Μία μητέρα θεωρώ ότι έχει αυτοδίκαια προβάδισμα στην επιμέλεια του παιδιού της, όμως η ιδιότητα αυτή από μόνη της δεν συνιστά αξίωμα ούτε αποτελεί φωτοστέφανο
Πολλοί δικηγόροι αντιμετωπίζουν με δυσπιστία το θέμα της συνεπιμέλειας των παιδιών αν και προς το παρόν δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο επί του οποίου μπορούν να τοποθετηθούν. Πιστεύουν όμως ότι σε αρκετές περιπτώσεις θα λειτουργήσει καταστροφικά για την ψυχοσύνθεση των ίδιων των παιδιών, πολύ περισσότερο όταν αυτά είναι σε μικρή και εύθραυστη ηλικία.
Κάθετα αντίθετος με την συνεπιμέλεια εμφανίζεται γνωστός δικηγόρος με εμπειρία 35 ετών στα διαζύγια. Θα μπορούσε να γράψει βιβλία με όσα έχουν δει τα μάτια του και έχουν ακούσει τα αυτιά του. «Όταν οι γονείς πλακώνονται με τον …αέρα και δεν μπορούν να συνεννοηθούν στα βασικά, πιστεύετε σοβαρά τώρα ότι μπορεί να «περπατήσει» η συνεπιμέλεια;
Εδώ καβγαδίζουν και αλληλομηνύονται για το Σαββατοκύριακο, ή το τέταρτο καθυστέρησης στην επιστροφή του παιδιού, ανταλλάσσουν ύβρεις γιατί το παιδί έφαγε τυρόπιτα και όχι κουλούρι, χειροδικούν γιατί η μαμά το φωνάζει Μιχάλη και ο μπαμπάς Λευτέρη. Διχασμένα παιδιά…»
Το θέμα αναμφίβολα είναι σοβαρό και πολλές από αυτές τις ιστορίες κρύβουν πόνο, ένταση, αδικία, απελπισία, αγανάκτηση, οργή… Αρκετές είναι και αξιοθρήνητες θα έλεγα. Να βλέπεις πρώην συζύγους με καθωσπρέπει προφίλ, υποτίθεται μορφωμένους και καλλιεργημένους, στην πρώτη γραμμή λανσαρίσματος της social life, να ξεκατινιάζονται στους διαδρόμους των δικαστηρίων, να εκτοξεύουν χολή με τη μάνικα με διαλόγους Τρούμπας.
Να τους βλέπεις και να ντρέπεσαι για λογαριασμό τους. Όμως σε κανένα παιδί δεν αξίζει να αντιμετωπίζεται σαν «λάφυρο», να περιφέρεται από σπίτι σε σπίτι σαν άψυχο σακίδιο, να στερείται από ένα τοξικό πείσμα τον ένα του γονέα, να «δηλητηριάζεται» σε καθημερινή βάση.
Δικηγόροι σχολίαζαν ότι ήδη δέχονται αρκετά τηλεφωνήματα από διαζευγμένους μπαμπάδες που ανυπομονούν, όπως λένε χαρακτηριστικά, να πάρουν το αίμα τους πίσω και να δώσουν ένα καλό μάθημα στις πρώην. Ανυπομονούν να πάρουν τη ρεβάνς. Διψούν για εκδίκηση και αυτό είναι θλιβερό διότι ακόμα και αν έχουν «καεί» από τις πρώην τους, τα παιδιά τους δεν φταίνε σε τίποτα.
Ναι, εκεί έξω υπάρχουν και γυναίκες που βάζουν το συμφέρον του παιδιού τους σε δεύτερη-τρίτη μοίρα, εκμεταλλεύονται τη μητρότητα και το νόμο και ακολουθούν τακτικές και συμπεριφορές που μπορούν να οδηγήσουν τον άλλον στην τρέλα. Μιλάμε για ανήθικα και σατανικά μυαλά. Μία μητέρα-θεωρώ-ότι έχει αυτοδίκαια προβάδισμα στην επιμέλεια του παιδιού της, όμως η ιδιότητα αυτή από μόνη της δεν συνιστά αξίωμα ούτε αποτελεί φωτοστέφανο.
Όταν η αγάπη για το παιδί αφανίζει τον εγωισμό τότε όλα είναι δυνατά και εφικτά ανάμεσα σε ένα πρώην ζευγάρι (ας εξαιρέσουμε κάποιες περιπτώσεις ειδικών καταστάσεων που απαιτούν την ενεργοποίηση πρόσθετων μηχανισμών στήριξης και εποπτείας). Χρειάζεται μόνο να υπερισχύσει η ιδιότητα του γονέα από αυτή του/της πρώην συζύγου. Η απάντηση είναι απλή. Θα έπρεπε να είναι και εύκολη στην εφαρμογή της.