Λες και η μια ήθελε να σβήσει τα τατουάζ της άλλης
H μόνη κενή θέση στην μπάρα ήταν ανάμεσα στη γωνία και δύο νεαρές γυναίκες που ρουφούσαν το ποτό τους με καλαμάκι, όταν δεν έστριβαν τσιγάρα σαλιώνοντας επιδεικτικά το χαρτάκι στην τελευταία στροφή.
Για να εγκλιματιστώ στο μπαρ σαρώνω τον χώρο με μια γρήγορη αλλά όχι πρόχειρη ματιά, όντας φωτογραφικός τύπος. Οι συνήθεις ύποπτοι θαμώνες για ένα ακόμα βράδυ στο στέκι τους: ο χειρουργός, η αρχιτέκτονας, ο ψυχολόγος και ο θρυλικός dj της πόλης στην τρίτη ηλικία πια, που εσχάτως έχει βρει καταφύγιο σαν πελάτης στο μπαρ που σέβεται και την ωριμότητα.
Μια συνηθισμένη βραδιά με τις γνωστές μουσικές, παρά τη ροζ μπλούζα του κυρίου πίσω από την κονσόλα,-που η αλήθεια είναι- δεν έχει μάθει σε τόσο ανοικτά χρώματα (η κονσόλα)!
Δεν πρόλαβα να κατεβάσω την πρώτη γουλιά κρασί και διαπιστώνω ότι οι νεαρές γυναίκες δίπλα μου ήταν της λεσβιακής κοινότητας. ΟΚ λέω, open-minded είμαστε και σε μια τέτοια μπάρα πρυτανεύει η ισοτιμία. Παρά την ανετίλα μου και τη δεκτικότητά μου, άρχισα να αισθάνομαι άβολα, καθώς μεταξύ των κοριτσιών η θερμότητα που είχε αναπτυχτεί ήταν για να τις τσουρουφλίσει…
Τα πόδια της μιας σε οριζόντια θέση είχαν μπλεχτεί με τα πόδια της άλλης, τα κεφαλοκλειδώματα έδιναν και έπαιρναν, χτυπήματα και τσιμπήματα κάτω από τη μέση και τα φιλιά σε λαιμούς και ωμοπλάτες ήταν τόσο έντονα, επίμονα και επίπονα λες και η μια ήθελε να σβήσει τα τατουάζ της άλλης!
Το σκηνικό κρατούσε για ώρα με διακοπές λίγων δευτερολέπτων πότε για να ρουφήξουν μια γουλιά ποτό και πότε για να κάνουν μια τζούρα από τα τσιγάρα τους. Αν ο στόχος τους ήταν να σκανδαλίσουν ή να ερεθίσουν, σίγουρα δεν τον πέτυχαν.
Τουλάχιστον όχι εκείνο το βράδυ… Κάποτε σε μια άλλη εποχή σ’ ένα άλλο μπαρ έτυχα σε αντίστοιχο σκηνικό μ’ ένα ετερόφυλο ζευγάρι. Αισθάνθηκα το ίδιο άβολα και σε πολύ λιγότερο χρόνο, έβγαλα χρήματα από το πορτοφόλι μου και τα προσέφερα στον νεαρό για να πάρει την κοπέλα και να σβήσουν το πάθος τους σ’ ένα ξενοδοχείο ημιδιαμονής. Τώρα, δεν μου πέρασε καν από το μυαλό.
Εξάλλου το πρόβλημα των κοριτσιών προφανώς και δεν ήταν η στέγη. Δεν μπήκα καν στον κόπο να τις ρωτήσω, καθώς δεν ήθελα να παρεξηγηθώ. Ούτε και γουστάριζα νουθεσίες και διδαχές. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι δικαίωμα καθενός και η ελευθερία κινήσεων στον έρωτα κεκτημένο.
Το κρεβάτι είναι ο απόλυτα ιδιωτικός χώρος. Εκεί που τα πάντα επιτρέπονται. Μόνο που τα δυο σκαμπό και το 1,5 τετραγωνικό της μπάρας επουδενί μπορούν να υποκαταστήσουν το κρεβάτι ή κάθε άλλο έπιπλο ή και οικοσκευή που βρίσκονται σε ιδιωτικό χώρο.
Συνεπώς κορίτσια το να γλείφεστε, να ρουφιέστε κα να χτυπιέστε σε δημόσια θέα ούτε μαγκιά είναι ούτε και σεξουαλική απελευθέρωση. Και όχι τίποτα άλλο, μα να, ακυρώνετε την ακόμα και στις ημέρες μας γενναία απόφαση – για τα ελληνικά δεδομένα – να είστε μαζί και να κυκλοφορείτε χέρι χέρι, αδιαφορώντας για ταμπού και στερεότυπα.
Όταν ακόμα και η Bουλή αναγνωρίζει, έστω και καθυστερημένα, δικαιώματα στα ομόφυλα ζευγάρια, είναι άδικο για σας να δίνετε αφορμές σε μια εν πολλοίς συντηρητική κοινωνία, που δεν χρειάζεται καν κλειδαρότρυπα για να έχει το οπτικοακουστικό υλικό, που απαιτείται για να σας… ενοχοποιήσει. Γι’ αυτό, κορίτσια, δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο!