Όταν η Κούλα έχασε τον Μάκη αναφώνησε με αρκετή δόση αυτοσαρκασμού «πάει… έκλεισα σαν γυναίκα»! Όταν η πανδημία σκίασε τα πάντα, η αγορά έκλεισε χωρίς να πει κουβέντα για τη θηλυκή της πλευρά και την καταρρακωμένη της λίμπιντο. Πώς θα μπορούσε άλλωστε, καθώς το δικό της
ενδεχόμενο κλείσιμο συμπαρασύρει και πολλά σπίτια, αλλά όχι όπως με… τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια; Έρχονται Χριστούγεννα και η αγορά είναι στον… αέρα. Ένα αέρα μολυσμένο, φοβισμένο και ενίοτε εύληπτο μόνο με αναπνευστήρα- έστω και δωρεά κάποιας κινέζικης επαρχίας που μας έχει υποχρέωση. Οι εθνικές κυβερνήσεις αγωνιούν για το άνοιγμά της,
προκειμένου να μη χαθεί η καταναλωτική μανία των Χριστουγέννων και για να προστεθεί λίγο λάδι στο καντήλι εκατομμυρίων καταστημάτων ανά τον κόσμο, που παραπαίουν. Να σταθεί επιτέλους στα μακριά μα τρεμάμενα πόδια της, που άλλοτε έκαναν με ευκολία πασαρέλα πάνω στα δωδεκάποντα και τώρα τρεκλίζουν.
Ο θάνατος του εμποράκου είναι ένα διαρκές αδίκημα της ιστορίας και της εξέλιξης, μα τα απανωτά lockdowns έρχονται να τον βρικολακιάσουν, ώστε να περιφέρεται πένης και ρακένδυτος ανάμεσα σε πεταμένες μάσκες μιας χρήσης, σύριγγες και χαλασμένα στην απόψυξη εμβόλια.
Πλέον μόνο δουλειές του ποδαριού… Delivery, take away, click away… by the way (και μη φρικάρεις κύριε Μπαμπινιώτη μου)! Και σε λίγο όπως πάει θα είναι one way ticket! Χωρίς επιστροφή, χωρίς γυρισμό στην κανονικότητα. Γιατί η κανονικότητα του αύριο θα είναι ο εφιάλτης του χθες, και όχι μόνο για την αγορά.
Οι αγορές, διατείνονται κάποιοι, θα συνεχίσουν να λειτουργούν, έστω και στον κυβερνοχώρο, όπου καλούνται να μετοικήσουν οι νέες γενιές καταναλωτών. Οι 50 plus θα δυσκολευτούν να προσαρμοστούν, όπως δυσκολεύτηκαν οι αντίστοιχοι πενηντάρηδες , όταν στα μέσα της δεκαετίας του ’80 άκουσαν για πρώτη φορά περί κυβερνοπάνκ στις αναφορές κάποιων «προχώ» συγγραφέων για τον υπόκοσμο της τότε υψηλής τεχνολογίας.
Και από κοντά στην αγορά που στενάζει, η εστίαση και η διασκέδαση, δύο άλλοι συγγενείς κλάδοι που τραβούν των παθών τους τον τάραχο και ένας κόσμος που ζούσε από αυτούς τώρα φυτοζωεί. Ρεβεγιόν, πάρτι, προεόρτια, μεθεόρτια φαντάζουν μακρινά όσο τα νούμερα της πανδημίας ευημερούν… Και τα σχέδια για το άνοιγμά τους μοιάζουν απόκοσμα. Πλεξιγκλάς μεταξύ των τραπεζιών, χωρίς μουσική και ορθίους. Betadine, Κατακουζήνα και αποστείρωση μέσα στον κλίβανο του φόβου και της κονιορτοποίησης μικροβίων, βακτηριδίων, ακάρεων και κάθε ψήγματος ξεγνοιασιάς και ανεμελιάς- στους άλλοτε ναούς τους.
Σήμερα είναι, «του Αγίου Ανδρέα, κι όξω ο μήνας», που λέγανε και οι παλιοί. Να φύγει και να μην ξανάρθει, όχι μόνο τούτος ο μήνας με την εκθετική αύξηση των θανάτων, αλλά και ο χρόνος με τα περισσότερα δεινά της σύγχρονης ιστορίας. Μια ιστορία που στιγματίζει και την Ελλάδα, που στην πρώτη καραντίνα ήταν υπόδειγμα και τώρα παράδειγμα προς αποφυγή. Μόλις την Πέμπτη ξεπεράσαμε τον παγκόσμιο μέσο όρων θανάτων από κοροναϊό ανά ένα εκατομμύριο κατοίκους!
Το λες και ήττα αν θυμηθούμε τους διθυράμβους και τους βαυκαλισμούς του πρώτου lockdown. Αύριο μπαίνει και ο Δεκέμβριος και ένας θεός ξέρει τι μας επιφυλάσσει για το τέλος του το κολασμένο 2020… Αν ισχύει το όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος, εύκολα μπορείτε να φανταστείτε τι μπορεί να συμβεί σε 720 ώρες!
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου μ’ αυτό μου φέρνει τρόμο. Στο λυκαυγές, όπως θα έγραφαν και οι ποιητές, του 2021 τα πράγματα δεν είναι ακριβώς ρόδινα, ακόμα και γι’ αυτούς που εκ πεποιθήσεως απεχθάνονται τις πλερέζες. Φαντάζομαι πως ούτε και αυτά τα φυντάνια, που βλέπουν μόνο ευκαιρίες στην κρίση, ας είναι και υγειονομική, θα την περνάνε ζάχαρη.
Δεν έχουν πρόβλημα ν’ ακολουθήσουν το δόγμα «ο θάνατος σου η ζωή μου», πασπαλισμένο με νεοφυή επιχειρηματικότητα και καινοτόμες ιδέες, αλλά τι νόημα θα έχει πλέον, αφού όπως λέει και ο Στέφανος Χίος «ο κοροναϊός επεκτείνεται, θα πεθάνουμε όλοι…»; Δεν είναι αλήθεια; Σύμφωνοι, κάτι σαν να έχει πάρει το αυτί μου (και) για την κρίση της αλήθειας…