Σ’ αυτή τη μεγαλειώδη νίκη της Δημοκρατίας, σχεδόν κανένας κατηγορούμενος δεν βρέθηκε ενώπιον των δικαστικών λειτουργών
Αυτές τις ημέρες όσο πιο στενά παρακολουθώ τις εξελίξεις γύρω από τη Χρυσή Αυγή, τόσο περισσότερο απορώ.
Για παράδειγμα: Οι περισσότεροι πολιτικοί έσπευσαν να τονίσουν πως η απόφαση της δίκης αποτελεί νίκη και γιορτή της Δημοκρατίας. Σύμφωνοι. Ποιος θα βρεθεί να διαφωνήσει με το ότι οι δολοφόνοι ή οι παραβάτες οφείλουν να τιμωρούνται σύμφωνα με το νόμο; Γιατί όμως αυτό αποτελεί ή πρέπει να αποτελεί «γιορτή» της Δημοκρατίας;
Δεν θα έπρεπε η τιμωρία κάθε παραβάτη να θεωρείται δεδομένη; Σημειώνω δε, ότι σ’ αυτή τη μεγαλειώδη νίκη της Δημοκρατίας, σχεδόν κανένας κατηγορούμενος δεν βρέθηκε ενώπιον των δικαστικών λειτουργών, αφού η ίδια η Δημοκρατία, δεν θεωρεί απαραίτητο κάτι τέτοιο κι έχει μάλιστα νομοθετήσει σχετικά γι’ αυτό.
Όπως έχει νομοθετήσει και για το πόσο γρήγορα θα βγουν από τη φυλακή οι καταδικασθέντες με κάθειρξη.
Επίσης: Πώς είναι δυνατόν η χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία να γιορτάζει τη … νίκη της Δημοκρατίας, με παραταγμένες κλούβες ΜΑΤ, διαδηλωτές, μολότοφ, καταλήψεις σε δημόσια κτήρια και «σκεπτόμενους πολίτες» που ζητούν από τη Δικαιοσύνη να επιβάλει τις τιμωρίες που εκείνοι θεωρούν σωστές, στους κατηγορούμενους;
Σύμφωνα με ποια λειτουργία, ποιας Δικαιοσύνης, ο κάθε «επαναστάτης» των κοινωνικών δικτύων ζητά από έναν ανώτατο δικαστικό λειτουργό να πράξει με βάση την άποψη του όχλου και όχι με βάση το γράμμα του νόμου; Γιατί ομολογώ ότι αυτές οι κατ’ επίφαση πιέσεις, δεν μου θύμισαν Αρχαία Ελλάδα και δημοκρατικό πολίτευμα, αλλά Αρχαία Ρώμη.
Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση στην όλη εξέλιξη ως την απόφαση της δίκης, είναι η επίθεση εναντίον του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος και προπηλακίστηκε από διαδηλωτές, που θεωρούν την ακροαριστερά και τη νίκη ενάντια στη Χρυσή Αυγή κτήμα τους, οπότε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ως «λιγότερο αριστερός» δεν μπορεί να έχει δικαίωμα στη … νίκη της Δημοκρατίας.
Εν κατακλείδι… μου φαίνεται εξαιρετικά απλοϊκό να γιορτάζει μία ολόκληρη χώρα μια νίκη απέναντι σε μια ιδεολογία (ή σε ένα ιδεολογικό μόρφωμα πιο σωστά) επειδή βγήκαν κάποιες καταδικαστικές αποφάσεις. Σαφώς είναι κέδρος.
Σαφώς η Δικαιοσύνη απέδειξε πως μπορεί να λειτουργεί. Όμως, απλά και μόνο με την καταδίκη συγκεκριμένων προσώπων σταμάτησαν κάποιοι άλλοι να είναι ακροδεξιοί; Κι αθωώθηκαν εκείνοι που ψήφισαν ή στήριξαν κάποτε Χρυσή Αυγή ως αντίδραση σε ένα πολιτικό σύστημα; Με τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης παράλληλα σταμάτησαν κάποιοι να είναι ρατσιστές ή μισάνθρωποι; Ή μήπως θα εξαφανιστεί κάθε μορφή βίας και μίσους άραγε;
Οι ιδεολογίες, ακόμα και τα ιδεολογικά μορφώματα, κατά την ταπεινή άποψη μου «χτυπιούνται» και σκοτώνονται κοινωνικά. Δεν ακυρώνω ούτε αφορίζω τη Δικαιοσύνη. Όμως όσο υπάρχουν φτώχεια, εξαθλίωση, πόλωση και κοινωνικές ανισότητες που συντηρούνται συνειδητά, τόσο θα υπάρχουν εκτιμώ και μορφώματα, διαφορετικής ενδεχομένως χροιάς, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα βρίσκουν πεδίο δράσης.