Η Ελλάδα είχε γεννήσει παιδιά που ήταν αμαθή και απροσάρμοστα σε τέτοιες θηριωδίες
Τα αμφιθέατρα όπου δίδασκε γέμιζαν και γεμίζουν για να την ακούσουν. Η Ελένη Κονδύλη αναπληρώτρια καθηγήτρια στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών είχε πάντα κάτι ενδιαφέρον να πει, κάτι που είχαν καταλάβει οι φοιτητές της και περίμεναν να την ακούσουν.
Αλίευσα από την προσωπική της σελίδα στο facebook ένα εξαιρετικό της κείμενο που αξίζει να διαβαστεί.
«Αpartheid. Ότι είχα έρθει από την Αθήνα των Συνταγματαρχών, όπως λέγανε, ‘Λα Γκρές ντε κολονέλ’, και στο μάθημα των Θρησκευτικών, που ως ορθόδοξη εγώ, η μαμά μου για να μην τυχόν και αλλαξοπιστήσω είχε επιμείνει να μην το παρακολουθώ, με έβαλαν λοιπόν να κάνω “μια εργασία για το απαρτχάιντ”, πρώτη φορά το άκουγα.
Φανταζόμουνα με το μυαλουδάκι ότι κάτι θα ήταν για να χωρίζει κόσμο, αλλά όταν άρχιζα να διαβάζω τι ήταν αυτό, εγώ η μικρή Ελληνίδα που ερχόμουν από ένα δικτατορικό καθεστώς δεν πίστευα στα μάτια μου! Θεωρούσα ότι αυτό το ‘απαρτχάιντ’ ήταν ένα φριχτό πράμα που γινόταν τον Μεσαίωνα.
Μου πήρε πολύ χρόνο και πολλές απορίες μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι αυτό το φριχτό πράμα ήταν ο νόμος σε μια άλλη χώρα, αυτή τη χώρα των διαμαντιών και του χρυσού… κι όμως, τότε, τη δεκαετία του ’70, οι συμμαθητές μου και οι γονείς τους στη δυτική Ευρώπη ήταν συμφιλιωμένοι με το ‘τριστ’ γεγονός ότι έτσι ήταν, αν μάθαινες γράμματα σ’ ένα μαύρο φυλακιζόσουν, ένας μαύρος δεν μπορούσε να κάτσει σ’ ένα παγκάκι στον δημόσιο κήπο, ούτε μπορούσε να κάτσει σ’ένα λεωφορείο, ούτε να πάει στην ίδια εκκλησία μ’ έναν λευκό.
Για μας στην Ελλάδα, κάτι τέτοιο ηταν αδιανόητο, η Eλλάδα είχε γεννήσει παιδιά που ήταν αμαθή και απροσάρμοστα σε τέτοιες θηριωδίες. Έβλεπα πριν λίγο στην Τεβεσένκ τι συμβαίνει ακόμη σήμερα εκεί… η φρίκη περπατάει πάνω μας, σε κάθε τόπο αλλιώτικη…
“Στων ψαρών την ολόμαυρη ράχη, περπατώντας η σκέψη μονάχη…”