Η ανάπτυξη και η στήριξη της οικονομίας έρχεται μέσα από τις αυθαίρετες κατασκευές που καταπατούν αιγιαλούς και παραλίες
Μέρες τώρα περίμενα στη γωνία… Δεν μπορεί – σκεφτόμουν –, κάποιος από τον τοπικό μικρόκοσμο μας θα κάνει μια τοποθέτηση. Θα πάρει δημόσια θέση… Έστω για την τιμή των όπλων…Η θεαματική κυβερνητική κυβίστηση να «παγώσουν» οριζόντια οι κατεδαφίσεις αυθαίρετων που καταπατούν ωμά και ανενόχλητα αιγιαλούς και παραλίες, με την επίκληση της πανδημίας, αντιμετωπίστηκε σαν ένα απλό θέμα ρουτίνας, που δεν τάραξε στο ελάχιστο, τα εν υπνώσει αντανακλαστικά της αυτοδιοίκησης.
Οι αιρετοί με τη σιωπηλή ανοχή τους παίρνουν ξεκάθαρη πολιτική θέση γι’ αυτό που συμβαίνει γύρω μας. Εκατοντάδες τελεσίδικα πρωτόκολλα κατεδάφισης, για τα οποία υπογράφηκε σύμβαση να εκτελεστούν, φρενάρουν για μια ακόμα φορά, με πολιτική απόφαση, που έχει το ονοματεπώνυμο 12 υπουργών, οι οποίοι δίνουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς την κοινωνία.
Αλλά πριν φτάσουμε στο μήνυμα, έχει μια ξεχωριστή αξία να ξεκαθαρίσουμε ότι τα περίφημα τελεσίδικα πρωτόκολλα κατεδάφισης, αφορούν σε προκλητικές και ακραίες καταπατήσεις σε δημόσια γη, σε αιγιαλούς και παραλίες, τις οποίες κάποιοι αποφάσισαν να χτίσουν και να τις κλείσουν με παράνομες κατασκευές για να εξυπηρετήσουν το ιδιωτικό συμφέρον της τσέπης τους.
Τα πρωτόκολλα αυτά, μέχρι να αξιωθούν να τελεσιδικήσουν, πέρασαν από «συμπληγάδες» καθώς προηγήθηκε μια γεμάτη δεκαετία προσφυγών, που ροκάνισε εξαντλητικά κάθε χρονικό και νομικό περιθώριο προσφυγών και ενστάσεων. Μιλάμε για μια διαδρομή που καλύπτει μια γεμάτη δεκαετία, στη διάρκεια της οποίας οι αυθαίρετες κατασκευές όρθωναν το ανάστημα τους και αποδείχτηκαν ισχυρότερες του δημοσίου συμφέροντος.
Ακόμα και μετά την εθνική τραγωδία στο Μάτι, που έγινε αφορμή για να εξαγγελθούν κατεδαφίσεις με διαδικασίες express, χρειάστηκαν δύο χρόνια για να εξασφαλιστεί η χρηματοδότηση και να ανατεθεί σε ιδιώτη το έργο της κατεδάφισης, αφού δεν επιλέχθηκε μια ευέλικτη διαδικασία -όπως θα περίμενε κανείς-, αλλά ακολουθήθηκε η πεπατημένη διαδρομή που χάρισε μια νέα παράταση στην ιδιωτική αυθαιρεσία έναντι του δημοσίου συμφέροντος.
Αυτό ακριβώς συνεχίζεται και τώρα. Μια ακόμα παράταση, αυτή τη φορά με το πρόσχημα της πανδημίας. Αυτό που υπερίσχυσε πολιτικά, ήταν το αίτημα που κατατέθηκε εγγράφως από τουριστικούς φορείς του νησιού που χαρακτήριζαν ως «καταστροφικό» το έργο της αποξήλωσης των αυθαίρετων κατασκευών, καθώς θα επηρεάσει άμεσα αρκετές επιχειρήσεις που συμβάλλουν στην ενίσχυση της εθνικής οικονομίας και της ανάπτυξης.
Κάπου εδώ, έχει πια σταλεί ολόκληρο το μήνυμα προς την κοινωνία, αφού όλοι καταλάβαμε ότι η ανάπτυξη και η στήριξη της οικονομίας έρχεται μέσα από τις αυθαίρετες κατασκευές που καταπατούν αιγιαλούς και παραλίες σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος.
Και σε αυτό το πολιτικό τελεσίγραφο, φάνηκε ότι δεν έχουν τίποτα να προσθέσουν οι θεσμοθετημένοι εκπρόσωποι της αυτοδιοίκησης, επιλέγοντας μια βαριά ταπεινωτική -για το κύρος του θεσμού που εκπροσωπούν- σιωπή.
Ίσως να ξαναβρούν τα λόγια τους, συγκλονισμένοι από την επόμενη πλημμύρα, την επόμενη πυρκαγιά, την επόμενη καταστροφή, που είναι βέβαιο ότι θα έρθει και δεν θα ευθύνεται γι αυτό η φύση, στην οποία κάποιοι βολεύονται να αποδίδουν «εκδικητική μανία»…
Μόνο που τότε, πραγματικά δεν ξέρω, ποιες λέξεις θα τους ακολουθήσουν και δεν θα τους καταπιούν…