“Παύεις να είσαι ωράριο ή κοινωνικός ρόλος”
Η πανδημία για τους πολλούς μοιάζει με “φυλακή”, για τους λίγους είναι μία σπάνια ευκαιρία για εσωτερική αναζήτηση, ένας δρόμος που οδηγεί στην ελευθερία. Σε αυτή την δεύτερη ανάγνωση εστιάζει το κείμενο που έγραψε η ψυχολόγος Δέσποινα Λιμνιωτάκη και αν μη τι άλλο, είτε συμφωνείς είτε όχι, αξίζει να μπεις στην διαδικασία να το σκεφθείς.
«Αυτό που με κλονίζει και με απογοητεύει σταθερά στους ανθρώπους γύρω μου, δεν είναι η ανάγκη τους να ξαναγυρίσουν σε κάποια παλιά κανονικότητα μέσα στην οποία ίσως υπήρξαν εξίσου δυστυχισμενοι, αλλά με περισσότερες ευκαιρίες για αντιπερισπασμό.
Ούτε η επιθυμία τους για πάρτι, ποτάρες, πασχαλινές μαζώξεις με τοξικά κοκορέτσια και ακόμα πιο τοξικούς συγγενείς. Τέτοιου είδους επιθυμίες λίγο πολύ ενυπάρχουν σε όλους μας, με μικρές διαφοροποιήσεις.
Είναι που η πανδημία δεν συγκλόνισε το μέσα τους, που με απογοητεύει. Που δεν επέτρεψαν σε αυτή τη δυσκολη, δραματική κατάσταση – ό,τι πιο κοντινό σε πόλεμο στην εποχή μας – να τους προβληματίσει εσωτερικά, να τους μετασχηματίσει.
Που παρέμειναν ίδιοι ή τουλάχιστον αυτό προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους και το περιβάλλον τους, σαν να είναι μαγκιά το να μείνεις απαράλλαχτος. Που είδαν την πανδημία ως φυλακή και όχι ως ελευθερία.
Επειδή αν σταματήσεις να αντιστεκεσαι στην ύλη και στις απολαύσεις και αν δώσεις μια ευκαιρία στη σιωπή και σταματησεις να επαναλαμβανεις εκατό φορές τη μέρα από μια παιδική θέση το μάντρα “οι ανάγκες ΜΟΥ” και “οι ανάγκες ΜΟΥ”, μπορεί να καταφέρεις να φτάσεις τον πυρήνα σου.
Παύεις να είσαι ωράριο ή κοινωνικός ρόλος ή ημερολόγιο τοίχου που λειτουργεί με βάση τους ορθόδοξους εορτασμούς, σε τεταρτημόρια. Γίνεσαι πραγματικά, εσύ».