Τα 12 χρόνια στο σχολείο ξεκινάνε σε λίγες μέρες και σίγουρα θα είναι μοναδικά
«Μαμά, η δασκάλα μου έχει ένα μαγικό ραβδί, όταν έπεσα σήμερα το πρωί στην αυλή του σχολείου, αμέσως με ακούμπησε κι έγινα καλά!»
Μία πρόταση που περικλείει τόση τρυφερότητα κι αγάπη αρκεί για να σε κάνει να αισθανθείς ότι, τελικά, εμπιστεύτηκες το παιδί σου σε άξια χέρια. Ένα παιδικό χαμόγελο, μία αγκαλιά και καταλαβαίνεις ότι όλα είναι εντάξει.
Αυτό ακολούθησε, όμως, το σοκ της προηγούμενης μέρας, όταν άνοιξες την πόρτα και από το πουθενά εμφανίστηκε το δώρο της νονάς, μία υπερμεγέθης τσάντα που… χωρούσε και δε χωρούσε να περάσει από το κατώφλι του σπιτιού σου. Ήταν ένα μεγαθήριο που ξεπερνούσε σε ύψος τη μικρούλα που το κοίταξε με δέος.
«Μην τη βλέπεις έτσι, να είσαι σίγουρη ότι θα γεμίσει», έρχεται η απάντηση από τη νονά όταν μένεις με το στόμα ανοιχτό.
Είναι αυτή η Α’ Δημοτικού που λες ότι «εδώ αρχίζουν όλα»… «Ξέρω, ξέρω, διάβασμα κι αυτά»… λέει η μικρή που δεν κολλάει πουθενά, είναι πάντα ετοιμοπόλεμη.
Θυμάσαι, όμως, πως εσύ κρυβόσουν ξανά κάτω από τα σκεπάσματα όταν σου έλεγε η μαμά σου, «θα πας κι εσύ Δημοτικό όπως η αδελφή σου». Κι αυτή η καγκελόπορτα που έμοιαζε τόσο μεγάλη. Ευτυχώς, η γιαγιά δεν άφηνε το χέρι σου μέχρι να εμφανιστεί αυτή η γλυκιά δασκάλα που σε παρότρυνε να… διαβείς αυτό που σε τρομάζει, να κάτσεις στην τάξη, ίσως όχι πάντα τόσο φρόνιμη αλλά παιδί είσαι κι εσύ, τι να κάνεις, και να κτίσεις αυτές τις σχέσεις που κρατάνε για μια ζωή.
Και, ναι, μην παραπονιέσαι, οι φιλίες που έχουν ως αρχή τα θρανία, δεν τελειώνουν ποτέ. Σας ενώνουν οι αναμνήσεις, οι αγωνίες, τα όνειρα, ακόμα και οι “χυλόπιτες “που ήταν λίγο πιο νόστιμες όταν είχες κάποιον να παρηγορηθείς.
Τα 12 χρόνια στο σχολείο ξεκινάνε σε λίγες μέρες και σίγουρα θα είναι μοναδικά. Γιατί η σχολική τσάντα φεύγει από το σπίτι με βιβλία και τετράδια αλλά επιστρέφει με χαρές, «γεμάτες» στιγμές, καρδιοχτύπια, ακόμα και δάκρυα.