“Υπάρχουν και οι νεοέλληνες που οικειοποιούνται τις επιτυχίες των άλλων”
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορεί να σε τρελάνουν, και αν όχι να σε τρελάνουν, να σε “βγάλουν” από τα ρούχα σου. Ανοίγεις τον υπολογιστή και ξαφνικά αρχίζεις να διαβάζεις σχόλια για την… αποτυχία του Λάνθιμου! Οι ειδήμονες του διαδικτύου αποφαίνονται ότι ο Λάνθιμος απέτυχε γιατί δεν κατάφερε να κερδίσει το Όσκαρ καλύτερης ταινίας.
Τι κι αν οι ταινίες του σαρώνουν τα βραβεία στα διεθνή φεστιβάλ, τι κι αν τα κατάφερε να γίνει γνωστός με τις δικές του δυνάμεις εκτός Ελλάδας. Ο μέσος Νεοέλληνας, αυτός που ίσως δεν έχει ανοίξει ένα βιβλίο, δεν ξέρει να συντάξει μια πρόταση σωστά, δεν έχει προσπαθήσει και δεν έχει καταφέρει τίποτε σπουδαίο στη ζωή του, βάζει στο στόχαστρο τον Λάνθιμο.
Δεν έχει σημασία αν μας αρέσουν ή όχι οι ταινίες του.
Στην τέχνη όλα είναι υποκειμενικά. Σημασία έχει ότι αυτός ο άνθρωπος διακρίνεται και ξεπέρασε τα σύνορα της χώρας.
Μήπως απέτυχε και ο Στέφανος Τσιτσιπάς που έχασε από τον Ισπανό σούπερ σταρ Ναδάλ;
Αυτή είναι μια μερίδα Νεοελλήνων. Υπάρχει και η άλλη.
Εκείνη που οικειοποιείται τις επιτυχίες των άλλων. Διάβασα ένα σχόλιο που έγραψε ο κ. Στέλιος Μαρκάκης και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη. Αναφέρει μεταξύ άλλων:
Η “εθνικοποίηση” κάθε επιτυχίας ταλαντούχων ανθρώπων που τυχαίνει να έχουν ελληνικό επώνυμο, όπως ο Τσιτσιπάς και ο Λάνθιμος, μου φέρνει ναυτία. Στα μάτια μου, συνιστά το πιο γλοιώδες άλλοθι για τη συνηθισμένη, αγενή τάση του Νεοέλληνα να οικειοποιείται αυθαίρετα ως “ίδιον της ανώτερης φυλής ημών” οτιδήποτε αποτελεί 100% ατομική επιτυχία κάποιου άλλου που απλώς του έτυχε να γεννηθεί επίσης σ’ αυτή τη χώρα.
Όσο ρίχνει τέτοιου είδους (δανεική κι αγύριστη) χρυσόσκονη στα μάτια του ο Νεοέλλην, τόσο πιο θολά καταφέρνει και αντικρίζει την (πραγματική) πραγματικότητα γύρω του. Τις κλεισμένες διαβάσεις των αναπήρων στα πεζοδρόμια, το σκουπιδαριό στις παραλίες και τα δάση, το ρουσφετιλίκι, τη θρησκοληψία, το δήθεν πατριωτιλίκι, τον νεποτισμό, τη γενικευμένη ξετσιπωσιά.
Τον χυδαίο σεξισμό, τη δηθενιά, τη χαζομάρα και τον αυτοεξευτελισμό στα ριάλιτι ως επαγγελματικό εφόδιο και διάδρομο “επιτυχίας”, την αδιαφορία για τους γέροντες και τους αδύναμους, την ξενοφοβία, την ομοφοβία, την κακοποίηση των ζώων, την κακοποίηση των γυναικών, την κακοποίηση των παιδιών, την κακοποίηση της γλώσσας και της αισθητικής…
Αυτή είναι η πραγματική πραγματικότητα που ο Νεοέλληνας διαμορφώνει με τις καθημερινές πράξεις και παραλείψεις του.
Αλλά με τις επιτυχίες των άλλων παραμυθιάζει τον εαυτό του ότι είναι ο ίδιος ζωντανό και χρήσιμο κύτταρο μιας πολιτισμένης χώρας και μιας υγιούς κοινωνίας”.
Κι αυτό το παραμύθιασμα είναι καταστροφικό.