Χθες, σε μια συνδιάλεξη οι πρόεδροι των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας, ο ασυνάρτητος Ντόναλντ Τραμπ και ο μοχθηρός Βλαντιμίρ Πούτιν, έβαλαν κατά τα φαινόμενα τις βάσεις για μια νέα διευθέτηση ισχύος στην Ευρώπη. Αυτό είναι η δεύτερη φορά που γίνεται, μετά από ογδόντα χρόνια.
Στη διάσκεψη της Γιάλτας, οι Ρούζβελτ και Στάλιν είχαν κάνει κάτι αντίστοιχο. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε, όχι όμως τόσα όσα νομίζουμε τελικά. Η σημερινή Ρωσία δεν είναι σε καμία περίπτωση τόσο ισχυρή όσο ήταν η τότε Σοβιετική Ένωση. Ο ίδιος όμως ο Αμερικανός πρόεδρος και οι συν αυτώ αποφάσισαν να την διασώσουν.
Το μέγα ζήτημα αυτής της διευθέτησης, αυτής της νέας ισορροπίας επί της ευρωπαϊκής ηπείρου, είναι ότι απουσιάζει από αυτή η ίδια η Ευρώπη. Αμερική και Ρωσία συζητούν και αποφασίζουν ερήμην της. Και αν πριν ογδόντα χρόνια αυτό ήταν εύλογο, σήμερα είναι απλώς αδικαιολόγητο.
Η Ευρώπη προπαρασκεύασε η ίδια τις συνθήκες της αδυναμίας της. Οι αντιδράσεις της έρχονται πολύ αργά και είναι πολύ αδύναμες για να πιάσουν τον ρυθμό των εξελίξεων. Η Ρωσία, η Λευκορωσία και η Ουκρανία συνορεύουν πλέον με χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αν αύριο μπουν στο στόχαστρο της ρωσικής επεκτατικότητας η Λιθουανία ή η Πολωνία, τότε τι θα συμβεί;
Ποιος εγγυάται πλέον την ασφάλεια της ευρωπαϊκής τάξης πραγμάτων; Η απάντηση είναι ουδείς. Ούτε καν ως μέλη του ΝΑΤΟ δεν έχουν πλέον εγγυήσεις ασφαλείας οι ευρωπαϊκές χώρες, η υπογραφή της Ουάσιγκτον δεν έχει καμία αξία, εφόσον αποφάσισε να μην την σεβαστεί.
Το χειρότερο όλων είναι ότι στην πράξη βλέπουμε μια χώρα της Ευρώπης, που φιλοδοξούσε να ζήσει όπως τόσες άλλες, να καθίσταται πλέον επισήμως μια ζώνη ελέγχου στα χέρια των εχθρών της, να χάνει στην πράξη σημαντικό κομμάτι των εδαφών της και οι φυσικοί πόροι της να διαμοιράζονται. Και όλα αυτά με την συμμετοχή των Ηνωμένων Πολιτειών, τους οποίους αποσβολωμένοι κοιτούν όλοι τους οι σύμμαχοι.
Οι μέρες που έρχονται, δυστυχώς, δεν θα είναι πιο φωτεινές. Οι δεκαετίες στις οποίες μεγαλώσαμε πρέπει δυστυχώς να θεωρούνται μια παρένθεση. Δεν γνωρίζουμε ακριβώς ποιας λογής δυστοπία εξυφαίνεται για την Ευρώπη πίσω από κλειστές πόρτες. Γνωρίζουμε όμως πλέον ότι τα περιθώρια ανατροπής αυτού του μελανού μέλλοντος είναι πολύ στενά.
Μόνη ελπίδα η έγερση και εγρήγορση της ευρωπαϊκής δημοκρατικής συνείδησης. Με τρόπο όμως που θα προκαλέσει ένα παραγωγικό σοκ σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, ικανό να αναστρέψει την επικρατούσα αβουλία. Κάθε μέρα που περνά σε απραξία, προσθέτει θανάσιμο βάρος στα πόδια της ελεύθερης Ευρώπης, που ήδη κολυμπά με αγωνία για να βρει σανίδα σωτηρίας.
Όταν δεν βρίσκεσαι στο τραπέζι ως συνδαιτυμόνας, τότε βρίσκεσαι ως γεύμα. Τα πάντα από εδώ και μπρος θα εξαρτηθούν από την ταχύτητα με την οποία οι ηγέτες της ΕΕ θα καταλάβουν αυτή την αδιαπραγμάτευτη αλήθεια και ο τρόπος που θα αντιδράσουν. Η μέχρι σήμερα πορεία, δυστυχώς, δεν μας επιτρέπει να αισιοδοξούμε…