Μέσα σε αυτό το σκηνικό δομήθηκαν στρατιές αυθαιρέτων κάτω από τη μύτη των δήμων και των αρμόδιων υπουργείων
Ηχεί τόσο περιπαιχτικά στα αυτιά μου ο σημερινός εορτασμός της 8ης Νοεμβρίου ως Παγκόσμιας Ημέρας Πολεοδομίας – Χωροταξίας (World Town Planning Day), αφού μετά από τόσες συζητήσεις, αναλύσεις, παρεμβάσεις και πολιτικές δεσμεύσεις, το Ηράκλειο παραμένει η «Μέκκα» των αυθαιρέτων.
Οι πολεοδομικές μελέτες, εδώ και δεκαπέντε χρόνια τώρα προχωράνε με βήμα σημειωτόν, και πολεοδομικά σχέδια που είναι στο παρά τσάκ της έγκρισής τους, όλο και βρίσκουν εμπόδια στον δρόμο τους, με αποτέλεσμα ποτέ να μην τερματίζουν.
Έτσι, όταν οι σχεδιασμοί αυτοί έρχονται να εφαρμοστούν, ξαφνικά ανακαλύπτουμε πόσο αναχρονιστικοί είναι στην υλοποίησή τους, διότι από τότε που σχεδιάστηκαν μέχρι να εφαρμοστούν το περιβάλλον το οποίο πολεοδομείται έχει αλλάξει δραστικά.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό δομήθηκαν στρατιές αυθαιρέτων κάτω από τη μύτη των Δήμων και των αρμόδιων υπουργείων, που από τη μία κουνούν αυστηρά το δάχτυλο στους αυθαιρετούχους και από την άλλη καταπίνουν αμάσητη την καθολική τους ευθύνη να επεκτείνουν εγκαίρως τα σχέδια πόλης και να διασφαλίσουν τις διαδικασίες, για να μπει επιτέλους φρένο στην αναπαραγωγή και νέων γενιών αυθαιρέτων.
Θα μπορούσα να γκρινιάζω ίσως λιγότερο, αν είχα πειστεί ότι το νέο νομοθετικό πλαίσιο για την τακτοποίηση των αυθαιρέτων δεν είχε τόσο απροκάλυπτα εστιάσει στην εισπρακτική διάσταση της υπόθεσης, η οποία ασφαλώς είναι κρίσιμη, αλλά όχι η μόνη.
Αλλά αυτής της μορφής η προσέγγιση αποδεικνύεται κυρίαρχη, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το μεγάλο θέμα που έχει σκάσει στην επικαιρότητα με τα μπιλιετάκια του Δήμου για την εισφορά σε χρήμα.
Εδώ είναι εντυπωσιακό το πόσο ακονισμένα αντανακλαστικά διαθέτει η Λότζια σε ό,τι αφορά τις εισπράξεις, αφού οι πολίτες θα πρέπει «να πληρώσουν “την Άρτα και τα Γιάννενα” για την κύρωση πράξεων εφαρμογής που έγιναν πριν από 10 χρόνια.
Σε όλο το μεσοδιάστημα που ακολούθησε κανείς δεν θεώρησε χρήσιμο να ενημερώσει τους πολίτες για τις οικονομικές εκκρεμότητες που τους έχουν χρεωθεί, αλλά θεωρήθηκε «κανονικότητα» σε καιρούς κρίσης να στέλνονται υπέρογκες χρεώσεις εισφοράς σε χρήμα.
Η κατάσταση αυτή, βεβαίως, είναι πλήρως αντεστραμμένη στις περιπτώσεις όπου ο Δήμος οφείλει προς τους πολίτες από τις τακτοποιήσεις του σχεδίου πόλης, καθώς η διαχείρισή τους γίνεται μέσα από το χειραγωγικά παρηγορητικό «έχουμε χρόνο»…