Πιστεύω πως το μέλλον ανήκει στους νέους και πρέπει να το διεκδικήσουν
Προ ημερών ξέχασα ένα μεσημέρι ανοικτή την τηλεόραση στην ΕΤ2. Ο σχολιασμός των θεμάτων στα Αρχαία Ελληνικά των Πανελληνίων με γύρισε είκοσι χρόνια πίσω και παρά το ότι ποτέ δεν έβλεπα ως υποψήφιος τις λύσεις, αυτή τη φορά μπήκα στον πειρασμό να γίνω ξανά μαθητής.
Με έκπληξη διαπίστωσα ότι παρά τα είκοσι χρόνια από τον δικό μου Ιούνιο των εξαντλητικών πανελληνίων και των 16 μαθημάτων, θυμόμουν αρκετά πράγματα και μπορούσα να απαντήσω με αξιώσεις. Ίσως το «γραπτό» μου να μην ήταν για 20, ούτε καν για 19, περνούσε όμως με αξιώσεις τη βάση και διεκδικούσε την εισαγωγή σε κάποια από τις σχολές του πεδίου.
Την επομένη, διαβάζοντας τις εφημερίδες διαπίστωσα πως τα θέματα χαρακτηρίστηκαν «δύσκολα» και για «καλά προετοιμασμένους». Απόρησα. Όχι γιατί πιστεύω πως είμαι κάποιος «φωστήρας» των Αρχαίων, αλλά ακριβώς για το αντίθετο. Σκέφτηκα πως αν εγώ ο μέσος μαθητής, είκοσι χρόνια μετά, μπορούσα να απαντήσω με άνεση σε θέματα Αρχαίων, οι πολύ καλύτεροι από εμένα, θα πήγαιναν με άνεση για το «Άριστα».
Την αγωνία μου τη μοιράστηκα με συναδέλφους εκφράζοντας την άποψη πως το επίπεδο των νέων πλέον, έτσι όπως διαμορφώνεται από εμάς τους «μεγάλους», έχει πέσει αρκετά και πως είναι κρίμα για μία χώρα να επενδύει στο «λίγο» για τη νέα γενιά. Ευτυχώς έπεσαν να με … «φάνε».
Τονίζοντάς μου πως τα όσα υποστηρίζω δεν στέκουν, πως οι νέοι και σήμερα διαπρέπουν, πως η αντίληψη μου είναι λάθος και πως καμία ελπίδα δεν έχει χαθεί. Ειλικρινά χάρηκα για τη λάθος εκτίμηση μου και ηρέμησα στην ιδέα πως η νέα γενιά μπορεί να γίνει καλύτερη από τη δική μας. Διότι αυτό πίστεψα ως νέος.
Πίστεψα και στήριξα την πρωτοβουλία των νέων, τη δημιουργία μιας καλύτερης χώρας κι ενός καλύτερου κόσμου. Ακόμα και σήμερα θέλω κι επιδιώκω, στον βαθμό που είναι εφικτό, οι επόμενες γενιές από εμάς να είναι καλύτερες. Πιστεύω πως το μέλλον ανήκει στους νέους και πρέπει να το διεκδικήσουν.
Βέβαια, παιδαγωγός φίλη μου με προσγείωσε απότομα. Όχι μόνο δεν επιβεβαίωσε τους ισχυρισμούς μου, αλλά μου περιέγραψε καταστάσεις με μαθητές που δεν ξέρουν καν πού βρίσκονται τα βιβλία τους, που δυσκολεύονται να αντεπεξέλθουν στα στοιχειώδη, που έχουν τεράστιες ελλείψεις παιδείας από την οικογένεια και που δεν αντέχουν καν τη σχολική πραγματικότητα. Και σ’ αυτό το σημείο λυπήθηκα. Και πάλι ειλικρινά.
Δεν θέλω να ζω σε μια χώρα που η εκπαίδευση καταρρακώνεται μαζί με τις αξίες και που το «λίγο» γίνεται ουσία μιας πλειοψηφίας η οποία με φωνές διεκδικεί νομίζοντας πως ο «υψηλός τόνος» μπορεί να «ψηλώσει» την αξία της. Αυτή η αξία δεν ψηλώνει. Κονταίνει διαρκώς η αξία, η ουσιαστική. Κι αυτό προκαλεί μόνο θλίψη.