Ο μήνας μπορεί να έχει 9 για όλους, αλλά χθες, 8 Μαρτίου, ήταν η Ημέρα της Γυναίκας. Και όποιος νομίζει ότι και οι υπόλοιπες 364 ημέρες δεν είναι της γυναίκας, μάλλον εθελοτυφλεί.
Η σημερινή γυναίκα δεν έχει ανάγκη από ωδές και ύμνους. Από ένα καλό λόγο, ναι, όπως όλοι μας. Η γυναίκα στην εποχή του κοροναϊού και της όξυνσης του μεταναστευτικού δεν υστερεί σε τίποτα από τον άνδρα.
Εκτός και αν έχουν διαφορετική άποψη τίποτα μισογύνηδες ή κάτι υστερικές φεμινίστριες, που μαζί με τα αβγά έχασαν και τα καλάθια προσπαθώντας ν’ αλλάξουν το ρου της ιστορίας, που εν τέλει άλλαξε αλλά χωρίς αυτές.
«Σιγά τα ωά» θα σπεύσουν να ψελλίσουν κάποιοι. Μόνο που τα ωά έσπασαν και έγιναν ομελέτα, ως επιστέγασμα μιας σειράς πραγμάτων που από ζητούμενα έγιναν πραγματικότητα. Ναι, προφανώς και δεν είναι όλα ρόδινα για τις γυναίκες.
Ναι, αλλά μήπως είναι για τους άνδρες; Εξάλλου… μια γυναίκα δύο άνδρες κομπολόι δίχως χάντρες. Μόνο που οι γυναίκες μυρίζουν καλύτερα (…αν έχετε ακούσει κάτι για το άρωμα γυναίκας) και ζουν περισσότερο. Αυτό όμως δεν είναι επιχείρημα για να τις μισήσουμε. Ίσα ίσα.
Και γιατί να τις μισήσουμε; Έπειτα πώς θα υποκαταστήσουμε ρόλους όπως: μάνα, ερωμένη, αδελφή, σύζυγος, σύντροφος, φίλη, εργαζόμενη, επιχειρηματίας, ιδιοφυία; Και ας είναι η γυναίκας της διπλανής πόρτας ή ακόμα και η Μαίρη Παναγιωταρά, που μπορούν να μπουν στο ταγέρ των παραπάνω ρόλων!
Δεν ξέρω πόσες από εσάς βγήκατε χθες βράδυ με τις φίλες σας να το γιορτάσετε ή πόσοι άνδρες πιάσατε στασίδι απέναντι στο γυναικωνίτη μυρίζοντας… αίμα σαν άλλα αρπακτικά και «πέφτουλες»! Μάταιος κόπος, η σημερινή γυναίκα φλερτάρει, σαλτάρει και σουλατσάρει εξίσου με τον άνδρα. Και άμα λάχει μιλάει σαν νταλικέρης, καταρρίπτοντας στερεότυπα και ιδεοληψίες!
Η γυναίκα έπαψε πια να είναι η κυρία Κακομοίρογλου και διεκδικεί δικαιώματα και ευκαιρίες εξίσου με τον άνδρα και εύκολα πια μπορεί να τις συγχωρεθεί αν το κάνει με νάζι, τσιρίδες ή σηκωμένο φρύδι! Η τάση ότι είναι υποδεέστερες, έχει καταρριφθεί προ πολλού.
Την κατέρριψαν οι ίδιες οι γυναίκες μα και οι άνδρες που τους εμπιστεύτηκαν θέσεις και οφίτσια. Αν καταργηθεί και το… φετίχ των κομμάτων για την ποσόστωση, οι γυναίκες οι σωστές θα αισθανθούν λιγότερο προσβεβλημένες και ας τ’ αφήσει αυτά ο Κυριάκος περί έλλειψης ενδιαφέροντος για υπουργικές θέσεις, που προσπάθησε να διορθώσει με την Σακελλαροπούλου.
Μπορεί να υπάρχει η γυναίκα που πλέκει κάλτσες για το συνοριοφύλακα του Έβρου και η γυναίκα που αδειάζει τα ράφια στα σούπερ μάρκετ για να προλάβει την πανδημία του κοροναϊού, αλλά προσωπικά γνωρίζω εκατοντάδες άλλες με περισσότερη ψυχραιμία και χειρότερη σχέση με το περιοδικό «Εσείς και το πλέξιμο»!
Η ζωή δικαίωσε τη γυναίκα. Γιατί πολύ απλά «η ζωή είναι γυναίκα, σαν γυναίκα αιμορραγεί».
Και αφού αποδεχόμαστε ότι οι γυναίκες είναι το άλλο μισό του ουρανού (για να μη θυμηθώ και τον εφηβικό μου φίλο που έλεγε ότι «το βάθος του ουρανού είναι μαύρο με δαντέλα»), δεν μπορώ να καταλάβω γιατί συζητάμε ακόμα τη θέση της γυναίκας στη σημερινή κοινωνία. Ναι, δεν έχουν όλες οι γυναίκες ίσες ευκαιρίες με τους άνδρες, αλλά μήπως οι άνδρες έχουν ίσες ευκαιρίες μεταξύ τους;
Ούτε ασπάζομαι την απογοήτευση του Ζήκου στον «Μπακαλόγατο», που έλεγε σπαρακτικά: «Αι γυναίκαι είναι άπισται»! Είναι το ίδιο άπιστες με τους άνδρες. Και ας μην έχουν οι τελευταίοι το πυρηνικό όπλο του εκτεθειμένου string μέσα από φούστες και χαμηλοκάβαλα παντελόνια, που επανακάμπτει στη γυναικεία μόδα! Και μην αρχίσετε τώρα τα περί σεξισμού και επίδειξης δύναμης απέναντι στο “ασθενές φύλο”
. Έχετε δει πιο αδύναμο πλάσμα από τον ερωτευμένο άνδρα ή μήπως έχετε δει ποτέ ένα τσούρμο γυναίκες να τρέχουν πίσω από έναν άνδρα, όπως συμβαίνει κατά κόρον με αντεστραμμένους τους ρόλους;
Χρόνια πολλά και ας άργησα μια μέρα, σαν την αγάπη κι εγώ!