Το πέρασμα του χρόνου φέρνει στην εξουσία ολοένα ανικανότερους των προηγούμενων, ολοένα περισσότερο εμποτισμένους με τον «παλαιοκομματισμό» των αμφιθεάτρων και τον προσωπικό ωφελιμισμό
Αρχίζεις μες στο καλοκαίρι να οδηγείς προς Αμμουδάρα, στην παλιά δυτική περιμετρική. «Οδός Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Πολιτικός» διαβάζεις στην πινακίδα, την οποία έχεις παρατηρήσει πολλές φορές.
Λίγο πιο κάτω όμως, όταν αφήνεις το δήμο Ηρακλείου και μπαίνεις στα διοικητικά όρια του δήμου Μαλεβιζίου, αλλάζουν σχεδόν όλα! Η οδός γίνεται λεωφόρος και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν είναι πολιτικός, αλλά Έλληνας πρωθυπουργός!
«Λεωφόρος Κωνσταντινού Μητσοτάκη. 1918 – 2017. Έλληνας Πρωθυπουργός» γράφουν οι σχετικές ενημερωτικές σημάνσεις, που είναι τόσες πολλές, ώστε να μη σου περάσουν απαρατήρητες.
Κι αρχίζεις με το φτωχό μυαλό σου να σκέφτεσαι: άραγε στον κραταιό και πάλαι ποτέ «πράσινο» δήμο Ηρακλείου, ο Κωνσταντινός Μητσοτάκης δεν αξίζει τιμής και δόξας; Μήπως στο Μαλεβίζι οι «δεξιοί» έχουν ισχυρό λόμπυ; Ή μήπως επειδή ο Κυριάκος Μητσοτάκης εγκαινίασε τον δρόμο στο Μαλεβίζι, εκεί αξίζει να ονομάζεται λεωφόρος, ενώ στο Ηράκλειο δεν αξίζει;
Τα σενάρια συνωμοσίας πολλά και οι σκέψεις ακόμα περισσότερες. Όμως θα σταθώ στην ουσία. Ανεξάρτητα από το πόσοι συμπάθησαν ή όχι τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ανεξάρτητα από τους φίλους ή τους εχθρούς του, ο πρώην πρωθυπουργός σημάδεψε μια γενιά.
Αριστερών, δεξιών, κεντρώων, όλων. Ανεξάρτητα από κόμματα. Και σε αυτή τη γενιά μπορεί οι αντιπαραθέσεις να ήταν εντονότερες από σήμερα, μπορεί τα καφενεία να βάφονταν μπλε ή πράσινα, αλλά ο πολιτικός λόγος και το πολιτικό φρόνημα ήταν υψηλό.
Ίσως η εμπειρία μου είναι μικρή για να μου επιτρέψει γενικεύσεις ή συμπεράσματα. Η αίσθησή μου ωστόσο σ’ αυτή τη μιάμιση σχεδόν δεκαετία που ασχολούμαι με το ρεπορτάζ, είναι πως κάθε χρόνος που περνά «κονταίνει» την πολιτική. Κι είναι αυτό το πέρασμα του χρόνου, που φέρνει στην εξουσία ολοένα ανικανότερους των προηγουμένων, ολοένα και περισσότερο εμποτισμένους με τον «παλαιοκομματισμό» των αμφιθεάτρων και τον προσωπικό ωφελιμισμό.
Καταληκτικά, δεν με ενδιαφέρει αν ο δρόμος «Κωνσταντίνου Μητσοτάκη» είναι οδός ή λεωφόρος. Με ενδιαφέρει όμως να μην κοντύνει ακόμα περισσότερο η πολιτική. Κι ακόμα περισσότερο εκτιμώ πως ενδιαφέρει να μη μείνουμε σε μετριότητες του τίποτα, αλλά να παλέψουμε συνολικά για μια αλλαγή πλεύσης.