Βασικό είναι να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για την κάθε στιγμή που μας χαρίζεται
Μπορεί το τοπίο γύρω μας να είναι ζοφερό, η πανδημία να έρχεται με νέο κύμα, ο Ιανός να καταστρέφει πολλές περιοχές της χώρας λες και δεν έφταναν όλα τα υπόλοιπα, η κρίση να έρχεται πάνω στην κρίση, όμως η ζωή δεν παύει να είναι ωραία,να ξαφνιάζει ευχάριστα,αρκεί να αφήνεται κανείς στις απλές χαρές και την μαγεία της στιγμής.
Βασικό είναι να νοιώθουμε ευγνωμοσύνη για την κάθε στιγμή που μας χαρίζεται, για τα αυτονόητα που δεν είναι και τόσο αυτονόητα τελικά.
’Οπως εκείνη η γιαγιά στην Καρδίτσα που λίγο πριν απεγκλωβιστεί από ελικόπτερο της ομάδας διάσωσης πήρε μαζί της από το σπίτι που άφηνε πίσω της, όχι κάτι πολύτιμο σε κόστος, αλλά κάτι μεγάλο σε αξία: ένα κουτί λουκούμια για να κεράσει τους διασώστες της.
Ακόμα και στο φετινό καλοκαίρι, που καμιά σχέση δεν είχε με τα υπόλοιπα,υπήρχαν στιγμές ανεμελιάς και μαγείας.
Ένα νυχτερινό μπάνιο με την πανσέληνο σε όλο της το μεγαλείο και δυό-τρείς φίλους, σε μια ερημική παραλία που δεν απέχει πολύ από το Ηράκλειο.
Μια βραδιά σε ένα καλαισθητο καφενεδάκι, στην πλατεία ενός μικρού χωριού, με τοπικές μπύρες, νόστιμα εδέσματα και υπέροχους ανθρώπους που δεν γνωριζες πριν, να σου δίνουν χωρίς να το καταλαβαίνουν μαθήματα ζωής.
Όπως η αεικίνητη Λίντα που όλα τα προλαβαίνει με επτά παιδιά,χωρίς ουδόλως να βαρυγκομά ενώ ως εκπαιδευτικός δεν θέλει να αφήσει κανένα παιδί πίσω και προσπαθεί γι’ αυτό, σε κάνει θες δεν θες να βλέπεις τα πράγματα με περισσότερη αισιοδοξία.
Ακόμα και μια μικρή απρογραμμάτιστη εκδρομή σε χωριά και μέρη μη αναμενόμενα, στην ενδοχώρα του νομού σε γεμίζουν εικόνες που θερμαίνουν την ψυχή.
Ένα κεράκι σε ένα εκκλησακι χτισμένο μέσα σε μια σπηλιά, το δάσος της Κρήτης, οι απέραντοι ελαιώνες σ’ όλο τους το μεγαλείο,μερικά όμορφα παλιά σπίτια που αντέχουν στον χρόνο, ένα ταβερνάκι στην πλατεία ενός χωριού είναι μαγεία αρκεί να θες να την δείς ως τέτοια.
Αλλά ακόμα κι αυτά να μην υπήρχαν, ας ξαποστάσουμε λίγο για να βρούμε την ευτυχία,στην μέρα που μας χαρίζει ο Θεός,στον ήλιο που λάμπει, στην βροχή που θα αναγεννήσει την φύση, στους δικούς μας ανθρώπους. Κι όλα αυτά και αλλά τόσα που είμαστε καλά και μπορούμε να τα δούμε και να τα γευτούμε.
Το παρακάτω ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη το περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο…
Mπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά.
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.
Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.
Που ξέρω ν’ ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.
Πολύ…
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ…
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς.
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω… μερικές φορές…
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν…