Όλοι στην πολιτική και δημοσιογραφική ομήγυρη θεωρούν δεδομένο ότι μέσα στο ερχόμενο 48ωρο ο πρωθυπουργός θα ανακοινώσει το όνομα του προσώπου που πρόκειται να προτείνει η κοινοβουλευτική πλειοψηφία για την Προεδρία της Δημοκρατίας.
Και εξίσου δεδομένο θεωρείται ότι αυτό το πρόσωπο δεν θα είναι η νυν Πρόεδρος Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Την αδικεί η μη ανανέωση της θητείας; Όχι απαραίτητα καταρχάς, αλλά όντως την αδικεί με τον τρόπο που γίνεται. Και εξηγούμαι.
Καταρχάς, η εκλογή και πολύ περισσότερο η επανεκλογή στο αξίωμα δεν είναι δικαίωμα. Και μάλιστα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι αν πάμε σε πιο “γήινες” επιλογές, όπως ήταν η Κατερίνα Σακελλαρόπουλου, επιλογές μέσα από την κοινωνία δηλαδή, τότε η τάση για μία θητεία είναι εύλογη εξέλιξη. Από την άλλη όμως, γιατί πρέπει να διαχωρίζονται ποιοτικά οι Πρόεδροι της Δημοκρατίας ανάλογα με το αν προέρχονται ή όχι από την πολιτική;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή… Η Κατερίνα Σακελλαρόπουλου ήταν μια αναπάντεχη επιλογή το 2020. Και συλλογικά μάλλον υπήρξαμε άδικοι απέναντί της. Ήταν η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η πρώτη που δεν ήταν πολιτικό πρόσωπο. Και τα δύο αυτά στοιχεία της κόστισαν επικοινωνιακά από την αρχή, αντιμετώπισε προκαταλήψεις πολλών λογιών.
Και μπορεί η μη εξοικείωση με την βαθιά πολιτική να μην την προστάτευσε από μια-δυο μικρές κακοτοπιές, όμως υπήρξε μια καλή, μια εξαιρετική Πρόεδρος. Όχι απλώς για την διαφορετική αφετηρία της, αλλά κυρίως για την ανθρωπιά της. Η απερχόμενη Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανακαίνισε συναισθηματικά τον θεσμό και εγκαινίασε μια νέα, πιο ουσιαστική σχέση με τους πολίτες.
Μίλησε πάντα με δημοκρατικό μέτρο. Φώτισε πτυχές της κοινωνίας που ήταν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, έφτασε εκεί που ως τότε οι προκάτοχοί της δεν είχαν πάει. Μίλησε για τις κοινωνικές ανισότητες, για τον σεβασμό στους αδύναμους, στα ζώα, έδειξε ένα πρόσωπο της Ελλάδας που χρειαζόμαστε. Και όχι, παρά τα όσα της καταμαρτύρησαν δεν υστέρησε σε ευθύνη.
Δεν της έλειψε καθόλου ο σεβασμός στα ιερά και τα πάτρια, κι ας ακούγαμε κάθε λίγο κραυγές εναντίον της στα social media. Το εθνικό συναίσθημα με τον πιο ουσιαστικό τρόπο ήταν πάντα παρόν στον λόγο της.
Εξίσου όμως και η ανθρώπινη ευαισθησία και η κοινωνική διακριτικότητα. Η Κατερίνα Σακελλαρόπουλου υπήρξε πραγματικά Πρόεδρος για όλους τους Έλληνες πολίτες και σύμβολο της Πολιτείας για όσους έχουν ανάγκη την προστασία της.
Οπότε ναι, υπ’ αυτή την έννοια της άξιζε η δεύτερη θητεία και κυρίως της άξιζε μια καλύτερη διαχείριση του ζητήματος από την μεριά της κυβέρνησης.
Η διαχείριση δε αυτή γεννά προβληματισμό για το πόσο έχει καταστεί ο θεσμός ένα παρακολούθημα του πρωθυπουργοκεντρικού συστήματος. Γιατί ο ανώτατος αξιωματούχος της χώρας μας δεν μπορεί να εμφανίζεται ως μαντήλι που βγάζει και βάζει στην τσέπη ο εκάστοτε πρωθυπουργός.
Κυρία Πρόεδρε, θα μας λείψετε. Σας ευχαριστούμε.