Θαύμασα την αεικίνητη καθηγήτρια με την οποία βρέθηκα σε τρεις διαφορετικές τάξεις, στη διάρκεια τριών διαφορετικών ωρών
Θα πρέπει να αναθεωρήσουμε όλοι εμείς που έχουμε την άποψη- ελπίζω να είμαστε λίγοι- πως οι εκπαιδευτικοί ναι μεν επιτελούν ένα λειτούργημα, αλλά δεν «σκοτώνονται και στη δουλειά», σαν όλους εμάς, τους ιδιωτικούς υπαλλήλους.
Και θα μπορέσουμε να αναθεωρήσουμε ως προς το δεύτερο σκέλος, αυτό δηλαδή της κούρασης, μόνο εάν βρεθούμε σε μία τάξη, όπως είχα την ευκαιρία αυτή, και δούμε από κοντά το πώς γίνεται ένα μάθημα σήμερα σε ένα δημόσιο σχολείο. Θαύμασα την αεικίνητη καθηγήτρια με την οποία βρέθηκα σε τρεις διαφορετικές τάξεις, στη διάρκεια τριών διαφορετικών ωρών.
Ένα ασταμάτητο «πήγαινε- έλα», μια συνεχής προσπάθεια για να μη χαθεί το ενδιαφέρον των παιδιών, ένας διαρκής καταιγισμός χρήσιμων πληροφοριών προς ένα ακροατήριο που μπορεί να μην ενδιαφερόταν για το μάθημα που παρακολουθούσε, είχε όμως «εκπαιδευτεί» να δίνει τον καλύτερο εαυτό του σε αυτό που γινόταν μπροστά του, για περίπου μία ώρα.
Για την ακρίβεια, για περίπου 45 λεπτά, «γεμάτα», χωρίς διάλειμμα, χωρίς μια στάση για να πάρει μία «ανάσα» η συγκεκριμένη εκπαιδευτικός.
Βλέποντας το τι προηγήθηκε της παράδοσης, σκεφτόμουν πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Κι εξηγούμαι: Είχα δει ένα πακέτο από διορθωμένες εργασίες που πρόδιδαν ότι είχε προηγηθεί αρκετή δουλειά και στο σπίτι από την καθηγήτρια που είχα την τύχη να γνωρίσω.
Το πιο εντυπωσιακό, όμως, είναι η προσπάθεια που καταβλήθηκε, ώστε κανένα από τα «μικρά φασολάκια»- έτσι τα αποκαλούσε η συγκεκριμένη εκπαιδευτικός, να μην «ταξιδεύσει» με τη φαντασία του στο παιχνίδι που άφησε ανολοκλήρωτο στο “Play Station” που έχει στο δωμάτιο του σπιτιού του και να “πάρει” όσα περισσότερα γίνεται από την παράδοση του μαθήματος.
Σεβασμός, λοιπόν, σ ‘εκείνους που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα, το ήθος και ευθύνονται για την πνευματική καλλιέργεια των σημερινών παιδιών της χώρας μας.