Για να γράψω κάτι σχετικό με τη γυναίκα δεν χρειάζεται να μπω στις γόβες της και πολύ περισσότερο στο ταγιέρ της. Βέβαια στα 1857 που θρυλείται ότι καθιερώθηκε η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, λόγω της απεργίας εργατριών σε κλωστοϋφαντουργία της Νέας Υόρκης, ούτε ο Manolo Blahnik
είχε λανσάρει τις γόβες του ούτε η Coco Chanel τα διάσημα ταγιέρ της, στη σημερινή μητρόπολη του κόσμου. Εικάζω δε ότι τα εν λόγω αξεσουάρ, συνδεδεμένα με τη γυναίκεια θηλυκότητα, ήταν δυσεύρετα ακόμα και με τις υπογραφές προγενέστερων σχεδιαστών στα 1917, που -την Ημέρα της Γυναίκας και κατά τον Τρότσκι- ξεκίνησε η Ρωσική Επανάσταση, από μια άλλη απεργία των θηλυκών… Μπολσεβίκων.
Στην covid εποχή πια, και εν έτει 2021 με κυρίαρχο αξεσουάρ την unisex μάσκα, η γυναίκα έχει χαρακτηριστεί ως το άλλο μισό του ουρανού, όσο και αν κάποιοι το αγνοούν, το παραβλέπουν και το προσπερνούν. Ο δυναμισμός, η αγωνιστικότητα, η δημιουργία, η καθημερινή πάλη για την επιβίωση, η διεκδίκηση ίσων ευκαιριών, τα σπριντ και οι μαραθώνιοι στο στίβο της ζωής, της επιστήμης και της έρευνας, δεν κρύβονται από καμία υπερμεγέθη μάσκα και από καμία θαμπωμένη ασπίδα προσώπου.
Το κακό είναι να μην το θυμόμαστε μόνο σαν σήμερα, τιμής ένεκεν. Ναι, ο κόσμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα για τις γυναίκες. Μα μήπως είναι για τους άνδρες; Ναι, τα ροζ συννεφάκια ενίοτε εξατμίζονται, προσγειώνουν απότομα και μένει μόνο η κρυάδα. Μόνο που το ίδιο συννεφάκι μπορεί να κάνει μούσκεμα και το κάθε αρσενικό.
Αλίμονο όμως, η θέση της γυναίκας και του άνδρα δεν μπαίνουν σε ζυγαριά και ούτε πρέπει να είναι θέμα αντιπαλότητας. Ο ένας συνειδητά πια γνωρίζει τη δύναμη του άλλου και ενίοτε τη σέβεται. Και στόχος κανενός δεν πρέπει να είναι η τελική επικράτηση, ύστερα από ένα ιδιότυπο μπρα ντε φερ, που μπορεί να αποδειχτεί μια μάχη που θα είχε δοθεί… για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη!
Κανείς δεν υποστηρίζει ότι έχει επέλθει η απόλυτη ισότητα μεταξύ των δύο φύλων. Όλοι γνωρίζουμε ότι η επίτευξή της θέλει δουλειά πολλή. Ωστόσο οι γυναίκες έχουν κάνει πολλά βήματα μπροστά, όσο και αν χρειάστηκε ν’ αποδείξουν με το σπαθί τους τα αυτονόητα και πριν ακόμα ο ΓΑΠ κάνει την επανάστασή τους… Κέρδισαν αναγνώριση, θέσεις, εμπιστοσύνη, καριέρες, αξιώματα και έφτιαξαν ωραίες οικογένειες. Εκτιμώ μάλιστα ότι τα πράγματα θα εξελιχτούν ακόμα καλύτερα για τις γυναίκες, όσο και αν η συνέχεια θα είναι δύσκολη. Αλλά οι δυσκολίες αφορούν πλέον όλους και δεν κάνουν διακρίσεις.
Σύμφωνοι, η γυναίκα πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο για κάθε κατάκτηση, μα όποιος δεν βλέπει τα κεκτημένα, απλώς εθελοτυφλεί. Στερεότυπα, ιδεοληψίες, ταμπού και καθωσπρεπισμοί, δεν λέω ότι έχουν καταργηθεί, αλλά έχουν υποχωρήσει αισθητά. Τόσο όσο να ζούμε σε μια πιο ισορροπημένη κοινωνία. Και όχι σαν αυτή που έζησε τα παιδικά του χρόνια ο 92 Μαΐων σήμερα πατέρας μου, που ακόμα θυμάται με έκπληξη και απορία τη μακαρίτισσα τη νονά του, που φούμαρε αρειμανίως και έπινε κρασί, δίνοντας την εικόνα του ξωτικού…
Η γυναίκα έχει κερδίσει σεβασμό και ζωτικό χώρο. Όχι αυτόν που της αναλογεί, αλλά αρκετό για να της δίνει το περιθώριο να προσπαθεί για το καλύτερο, χωρίς να κινδυνεύει να χαρακτηριστεί από νομικά ανδρείκελα… επαγγελματίας φεμινίστρια, που απλώς καταγγέλλει μια ανδροκρατούμενη και φαλλοκρατική κοινωνία! Και είμαι βέβαιος ότι πολλές από σας θα θέλετε πολύ να επιτύχετε το καλύτερο για να τρίψετε στη μούρη του… κάθε κερατά-που λέει και η Σουλτάνα η Φωφώ- ότι απλά είστε μια άνεργη φεμινίστρια αλλά ευτυχισμένη και πολυσχιδής γυναίκα.
Υ/Γ: Η πανδημία ήρθε να καταδείξει περίτρανα τη σημαντικότητα της γυναίκας στη διαχείριση της σκληρής πραγματικότητας. Τόσο από τη θέση της νοσηλεύτριας και της γιατρού στα νοσοκομεία που μυρίζουν θάνατο όσο και από τη θέση της ταμία του σούπερ μάρκετ και της κολόνας του… μετέωρου σπιτιού. Και μακάρι αυτή η σύγχρονη χολέρα να μην επαναφέρει ανισότητες και διακρίσεις στη νέα ζούγκλα που μας επιφυλάσσουν…