Όσο περνούν οι μέρες τόσο ανακυκλώνονται πιο έντονα στο μυαλό μου αναρίθμητες ημερίδες και εκδηλώσεις που είχαμε καλύψει δημοσιογράφοι της γενιάς μου, τη 10ετία του ΄90 για το λιμάνι του Ηρακλείου.
Στρατιές ομιλητών ανέλυαν τη στρατηγική θέση του λιμένα και το ρόλο που μπορεί να παίξει σαν διαμετακομιστικό κέντρο στη νότια Ευρώπη και ειδικά στην ανατολική Μεσόγειο.
Υπάρχουν δεκάδες τεκμηριωμένες ομιλίες που συνέδεαν λειτουργικά την ανάπτυξη του λιμανιού με την ανάπτυξη της πόλης… δίνοντας πολύπλευρες διαστάσεις στη σύνδεση αυτή.
Νομάρχες, δήμαρχοι, εκπρόσωποι τοπικών και επιστημονικών φορέων αναρίθμητα πρόσωπα της πολιτικής ζωής του τόπου έδειχναν το δρόμο για το πως η πόλη μπορεί να αναπνεύσει αναπτυξιακά μέσα από το λιμάνι και το αντίστροφο.
Προκαλεί βαθιά θλίψη, πικρία και ντροπή, το γεγονός ότι όλο αυτό το σπουδαίο υλικό που θα μπορούσε να λειτουργήσει σα διαχειριστικό εργαλείο εξέλιξης μιας άλλης προοπτικής για τον τόπο μας, μέσα στην πάροδο των χρόνων που ακολούθησαν αντιμετωπίστηκε… ως μη γενόμενο.
Το λιμάνι όπως και όλος ο δομημένος χώρος του τόπου μας, αφέθηκε να ρυθμιστεί από τους κανόνες της αγοράς. Έτσι όπως τόσα άλλα σπουδαία και σημαντικά στοιχεία του εθνικού πλούτου της χώρας μας, βγήκαν στο σφυρί, με την πολιτική σφραγίδα όλων των κυβερνήσεων που τον ξεπούλησαν.
Πλέον το λιμάνι μας που είναι κυριολεκτικά «νύχι κρέας» με την πόλη μέσα από μια άρρηκτη ιστορικά και πολεοδομικά σχέση, ξεριζώνεται και ανήκει πια στα χέρια ιδιωτικών συμφερόντων. Η απώλεια του είναι, μια βαριά εθνική, ιστορική, τοπική… ήττα.
Και το ερώτημα είναι : Που το βρήκαν τόσο καμάρι και τέτοια λαμπρή χαρά οι τοπικοί μας παράγοντες καθώς έσφιγγαν όλο θέρμη το χέρι του επενδυτή και λες και παρέδιδαν κάποιο τίτλο τιμής για ένα κορυφαίο επιστημονικό επίτευγμα.
Μέσα από ποιες σκέψεις ανέτειλε αυτό το ανυπόκριτο διάπλατο χαμόγελο τους μπροστά στους φωτογραφικούς φακούς στην τελετή παράδοσης του λιμανιού στα χέρια του ιδιώτη.
Από που ξεπήδησε αυτή η ασυγκράτητη ευτυχία που ανέδυε εξωλεκτικά ακόμα και η λάμψη στα βλέφαρα των ματιών τους καθώς αντίκριζαν κατάματα τον επενδυτή.
Κανείς δεν ένιωσε έστω και την ελάχιστη ανάγκη να διαφοροποιηθεί γι’ αυτό που συμβαίνει και να εκφέρει μια διαφορετική πολιτική τοποθέτηση; Να μιλήσει για το λιμάνι μας.
Για τη βαριά αυτή απώλεια του εθνικού μας πλούτου. Ένα κομμάτι της καρδιάς της πόλης μας ξεριζώθηκε και εμείς γιορτάζουμε;
Βέβαια ο αντίλογος λέει ότι τώρα πια είναι αργά. Ό,τι έγινε έγινε. Ο νέος ιδιοκτήτης ενθρονίστηκε, οι θεσμικοί τον καλοδέχτηκαν και του απέδωσαν τιμές… Τώρα τι ψάχνουμε.
Εδώ ακριβώς είναι το θέμα. Η μνήμη. Η διατήρηση της γνώσης και της μνήμης ότι αυτός είναι ο εθνικός μας πλούτος και ότι αυτό που συμβαίνει με την παράδοση του λιμανιού σε ιδιωτικά συμφέροντα δεν είναι κανονικότητα.
Οφείλουμε να διατηρούμε πεντακάθαρο στη συλλογική μας συνείδηση, ότι δεν είναι φυσιολογικό πράγμα ούτε η υποτέλεια, ούτε η ταπεινωτική πολιτική υποταγή, ούτε η άνευ όρων παράδοση στους νόμους της αγοράς…
Ο καθένας από μας έχει το ιερό καθήκον «να συντηρήσει φωλιές νερού μέσα στις φλόγες» και όχι να ενσωματώνεται… «μες την πολλή συνάφεια του κόσμου»…