Η Ρένα είναι καθηγήτρια φιλόλογος και οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν πριν από λίγο καιρό και για λίγο σ’ ένα δωμάτιο νοσοκομείου
‘’Tι να γράψω για στίγμα; “H ερώτηση αυτή μου θυμίζει τη μαμά μου όταν μας ρωτά “Τι να ψήσω αύριο;” Κι όταν απορεί που δεν την καταλαβαίνουμε κουνά το κεφάλι της και λέει: “Δεν μπορείς να καταλάβεις τι άγχος είναι αυτό”. Αυτό το δημιουργικό άγχος το έχουμε στην εφημερίδα με τους συναδέλφους περίπου μια φορά την εβδομάδα. Αν δεν είναι κάτι της επικαιρότητας που θέλουμε να στηλιτεύσουμε, μένει το ελεύθερο… θέμα, πράγμα όχι και τόσο εύκολο καμιά φορά. Λόγω των ημερών, που το ζητούμενο είναι η αλληλεγγύη, η προσφορά και η αγάπη, αποφάσισα να σας γράψω για την Ρένα. Η Ρένα είναι καθηγήτρια φιλόλογος και οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν πριν από λίγο καιρό και για λίγο, σ’ ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Εκεί όπου καθημερινά γράφονται ιστορίες πόνου, ελπίδας και αναπτύσσονται ενίοτε σχέσεις οργής αλλά και στοργής που μπορούν να εξελιχθούν ίσως και σε φιλίες.
Αν και η καλή υγεία είναι ένα από τα δώρα που δημιουργούν τους περισσότερους αγνώμονες, όπως είχε πει κάποτε ένας σοφός, στο νοσοκομείο υπάρχουν φορές που δημιουργούνται ευγνώμονες άνθρωποι. Όπως εγώ…
Εκεί νοσηλευόταν η αγαπημένη της μητέρα, που για πολύ καιρό μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία, κι εγώ είχα πάει για να “γιατρικουλέψω” την θεία μου. Δεν την ήξερα, δεν με ήξερε. Όταν λοιπόν ήρθε η ώρα να αλλάξω την πάνα που φορούσε η θεία μου κατάλαβε τον πανικό μου και ήρθε να βοηθήσει. Τι να βοηθήσει δηλαδή που αυτή τα έκανε όλα! Προσέτρεξε σε μια άγνωστη ηλικιωμένη γυναίκα και σε μένα που ήμουν σε απόγνωση. Η ίδια βοηθούσε και συμβούλευε και την άλλη Ρένα, μια γυναίκα που χρόνια ζει στην Γερμανία και ήρθε στην Ελλάδα για να είναι κι αυτή κοντά στην μητέρα της,. Τι αλοιφή να βάλει, πως να την γυρίσει, πως να την κάνει να νιώσει πιο άνετα. Την παρατηρούσα ακόμα και πριν με βοηθήσει, πώς φερόταν στην μητέρα της, πως την κανάκευε, πώς της μιλούσε σαν είχαν αντιστραφεί οι ρόλοι: Η μάνα είχε γίνει παιδί και η κόρη είχε γίνει μάνα…Μέχρι που “έφυγε” για το μεγάλο ταξίδι.
Η Ρένα πάλι που ζούσε από πολύ μικρή στην Γερμανία, έλεγε κάθε τόσο “εμείς εκεί πληρώνουμε φόρους αλλά δεν πλήρώνουμε αποκλειστικές, δεν υπάρχουν συνοδοί ασθενών κλπ. Όλα τα προσφέρει το σύστημα υγείας” και συνέκρινε τις δύο χώρες όπου όπως ήταν φυσικό η Ελλάδα έβγαινε χαμένη. Οχι στην επάρκεια των γιατρών και των νοσοκόμων. Το αντίθετο. Όμως και στην Ελλάδα δεν είναι όλα χάλια. “Σιχαίνομαι -μας έλεγε -αυτούς που απαξιώνουν την χώρα μας σε όλα τα επίπεδα. Δεν είναι καθόλου έτσι”. Μάλλον γιατί υπάρχουν άνθρωποι όπως η Ρένα, η καθηγήτρια που έδωσε κι άλλου είδους μαθήματα στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου, αυτό της καλοσύνης των ξένων… που σε κάνει να βλέπεις τη ζωή με μια πιο αισόδοξη ματιά.