Ε όχι δεν μπορώ να το δεχτώ! Και δεν θα ήθελα αυτό το καλοκαίρι να είμαι στη θέση ούτε του Κ. Μητσοτάκη ούτε και του Α. Τσίπρα
Τα τηλέφωνα στα δημοσιογραφικά γραφεία (και τα κινητά τηλέφωνα) είχαν σπάσει από το πρωί. Κι είχε ενδιαφέρον η συζήτηση, γιατί ήταν εύκολο να διαπιστώσει κανείς πως σε μια περίοδο γεμάτη από κοροναϊό, κρίση και αβεβαιότητα, υπάρχουν πολλοί που ασχολούνται με την πολιτική και μάλιστα με μικροπολιτική, εσωτερικής κατανάλωσης.
«Είναι δεδομένο πως ο Μητσοτάκης έχει πρόβλημα. Ούτε οι δικοί του σκληροί δεν θέλουν να ψηφίσουν τη Συμφωνία» άκουγες από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. «Ο Τσίπρας δεν έχει κανέναν στο πλευρό του κι αρκείται στο «παρών» που παλιά αφόριζε» άκουγες από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας.
Και στο ραδιόφωνο έπαιζαν παλαιότερες δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα για τη λιποταξία του «παρών» με τους δημοσιογράφους που στηρίζουν την κυβέρνηση να κάνουν το δικό τους παιχνίδι και να παρουσιάζουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως λυτρωτή των πάντων και τον Αλέξη Τσίπρα ως τελειωμένο πολιτικό στο χείλος του γκρεμού.
Κι όσο τα σκεφτόμουν όλα αυτά ενώ οδηγούσα και παράλληλα απαντούσα τηλέφωνα από το bluetooth αναρωτήθηκα: «Αλήθεια;». Αλήθεια σε μια εποχή που η χώρα έχει τόσα προβλήματα κι ο καθένας ασχολείται με την επιβίωσή του, συντηρούνται τόσο μικροκομματικές και μικροπολιτικές κόντρες για ένα εθνικό θέμα;
Δηλαδή δεν μπορούμε να τα βρούμε ούτε στα στοιχειώδη; Στη συνέχεια το ραδιόφωνο είχε κάποιον καθηγητή του οποίου το όνομα παρέλειψα να συγκρατήσω στη μνήμη.
Ανέφερε πάντως ότι όλα αυτά που ζούμε είναι λίγο έως πολύ αναμενόμενα και πως το κίνημα κατά των μασκών δεν θα μπορούσε να γιγαντωθεί στην Ελλάδα εάν δεν έβρισκε το κατάλληλο φιλόξενο περιβάλλον του ΣΥΡΙΖΑ για να το στηρίξει.
Ήθελε δηλαδή να μας πει ο κύριος καθηγητής πως για τον γονιό που ταΐζει το παιδί του με πατατάκια και καπνό κακής ποιότητας από το στριφτό του τσιγάρου, που κατά τα άλλα αγωνία για την αναπνοή του παιδιού του, φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ;
Ε, όχι, δεν μπορώ να το δεχτώ! Και δεν θα ήθελα αυτό το καλοκαίρι να είμαι στη θέση ούτε του Κυριάκου Μητσοτάκη ούτε και του Αλέξη Τσίπρα.
Διότι στο δικό μου σύμπαν ο πρωθυπουργός διαχειρίζεται μέσω μιας άριστα ενορχηστρωμένης σιωπής τις ανεπάρκειες υπουργών και στελεχών που δεν μπορεί να ελέγξει.
Και την ίδια στιγμή, ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντιλαμβάνεται πως δεν μπορεί να βγει ξανά κυβέρνηση ποτέ, αν δεν κάνει στροφή προς τα δεξιά, την ίδια στιγμή που τα στελέχη του θεωρούν πως ο δρόμος προς την εξουσία κρύβεται στον άκρατο αριστερίζοντα λαϊκισμό.
Κρίμα! Όχι για τον Κυριάκο και τον Αλέξη.
Κρίμα για την κοινωνία και τον πάτο με τον οποίο φλερτάρει επικίνδυνα.