«Είναι συγκλονιστικό πόσο πύρινοι λόγοι ακούγονται για τη συμπερίληψη των ΑμεΑ και πόσο αποκρουστικά απάνθρωπος είναι ο τρόπος που τα αντιμετωπίζουμε στην πράξη»..
Δεν ήταν το πρανές που έπεσε. Είναι η πτώση του τελευταίου φύλλου συκής, της ξεφτίλας, της ανοχής μιας ανεπανάληπτης κατάντιας. Διακόσιοι μαθητές του ΕΝΕΓΥΛ και του ΕΕΕΕΚ με ειδικές ανάγκες ξεφορτώθηκαν μέσα σε κουτιά αποθηκευτικού χώρου που βαπτίστηκαν «σχολική στέγη» σε ένα ακίνητο που βρίσκεται κάτω από ένα κατακόρυφο χωμάτινο ύψωμα με έντονο ανάλγυφο και πάνω από ένα πρανές που κατέρρευσε τμήμα του, επειδή κάποιος άφησε μια βρύση ανοικτή (!).
Στη μέση αυτού του απόκοσμου σκηνικού διακόσια παιδιά! Κάποια από αυτά δεν μπορούν να μιλήσουν. Κάποια από αυτά μιλάνε. Όμως ποτέ δε θα πουν ένα πικρό λόγο γι’ αυτούς που ευθύνονται για τις καθημερινές δοκιμασίες που ζουν μέσα στα κουτιά που τα έχουν εγκλωβίσει, όπου ασφυκτιούν σ’ ένα προσβλητικά ακατάλληλο και απολύτως επικίνδυνο περιβάλλον.
Και έχουν τόσα πολλά να πουν για το πόσο «προικισμένες» είναι αυτές οι περίφημες σχολικές αίθουσες, που όταν βρέχει όλοι τρέμουν από το φόβο της ηλεκτροπληξίας και στήνονται πρόχειρες παλέτες για την πρόσβαση των παιδιών σε αμαξίδια για να μη βουλιάζουν στα νερά που στερνιάζουν.
Άραγε αυτοί που τα καταδίκασαν τα παιδιά μας να βρίσκονται εκεί, στους οικίσκους με τη μούχλα, θα άντεχαν να περάσουν έστω ένα εργασιακό 8ωρο από τη ζωή τους; Ποιος πολιτικός παράγοντας θα άντεχε να αφήσει τη βόλεψη της γραφειάρας του και να περιφέρει τη μεγαλοπρέπεια της εξουσίας του σε ένα τέτοιο κουτί, για οκτώ ώρες; Τόσα χρόνια που έχουν περάσει δεν είδα κανένα πολιτικό παράγοντα να κάνει μια τέτοια σκέψη.
Διότι εάν αυτό είχε συμβεί, θα είχε κάνει και το αμέσως επόμενο βήμα. Να κινήσει γη και ουρανό για να φύγουν τα παιδιά από αυτές τις απαράδεκτες αποθήκες… χθες(!). Αυτό βέβαια προϋποθέτει να είχαν καταλάβει ότι ένα παιδί με ειδικές ανάγκες στην καθημερινότητα του μπορεί να αυτοτραυματιστεί, να εκδηλώσει μια κρίση θυμού, μια κρίση επιληψίας, μια κρίση επιθετικότητας.
Οι σχολικές αποθήκες στις οποίες διεξάγεται η εκπαιδευτική διαδικασία δεν έχουν κανένα υπόβαθρο για τη διαχείριση αυτών των καταστάσεων. Κι όμως μέσα σε αυτή την κατάντια πορεύονται τώρα γενιές και γενιές παιδιών γιατί η γραφειοκρατία είναι ανίκητη όπως και το βόλεμα στα ξεροκόμματα των εμβαλωματικών λύσεων. Στα μπαλώματα δηλαδή…
Να ψευτοφτιάξουμε τα καλώδια που κρέμονται, μια αποθήκη ακόμα, ίσως και να καλυφθούν κάποια στραβά έξοδα για να πάει το πράγμα παραπέρα, στη μιζέρια της απώλειας του αυτονόητου. Είναι συγκλονιστικό πόσο πύρινοι λόγοι ακούγονται σήμερα για τη συμπερίληψη και πόσο αποκρουστικά απάνθρωπος είναι ο τρόπος που τα αντιμετωπίζουμε τα παιδιά με ειδικές ανάγκες στην πράξη, όταν τα καταδικάζουμε σε αυτά τα απαράδεκτα σχολεία.
Εδώ που φτάσαμε ευχή όλων είναι αυτή η περίφημη πτώση του πρανούς να ενεργοποιήσει τις πολιτικές συνειδήσεις της τοπικής εξουσίας για να μπει οριστικό τέλος σε αυτή την ντροπή που σπιλώνει ολόκληρη την κοινωνία και τον πολιτισμό μας. «Γιατί αν γλιτώσει το παιδί… υπάρχει ελπίδα…».