Πέντε είναι καλά; Να το αφήσω; Μπορεί να μας διέφυγε, αλλά χθες, 9 Ιουνίου, ψηφίσαμε οι περισσότεροι για… πέμπτη φορά μέσα σε έναν χρόνο! Είχαμε τις διπλές εθνικές εκλογές πέρυσι, είχαμε και στις περισσότερες των περιπτώσεων (διπλές) εκλογές για τους τοπικούς άρχοντες.
Και μία τώρα για τους… διεθνείς παίκτες του Ευρωκοινοβουλίου, μας κάνει πέντε! Δεν είναι και λίγο…
Οπότε εάν αναλογιστούμε την κόπωση, την πολλή θεωρία για τα ευρωπαϊκά ζητήματα, που πόρρω απέχουν από την ελληνική πραγματικότητα και τα προβλήματα της καθημερινότητας του κόσμου, η πρωτοφανής αποχή από τις χθεσινές εκλογές έχει την εξήγησή της. Η μάλλον έχει πολλές ερμηνείες.
Ομολογώ, δε, ότι όσο και αν αποστρέφομαι την αδιαφορία και τον ωχαδερφισμό που επιδεικνύουν ορισμένοι συμπολίτες μας για τα κοινά και την πολιτική, δεν μπορώ παρά να… θεωρήσω γενναίο αυτό το κομμάτι του ελληνικού λαού το οποίο πήγε χθες να ψηφίσει! Και θάρρος είχε να μην πάει παραλία, αλλά και όρεξη να κουβεντιάσει πολιτικά – συγχαρητήρια λοιπόν πια με τόσο λούμπεν που κυκλοφορεί γύρω μας.
Αλήθεια, είναι δύσκολο να σου κεντρίσει μια εκλογική αναμέτρηση το ενδιαφέρον αφ’ ης στιγμής δεν κρίνεται η κυβέρνηση, δεν έχει σε πρώτη ανάγνωση αναφορά στα μείζονα προβλήματα, ενώ ακόμη και η σοβαρή ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας δεν συζητήθηκε επί της ουσίας. Μάλλον δεν συζητήθηκε ποτέ. Θα μου πείτε: κι αν γινόταν μια σοβαρή κουβέντα για το ποια Ευρώπη θέλουμε, θα νοιαζόταν κανένας; Μπα… Και όσοι το επιχείρησαν, απλώς δεν ακούστηκαν. Και πάτωσαν.
Οι εκλογές αυτές άλλωστε είχαν, όπως ανέφερα, την ιδιαιτερότητα να ακολουθούν τις εθνικές εκλογές που ο κόσμος σχετικά πρόσφατα είχε αποφασίσει. Αυτό δεν συνέβη για παράδειγμα το 2019, οπότε και προηγήθηκαν των εθνικών εκλογών που ο κόσμος ήθελε να «τιμωρήσει» την τότε κυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ) και να δώσει ένα στίγμα για όσα θα ακολουθήσουν υπέρ του αντιπάλου (ΝΔ). Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και το 2014.
Οπότε και τα παραδοσιακά κόμματα υπέστησαν την πρώτη πανωλεθρία για να στηριχθεί ο ανερχόμενος (Τσίπρας) και να είναι εν δυνάμει πρωθυπουργός μέχρι τις εκλογές του 2015.
Οι χθεσινές εκλογές έχουν περισσότερες ομοιότητες με εκείνες του 2004, οπότε έγιναν αμέσως μετά τις εθνικές εκλογές, στις οποίες ο Καραμανλής έκανε… πάρτι και κατόπιν στις ευρωπαϊκές… ήπιε τα υπόλοιπα ποτά. Αδιάφορες κι εκείνες, αλλά η συμμετοχή ήταν στο 63%!
Οπότε βάσει των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών συγκυριών (αλλά και των εκλογικών καταλόγων που ποτέ δεν έχουν εκσυγχρονιστεί), η τεράστια αποχή μάλλον ήταν αναμενόμενη- αν σκεφτούμε δε ότι στις βουλευτικές του ΄23 η αποχή ήταν κοντά στο 47%, ενώ το 2015 ήταν 44%.
