισμού. Ούτε και μπορούμε να πούμε για την Παναγιωταρέα… άξιος ο μισθός της!
Γιατί τον «Σλίσκοβιτς» της πολιτικής (που όπως ο βετεράνος άσσος της ΑΕΚ φέρει ένα γκρίζο τσουλούφι στη κόμη) δεν μπορούμε να τον χρεώσουμε στον Μητσοτάκη. Ήταν και είναι άνθρωπος της Λίνας και στο μεσοδιάστημα ήταν η Άννα του… τάφου (της Αμφίπολης). Και όχι, δεν ήταν ποτέ η Άννα της σιωπής, όπως υπαινίχθηκαν κάποιοι.
Η Άννα έχει άποψη και την εκφράζει. Τα αμπέχονα και οι αφάνες τής είχαν καθίσει στο λαιμό και θέλησε να βγάλει το άχτι της, τώρα που η καλή κοινωνία απαλλάχτηκε από το άξεστο ένδυμα και τη φρικαλέα κόμη, που προσέβαλαν τα χρηστά -και κατά σύμπτωση δεξιά- ήθη. Τώρα, που κατά την Άννα, τα αμπέχονα δεν φοριούνται στη Βουλή και στο Κολωνάκι και η αφάνα έγινε είδος προς εξαφάνιση, ένας καινούριος άνεμος φυσά στο κέντρο της Αθήνας. Πιο χορταστικός για τους πεινασμένους και πιο αισιόδοξος για της Ελλάδας τους κολασμένους.
Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας γούσταρε το Ηρώδειο, αν και δεν ήταν συνεπής στο τελευταίο ραντεβού τους… Στο Μέγαρο δεν ξέρω αν θα πήγαινε ποτέ. Ακόμα και αν τον καλούσε ο άλλος «Παναθηναϊκάκιας», ο Πρετεντέρης, που θρυλείται ότι παίζει για τη θέση του προέδρου στο Μέγαρο Μουσικής!
…Πεθαίνω για σένα, που «έντυσε» μουσικά ο Λαυρέντης και το τραγούδησε μετά τον Μαργαρίτη. Δεν πιστεύω τελικά ότι θα πήγαινε. Θα προτιμούσε να παίξει εδώ, στο νότο που η αγάπη κάνει κρότο. Διαφορετικοί άνθρωποι, μα ξεχωριστές προσωπικότητες: Ο Λαυρέντης, ο Νάνος, ο Τάκης και ο Δημήτρης. Ένα ακόμα καρέ από τα πολλά των επωνύμων που φεύγουν.
Εντάξει, μπορεί να έχουν σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες, μα η συνέχεια θα είναι διαφορετική από αυτή των κοινών θνητών. Γιατί, τον Μαχαιρίτσα θα εξακολουθούμε να τον τραγουδάμε, τον Βαλαωρίτη να τον απαγγέλουμε και να τον διαβάζουμε, τον Σπυριδάκη να τον μιμούμαστε και τον Ρίζο να τον ασπαζόμαστε ή να τον απορρίπτουμε. Ε, και αν έχουμε μια άσπρη τούφα στην κουρούπα μας, να τον ξεπερνάμε στη δεξιά υπερβολή.
ΥΓ: Στο κάδρο των 4 χωράει άνετα και ο Αντώνης Λιβάνης, του ομώνυμου εκδοτικού οργανισμού, που εκτός των άλλων υπήρξε ο πιο έμπιστος συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου. Πού να βρεθεί τόσο ελαφρύ χώμα για να τους σκεπάσει όλους;