Οι ίδιοι άνθρωποι που πήραν την εντολή από το ανώτατο δικαστήριο να σφραγίσουν τα πολυσινεμά, κλήθηκαν να αποφασίσουν την επαναλειτουργία τους
«Συγγνώμη δε σας είδα…». Είναι η στιγμή που η Κάτια Γκουλιώνη υποδυόμενη την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου στην ομώνυμη ελληνική ταινία πέφτει πάνω στον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη δήθεν τυχαία, καθοδηγούμενη από το πάθος που της έχει ξυπνήσει.
Το κινηματογραφικό στιγμιότυπο μου ήρθε αυτόματα στο μυαλό παρακολουθώντας τη συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο Ηρακλείου για τα πολυσινεμά του ΤΑΛΩΣ, τη λειτουργία των οποίων αποφάσισε να επανεκκινήσει η Λότζια –μέσα από τη σημειακή τροποποίηση του πολεοδομικού σχεδίου – λίγο μετά την απόφαση του ΣτΕ που διέταξε τη διακοπή λειτουργίας τους.
Η κινηματογραφική σκόπιμη πρόσκρουση που καλύφθηκε πίσω από την αυτοαθωωτική ατάκα «συγγνώμη δε σας είδα» μοιάζει να ενσαρκώνει όλη τη φόρα και την αποφασιστικότητα της κερδοφορίας προσωποποιημένων οικονομικών συμφερόντων που προσέκρουσαν στο παραλιακό μέτωπο, προσπερνώντας με ευκολία τις αντίθετες προβλέψεις του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου που ερμηνεύτηκε κατά το δοκούν.
Στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου την οποία αξίζει τον κόπο να παρακολουθήσει κανείς στο youtube, ακούστηκαν πολλά και ενδιαφέροντα για το πώς θεμελιώθηκε αυτή η επιχειρηματική επένδυση, πώς κατάφερε και ξεπέρασε τις «κακοτοπιές» του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου που προέβλεπε ότι στο συγκεκριμένο σημείο επιτρέπεται η ανέγερση κατοικιών και δεν είναι εμπορική ζώνη.
Τα πράγματα πήγαιναν «ζάχαρη» για την επένδυση, μέχρι τη στιγμή της προσφυγής, όπου το θέμα έφτασε στο ΣτΕ (Συμβούλιο της Επικρατείας) το οποίο και διέταξε τη σφράγιση των κινηματογράφων, αφού το Πολεοδομικό Σχέδιο δεν επέτρεπε τη λειτουργία τους.
Το Δημοτικό Συμβούλιο, συγκλήθηκε υπό το βάρος της αιωρούμενης πρόθεσης δικαστικής προσφυγής σε βάρος του Δήμου, εκ μέρους της ιδιοκτήτριας εταιρείας των επενδυτών, που φλέγεται να νομιμοποιήσει τη λειτουργία των κινηματογράφων.
Μάλιστα, κατέστησε σαφές ότι μονόδρομος για την αποφυγή της δικαστικής προσφυγής σε βάρος του Δήμου, είναι να αλλάξει σημειακά το πολεοδομικό σχέδιο, που δημιουργεί πρόβλημα στην αδειοδότηση των σινεμά ώστε να νομιμοποιηθεί η λειτουργία τους.
Μέσα σε αυτή τη μέγγενη ο Δήμος κλήθηκε να αποφασίσει. Οι ίδιοι άνθρωποι που πήραν την εντολή από το ανώτατο δικαστήριο να σφραγίσουν τα πολυσινεμά, κλήθηκαν να αποφασίσουν την επαναλειτουργία τους. Το ερώτημα που τέθηκε ήταν: Αλλαγή χρήσης γης ή δικαστική προσφυγή και διεκδίκηση υπέρογκων αποζημιώσεων;
Το ενδιαφέρον είναι ότι σε αυτό το κοφτερό και βαθιά πολιτικό δίλλημα που τέθηκε, οι υπέρμαχοι της πολεοδομικής νομιμοποίησης των πολυσινεμά, επιχείρησαν να απαλύνουν τις πολιτικές επιπτώσεις της επιλογής τους, που δίνει πολλαπλά μηνύματα στην κοινωνία.
Έτσι επιχειρήθηκε να ταυτιστεί η κερδοφορία των ιδιωτών με το συμφέρον της κοινωνίας, αφού όπως τονίσθηκε η αλλαγή του σχεδίου πόλης για τη νομιμοποίηση των κινηματογράφων αποτελεί «ανάπτυξη του παραλιακού μετώπου».
Αυτή η εντελώς εστιασμένη, η σημειακή αλλαγή χρήσης γης στο παραθαλάσσιο μέτωπο από το Παγκρήτιο ως την οδό Καζαντζίδη ονομάστηκε «ανάπτυξη». Δηλαδή για να συνεννοηθούμε καλύτερα. Η εκ των υστέρων νομιμοποίηση μιας μη επιτρεπόμενης πολεοδομικής χρήσης, βαπτίζεται «ανάπτυξη του παραλιακού μετώπου».
Πιθανόν το τρικάκι αυτό να προσφέρει παρηγορία, στους πραγματικά ελάχιστους που με βαριά καρδιά στήριξαν την πρόταση της δημοτικής Αρχής, αλλά σίγουρα δεν αναιρεί την βαρύτατη πολιτική ευθύνη του Δήμου να σύρεται να διαχειριστεί… «γόρδιους δεσμούς» και εντελώς προσχηματικά και χειραγωγικά όλο αυτό να το ονομάζει … «ανάπτυξη».
Αυτής της μορφής η «ανάπτυξη» αποτελεί πρόκληση για την κοινωνία, και όλους αυτούς που σέβονται και τηρούν τους νόμους εκ των προτέρων και όχι εκ των υστέρων… Και ασφαλώς, μετά από όλα αυτά είναι ένα ζητούμενο πώς ο Δήμος θα σταθεί μελλοντικά απέναντι στην επόμενη εκ των υστέρων νομιμοποίηση που θα του ζητηθεί με την… πατέντα της «ανάπτυξης»…