Στην πραγματικότητα, δείχνουν να μεγαλώνουν μαζί.
Αυτό όμως απαραίτητα δεν σημαίνει ότι το ένα παρασέρνει σε μεγάλο βαθμό το άλλο. Ή τουλάχιστον σε τέτοιο βαθμό όσο κάποιοι επιθυμούν.
Αναφέρομαι στα social media και την τοξικότητα στον Ελληνικό αθλητισμό (ομαδικό ή και ατομικό)
Το αντιλαμβάνεσαι πολύ εύκολα αν κάνεις μια βόλτα έπειτα από μια επιτυχία ή αποτυχία ενός Έλληνα αθλητή, μιας ομάδας.
Από μια άτυχη στιγμή της Κατερίνας Στεφανίδη, μέχρι το αιώνιο “beef” σε όλα τα αθλήματα και πάρα πολλά άλλα.
Γιατί να στάζει κάποιος “φαρμάκι” να σχολιάζει ειρωνικά, να προσβάλλει πίσω από ένα πληκτρολόγιο, κάτω από αναρτήσεις, προφανώς δεν είμαι ο κατάλληλος για να απαντήσει, ούτε επίσης στις ρητορικές μίσους.
Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση μοιάζει να έχει ξεφύγει, τουλάχιστον σε αυτούς που ασχολούνται με το είδος.
Χωρίς απαραίτητα να επηρεάζει τους περισσότερους υγιείς φίλους των ατομικών και συλλογικών αθλημάτων, η τοξικότητα που έχει μεταφερθεί από τις καφετέριες και τα καφενεία στα πληκτρολόγια
Και το χειρότερο είναι ότι ευθύνη έχουν και εκείνοι που μεταφέρουν και δημιουργούν ειδήσεις, οι δημοσιογράφοι.
Προφανώς, δεν αναφέρομαι στην πλειοψηφία, όμως πλέον δεν είναι λίγοι πλέον εκείνοι που μοιάζουν ταγμένοι σε πρόσωπα και ομάδες, πέφτουν θύματα της απήχησης σε ένα οπαδικό κοινό και εκεί κάπου η κοινή λογική πάει περίπατο και ρίχνουν θελημένα ή μη νερό στο… γαϊτανάκι της πόλωσης και της τοξικότητας.
Στο κόλπο και παράγοντες ομάδων, πολιτικά πρόσωπα που εμφανίζονται για τους δικούς τους λόγους, κ.α
Νομίζω ότι τα αθλητικά μέσα, κυρίως τα ηλεκτρονικά, που έχουν μεγαλύτερη απήχηση σε ένα νεανικό κοινό, μπορούν να τα πάνε καλύτερα σε αυτή την κατεύθυνση. Και ας χάσουν κλικ και φίλους.
Άδικος δεν θέλω να είμαι, ποιοτικές δουλειές και υγιείς αναφορές υπάρχουν αρκετές όπως
και σοβαροί άνθρωποι σε έναν χαοτικό χώρο με πολλές ανορθογραφίες.