Αν δεν έχουμε κάποιο λόγο για καβγά, πρέπει να επινοήσουμε έναν
Τυχαία βρέθηκα σ’ ένα χωριό της ενδοχώρας και μου έκανε εντύπωση ένα παλιό, «πειραγμένο» αυτοκίνητο, το οποίο επεξεργάζονταν κάποιοι νέοι κοντά στα είκοσι.
Το… εντυπωσιακό στο αυτοκίνητο ήταν πως το παρμπρίζ του ήταν τόσο κατεστραμμένο, που με τη βία θα μπορούσε κάποιος οδηγός να δει μέσα από αυτό. Παρ’ όλα αυτά οι νέοι το έβλεπαν και χαίρονταν, με τον περισσότερο προφανώς πλακατζή στην παρέα, να λέει στον ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου:
«Γιώργη… οδήγα καλλιά με γυαλιά επάε μέσα γιατί δε σε θωρώ καλά».
Ο οποίος πλακατζής βέβαια έλαβε μια απάντηση που μάλλον δεν περίμενε…
«Πράμα μωρέ δεν παθαίνω κι αυτό έχει κάνει πιο πολλά χιλιόμετρα ετσά, παρά καλό».
Δεν σοκαρίστηκα για την απόλυτη άγνοια κινδύνου των είκοσι ετών. Ούτε καν με σόκαρε το γεγονός πως τα νέα παιδιά περισσότερο μιλούν και λιγότερο σκέφτονται κατά κανόνα, με αρκετές ασφαλώς φωτεινές εξαιρέσεις. Με σόκαρε όμως το γεγονός πως αυτά τα παιδιά είναι καθρέπτης της κοινωνίας των… μεγάλων και μιμητές περισσότερο του κακού παρά του καλού. Άλλωστε το μάθαμε από τα πρώτα κιόλας μαθήματα ψυχολογίας πως το κακό είναι πιο εύκολο να το μιμηθείς.
Με αφορμή αυτό το περιστατικό, το μυαλό μου ταξίδεψε στις καταστάσεις που βιώνει ιδιαίτερα η Κρήτη σε σχέση με τον ιό. Τη μία ημέρα δεν έχει σχεδόν τίποτα και την επόμενη 75 κρούσματα. Το οποίο βέβαια, αν για κάποιο λόγο θεωρούνταν εντυπωσιακό, θα έπρεπε να είναι για το ότι ο αριθμός είναι μικρός. Όσοι έχουν την χαρά και την τύχη να κινούνται στο νησί εν μέσω πανδημίας, είναι πολύ εύκολο να διαπιστώσουν πως αν τα κρούσματα παραμένουν χαμηλά, συμβαίνει από θαύμα. Διότι τα μέτρα δεν τηρούνται σχεδόν πουθενά κι όπου τηρούνται, αυτό συμβαίνει με πάρα, πάρα, πάρα πολλούς αστερίσκους.
Μήπως όμως τα τηρούν εκείνοι που τα επιβάλλουν; Από τη μία έχεις τον πρωθυπουργό της χώρας να τρώει και να πίνει σε μαζική συνάθροιση στην Ικαρία κι από την άλλη τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να «αναλαμβάνει την ευθύνη» μιας πιθανής μαζικής διασποράς του ιού, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που είχε αναλάβει στο παρελθόν «πολιτικές ευθύνες».
Στο μεταξύ, μέσα κι έξω από τη Βουλή δεκάδες βουλευτές διαφωνούν για το ποιος είναι ο ορθός τρόπος αντιμετώπισης της πανδημίας και δίνουν σε ένα καθαρά υγειονομικό πρόβλημα, διαστάσεις κι ευθύνες πολιτικές, όπως κάνουν βέβαια και όλοι οι πολίτες.
Γιατί τα δίπολα τα έχουμε λατρέψει. Κι αν δεν έχουμε άσπρο – μαύρο, αν δεν έχουμε κάποιο λόγο για καβγά, πρέπει να επινοήσουμε έναν διότι διαφορετικά η ζωή και ειδικά η πολιτική ζωή δεν έχει νόημα. Μετά γιατί άραγε να φταίνε τα εικοσάχρονα ή τα όποια εικοσάχρονα;
Ας ξεφύγουν οι «μεγάλοι» από την παιδική ασθένεια της ανοησίας, για να ξυπνήσουν στη συνέχεια και κάποιοι άλλοι.