Η βουτιά μού βγήκε μακροβούτι και, καθώς αναδυόμουν, κάτι βάραινε το κεφάλι μου
Δεν είναι κανόνας αλλά συνήθως τα Σαββατοκύριακα του καλοκαιριού ο καιρός δεν είναι καλός… Δεν είναι για μπάνιο δηλαδή. Μπορεί όλη την εβδομάδα η θάλασσα να είναι… λάδι, αλλά σπανίως η «λαδιά» να κρατήσει ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο.
Σα να πρόκειται για μια αόρατη δύναμη που θέλει να τη «σπάσει» στους επίδοξους λουόμενους. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και το τελευταίο Σαββατοκύριακο. Το Σάββατο χαρά θεού και την Κυριακή… όσα παίρνει άνεμος!
Δεν πα να παίρνει τον κόσμο -είπα μέσα μου- εγώ την βόλτα και το μπάνιο μου θα τα κάνω. Διότι όπως λέγαμε και στα χρόνια του δημοτικού, όταν ο δάσκαλος μάς έβγαζε στον πίνακα για ένα δύσκολο πρόβλημα, «το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι στο καβούσι να πηγαίνει» (να βρίσκει τη λύση δηλαδή).
Όχι ακριβώς στο Καβούσι της Ιεράπετρας, αλλά στο δικό μας παράδεισο τον παιδικό, με τα κρύα τα νερά στα ρυάκια και τα «απαγορευμένα» φρούτα.
Το τσιτάτο μού ήρθε ξανά στο μυαλό το πρωί της Κυριακής και αίφνης πετάχτηκα νοερά λίγο πριν το Καβούσι της Ιεράπετρας, καθώς είχα σταμπάρει από παλιά την απάνεμη παραλία το «Βούλισμα»! Σχεδόν μιάμιση ώρα αργότερα έφτανα στο τέρμα του Ίστρου, όπου η ηρεμία της θάλασσας επιβράβευσε την επιλογή μου και επιβεβαίωσε την εκτίμησή μου.
Ο μεγάλος κόλπος ήταν γεμάτος από κόσμο αλλά αυτό ουδόλως με ένοιαξε. Όλοι οι καλοί χωράνε, σκέφτηκα, και κατηφόρισα το μονοπάτι. Πέταξα τα ρούχα μου βιαστικά και βούτηξα για να δροσιστώ.
Η βουτιά μού βγήκε μακροβούτι και, καθώς αναδυόμουν, κάτι βάραινε το κεφάλι μου. Σκουπίζω με τις παλάμες το πρόσωπό μου και με την άκρη το δακτύλων μου πιάνω μια πλαστική σακούλα, που μου είχε καθίσει φέσι!
Υπάρχουν και χειρότερα, είπα, και θυμήθηκα τη φάλαινα που πέθανε πρόσφατα και στο στομάχι της βρήκαν 8 ή 18 κιλά πλαστικές σακούλες!
Καθώς άρχισα να συνέρχομαι από τη… μέθη του βυθού διαπίστωσα ότι εκτός από εμένα και τους άλλους λουόμενους στον ίδιο κολπίσκο κολυμπούσαν και χιλιάδες μικρά μικρά κομμάτια από πλαστικές σακούλες.
Προφανώς εδώ και καιρό έχει ξεκινήσει η διάσπασή τους αλλά είναι φαίνεται αργή και βασανιστική.
Δεν πτοήθηκα, μπήκα και ξαναμπήκα, αλλά φεύγοντας η εικόνα μού είχε κάτσει στο στομάχι. Ανεβαίνοντας το μονοπάτι η βελόνα είχε κολλήσει στο τηλεοπτικό σλόγκαν: όχι σκουπίδια και πλαστικά σε θάλασσες και ακτές, όχι σκουπίδια και πλαστικά σε θάλασσες και ακτές.
Το φαγητό στου «Μέρμηγκα» στην Παχιά Άμμο και αργότερα ο καφές στο «Πολιτεία και Βίος» κάτω από τα πλατάνια της πλατείας του Κάτω Χωριού με αποζημίωσαν, μετριάζοντας τις αρνητικές σκέψεις μου για τους καταραμένους πλαστικοποιητές.
Δυο διαφορετικές εικόνες, κομμάτια της ίδιας Κρήτης…