Δεν νομίζω ότι έχει κανείς αμφιβολία για το πως θα πάει από εδώ και μπρος. Έχει αποδειχτεί στην πράξη. Μια απλή διαρροή, μια απρόβλεπτη ζημιά, μπορεί να τινάξει στον αέρα ένα σχολικό συγκρότημα και δεκάδες παιδιά να μείνουν χωρίς σχολείο.
Η καθίζηση της εισόδου στο Γυμνάσιο της Νέας Αλικαρνασού είναι μόνο ένας σταθμός μιας προδιαγεγραμμένης πορείας, που έχει μακρινή αφετηρία και δρόμο σπαρμένο με καλές προθέσεις, που έχτισαν μια κόλαση προβλημάτων.
Τα γηρασμένα σχολικά συγκροτήματα της πόλης, όλα τα χρόνια που προηγήθηκαν δεν συντηρήθηκαν. Οι Κυβερνήσεις δεν έδιναν χρήματα, αλλά και οι δημοτικές Αρχές δεν έκαναν προτεραιότητά τους τη σχολική στέγη, αφού δεν έχει την ίδια πολιτική εισπραξιμότητα, με έργα βιτρίνας στα οποία χτυπούσε η καρδιά του τεχνικού προγράμματος έργων.
Μέσα σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον δομήθηκε και η δραματική έλλειψη σχολικών κτηρίων, που έχει καταδικάσει γενιές και γενιές παιδιών και εκπαιδευτικών να βρίσκονται σε νοικιασμένες ακατάλληλες και προσβλητικές σχολικές αίθουσες, που υποτιμούν και υποβαθμίζουν και την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης και την ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία.
Όμως, όπως η ζωή δείχνει στην πράξη, η φιλοτιμία των αντοχών των κτηρίων των σχολικών συγκροτημάτων κάπου τελειώνει, αφού λυγίζουν υπό το βάρος της έλλειψης συντήρησης που κοστολογείται πανάκριβα. Και το ερώτημα είναι: τι κάνουμε; Μια λύση είναι να υποδυθούμε ότι δε βλέπουμε το πρόβλημα και εν πάση περιπτώσει με ένα τρόπο να το «παγώσουμε».
Εδώ όμως, το ζήτημα είναι, ότι ακόμα και αν συμπεριφερθούμε σαν να μην υπάρχει το πρόβλημα, αυτό θα σταθεί μπροστά μας και θα μας βγάλει τη γλώσσα πεισματάρικα απαντώντας ευθέως, στην υποκριτική αφέλεια του εφησυχασμού.
Και μαζί μ΄ αυτό, θα στοιχηθούν και οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς που βλέπουν να στεγνώνουν οι τσέπες τους πληρώνοντας φόρους και τέλη για να υπάρχουν σύγχρονα και ασφαλή σχολικά κτήρια τα οποία η κοινωνία στερείται.
Άρα λοιπόν, τι κάνουμε. Αφού ούτε μαγικά ραβδιά υπάρχουν ούτε εύκολες λύσεις. Ίσως μια καλή αρχή είναι να διατυπωθεί λίγο διαφορετικά το ερώτημα. Τι ΔΕΝ πρέπει να γίνεται; Προφανώς και δεν μπορεί να δίνεται συνέχεια στη σημερινή συνταγή της αποτυχίας. Δεν μπορεί να γίνεται επίκληση στο βαθμό δυσκολίας του προβλήματος, για να μην αναζητείται λύση.
Δεν μπορεί να συντρίβεται η αξιοπρέπεια και τα κατακτημένα δικαιώματα της σύγχρονης και ασφαλούς σχολικής στέγης, στις μυλόπετρες της πολιτικής αδιαφορίας της Κυβέρνησης, που γυρνά την πλάτη στις ανάγκες της κοινωνίας.
Η αυτοδιοίκηση μπορεί είτε να επιλέξει ή τις αλυσίδες της, και φρόνιμα να αναλώνει το χρόνο της σε δημόσιες σχέσεις με το πολιτικό σύστημα, ή να ανοίξει μέτωπο διεκδικήσεων έχοντας μαζί της την κοινωνία. Αλλά δεν γίνεται και με τον αστυφύλαξ και με το χωροφύλαξ…