Τελικά, ένα απόγευμα Κυριακής (ποιος το περίμενε πως θα ήταν Κυριακή…) ανακοινώνονται τα αποτελέσματα, άλλοι χαίρονται και άλλοι κλαίνε.
Το ταξίδι στο άγνωστο, της αγωνίας και της ελπίδας ξεκινά λίγο μετά από το Πάσχα. Τότε, αρχίζουν οι πρώτες ερωτήσεις “βγήκε η πρόσκληση”, “πότε θα βγει;”, “κάνατε φορολογική δήλωση; Πρέπει να είναι η φετινή;”
Μόλις η ΕΕΤΕΑΑ εκδώσει την ανακοίνωση, ότι δέχεται, δηλαδή, αιτήσεις από τους γονείς που θέλουν να εγγράψουν τα παιδιά τους σε βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς μέσω ΕΣΠΑ, ξεκινά ένας άλλος Γολγοθάς, η συγκέντρωση των δικαιολογητικών και για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με το διαδίκτυο, η προσπάθεια συμπλήρωσης της αίτησης χωρίς να γίνουν λάθη.
Επιτέλους, έφτασε η ώρα, το βουνό από τα χαρτιά είναι μπροστά μας, ο φάκελος ελπίζουμε ότι είναι πλήρης, κάνουμε το σταυρό μας και τα στέλνουμε όλα στην Αθήνα.
Η αναμονή αρχίζει. Μου θυμίζει λίγο την αγωνία των υποψηφίων, αφού έχουν δώσει εξετάσεις και περιμένουν να βγουν οι βάσεις εισαγωγής στα ΑΕΙ. Την πρώτη φορά, μάλιστα, που περίμενα αποτελέσματα για τη μεγάλη μου κόρη, συμπτωματικά βγήκαν την ημέρα ανακοίνωσης των βάσεων!
Κάπου στον Ιούλιο, αρχίζουν τα τηλέφωνα, “μήπως είδες καμία ανακοίνωση; Ξέρεις πότε θα βγουν; Λες να είμαστε μέσα; Έχουμε πολλά μόρια…”.
Τελικά, ένα απόγευμα Κυριακής (ποιος το περίμενε πως θα ήταν Κυριακή…) ανακοινώνονται τα αποτελέσματα, άλλοι χαίρονται και άλλοι κλαίνε. Για όσους δεν γνωρίζουν, αν δεν ενταχθείς στο ΕΣΠΑ και δεν σε δεχτεί ούτε κάποιος δήμος, τότε δεν γλιτώνεις τα 300 ευρώ το μήνα για να πας σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό.
Προσωπικά, δεν έχω ακούσει περισσότερες φορές τη λέξη “βύσμα” στη ζωή μου από την περίοδο εγγραφών στους παιδικούς σταθμούς. Για να είμαστε δίκαιοι, θεωρώ το καλύτερο μέτρο που έλαβε η τωρινή ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας τη θέσπιση της υποχρεωτικής δίχρονης προσχολικής αγωγής.
Όχι για να χάσουν οι βρεφονηπιοκόμοι τη δουλειά τους, αλλά για να υπάρχουν, τα επόμενα χρόνια ελπίζω, περισσότερες θέσεις για βρέφη στους σταθμούς. Σε έναν καλύτερο κόσμο, μία εργαζόμενη μητέρα θα μπορούσε να γράψει το παιδί της σε βρεφονηπιακό σταθμό από τους 8 κιόλας μήνες της ζωής του και, μάλιστα, χωρίς να χρειάζεται να πληρώνει.