Το ένα λοιπόν κρατούμενο αυτών των εκλογών είναι η αποχή. Πρέπει να μας ανησυχεί; Ασφαλώς. Και πρέπει να ερευνηθεί σε βάθος. Αλλά υπάρχουν τρόποι να αντιμετωπιστεί εν μέρει. Κι αυτό έχει να κάνει με την πραγματική ανανέωση των εκλογικών καταλόγων (χωρίς πεθαμένους και λοιπούς…) και με τη χρήση της τεχνολογίας. Είτε επιστολική, είτε ηλεκτρονική ψήφο. Εδώ βάλαμε το VAR στο ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν μπορούμε να ψηφίζουμε χωρίς να σαλιώνουμε τον φάκελο;
Το δεύτερο κρατούμενο αυτών των εκλογών είναι το ισχυρό μήνυμα δυσαρέσκειας που πήρε η κυβέρνηση, αλλά και -για να είμαστε δίκαιοι- η επιβεβαίωση της πολιτικής κυριαρχίας Μητσοτάκη, παρά τις ανοησίες που ακούσαμε και χθες το βράδυ από τηλεοράσεως: Ήττα, λέει, Μητσοτάκη. Σοβαρή αποδοκιμασία ναι, αλλά ήττα; Από ποιον; Από το… 14%; Μάλλον δεν βλέπουμε τα ίδια αποτελέσματα! Ακόμη και το ότι δεν είναι όλα ρόδινα από την κάλπη και τους πολίτες, η νίκη των «γαλάζιων» είναι τόσο ξεκάθαρη, που αναρωτιέσαι πού τα βρίσκουν και τα λένε.
Ο Μητσοτάκης δέχτηκε ισχυρό πλήγμα. Εάν ο ίδιος συνειδητοποιήσει ότι οι θρίαμβοι είναι προσωρινοί και πως μόνο η δουλειά και η σεμνότητα μπορεί να δώσει λύσεις και… επιβραβεύσεις, τότε προφανώς έχει και άλλα να δώσει. Εάν αφήσει το… πουλάκι να πετάξει, πολύ σύντομα θα δει το πολιτικό του κεφάλαιο να φθείρεται. Από τον εφησυχασμό και τη συνήθεια. Που είναι πιο ύπουλος αντίπαλος και από την πιο δυναμική αντιπολίτευση!
Προς το παρόν ο Μητσοτάκης δεν έχει (ακόμη) σοβαρή αντιπολίτευση. Τέτοια που να τον απειλεί. Κακό για τον ίδιο, αλλά και τον τόπο. Όχι γιατί δεν είναι κοντά στα ποσοστά τα δικά του και τους έχει… 5-0 ήδη, αλλά γιατί εξακολουθεί όλο το σύστημα μετά από τόσα γκολ που έχει φάει να τον αντιμετωπίζει ως… «Κούλη», ως «λίγο», με όρους ποδοσφαιρικούς, σίγουρα όχι πολιτικούς.
Αντί να τον παίζουν μπάλα με σύστημα και στα ίσα αναζητώντας τον σοβαρό αντι-Μητσοτάκη, διαρρέουν φήμες στα αποδυτήρια, λένε διάφορα για διαιτησία και φωνάζουν συνθήματα για το… σόι του. Την ίδια ώρα εκείνος τούς έχει κάθε φορά στο δικό του γήπεδο, έχει φτιάξει ομάδα, πήρε… φροντιστές, κόουτς, αλλά και σκάουτερς, τους παίζει μονότερμα και αυτοί νομίζουν ότι… κερδίζουν.
Όπως το έκανε και ο δικός μας ο Παναθηναϊκός. Που παίρνει το πρωτάθλημα, αλλά μόνο στα… κοινωνικά δίκτυα! Παρόλα αυτά και κυβέρνηση και αντιπολίτευση είναι μακριά και από τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου, αλλά και από την Ευρώπη.
Τι να κάνουν;
Μα, αυτό που είπε ο αείμνηστος Αλέφαντος:
Μάθετε μπαλίτσα, ρε!